Το τέλος των ψευδαισθήσεων.

Του Γιώργου Κύρτσου.

Μια ματιά στις οικονομίες των άλλων χωρών που βρίσκονται σε μνημονιακή ή προμνημονιακή κατάσταση μας δείχνει ότι η πολιτική που εφαρμόζεται οδηγεί σε οικονομική και κοινωνική καταστροφή.

Η Πορτογαλία.

Η Πορτογαλία, η οποία μέχρι πρόσφατα εθεωρείτο επιτυχημένη περίπτωση εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής, διαπιστώνει τώρα την ανάγκη λήψης πρόσθετων μέτρων και το δανεισμό επιπλέον 20-30 δισεκατομμυρίων ευρώ για την κάλυψη των αναγκών του ευρύτερου δημόσιου τομέα της οικονομίας.

Η εφαρμογή ιδιαίτερα σκληρών μέτρων λιτότητας δεν έλυσε το πρόβλημα· αντίθετα, δημιούργησε ένα σωρό παρενέργειες. Η πρόγνωση για το 2012 είναι για υποχώρηση του ΑΕΠ της τάξης του 2%-3%. Μια χώρα η οποία βρίσκεται σε κατάσταση οικονομικής στασιμότητας εδώ και μία δεκαετία φαίνεται να βυθίζεται σταδιακά στην οικονομική ύφεση. Αυτό σημαίνει ότι περιορίζονται οι δυνατότητες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους και έτσι αυξάνονται οι πιέσεις από τα διεθνή κερδοσκοπικά κυκλώματα που κυριαρχούν στις αγορές...

Εύκολοι στόχοι.

Σε εύκολους στόχους των διεθνών κερδοσκόπων έχουν μετατραπεί η Ιταλία και η Ισπανία. Η θεωρία σύμφωνα με την οποία τα σκληρά μέτρα λιτότητας σε συνδυασμό με το δραστικό περιορισμό του κράτους πρόνοιας, την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις θα λύσουν το πρόβλημα δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.

Η Ιταλία παρουσιάζει αναιμική ανάπτυξη στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας και είναι έτοιμη να βυθιστεί στην ύφεση εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων. Αυτό σημαίνει ότι θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη η μείωση του δημοσιονομικού της ελλείμματος και η διαχείριση του υπέρογκου δημόσιου χρέους της.

Όσο για τη «λύση» των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων που προτείνεται σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία, μοιάζει πλέον με οικονομικό και πολιτικό ανέκδοτο. Κανείς δεν εξηγεί πώς μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν ταυτόχρονα δημόσιοι οργανισμοί και υπηρεσίες αξίας πολλών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ σε χώρες όπου δεν υπάρχει επαρκής χρηματοδότηση από το τραπεζικό σύστημα και το επιχειρηματικό, επενδυτικό περιβάλλον χειροτερεύει με εντυπωσιακή ταχύτητα.

Πολιτική λύση.

Η κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση ξέφυγε από κάθε έλεγχο το 2008 εξαιτίας της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης. Οι κερδοσκοπικές πρακτικές τραπεζών, επενδυτικών εταιρειών, ασφαλιστικών οργανισμών οδήγησαν σε ένα δραματικό αδιέξοδο και χρειάστηκε να αναλάβουν τεράστια βάρη οι κρατικοί προϋπολογισμοί και οι φορολογούμενοι πολίτες σε μια προσπάθεια να αποτραπεί η διαφαινόμενη καταστροφή.

Αντί να καταργούνται, σε διάστημα μηνών, οικονομικές και κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, πρέπει επιτέλους να αποδεσμευτούν οι πολιτικές ηγεσίες από την κηδεμονία των μεγάλων συμφερόντων και να βάλουν ένα τέλος στην ασύδοτη κερδοσκοπία, που μετατρέπεται σε λεηλασία των λαών των υπερχρεωμένων χωρών. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από πολιτικούς ηγέτες που έχουν υποταχθεί στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο να αναλάβουν επαναστατική δράση. Μπορούν, όμως, να επιχειρήσουν μια πιο δημιουργική διαχείριση της κρίσης, στα πρότυπα της πολιτικής του Προέδρου των ΗΠΑ κ. Ομπάμα. Εάν δεν το κάνουν, θα βρεθούν σε διάστημα λίγων μηνών αντιμέτωποι με ένα δραματικό οικονομικό αδιέξοδο και την οργή των ευρωπαϊκών λαών που εξαπάτησαν.