Μας το μετέφερε αυτόπτης μάρτυρας και είναι πολύ συγκινητικό στιγμιότυπο και πάνω απ΄ όλα δείχνει τον καημό του πατέρα, όταν χάνει σε νεαρή ηλικία το βλαστάρι του.
Αργά το απόγευμα. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Σε μια γωνιά του νεκροταφείου, ένας χαροκαμένος πατέρας, περιποιείται, όπως το κάνει κάθε ημέρα άλλωστε, το μνήμα του γιου του. Ήρθε η ώρα να φύγει.
Σκύβει, δακρυσμένος φιλά την εικόνα του, στο πρόσωπο, με τέτοιο τρόπο, που δείχνει ότι τον έχει απέναντί του και το φιλί του πηγαίνει στον ίδιο ως φυσική παρουσία.
Η αγάπη του πατέρα για το παλικάρι του, που δεν το σφίγγει πια στην αγκαλιά του δεν σβήνει, αλλά όλο και φουντώνει και τον καίει μέσα του.
Η αγάπη του πατέρα για το παλικάρι του, που το έχασε τόσο πρόωρα, του θεριεύει την προσμονή να τον νιώθει δίπλα του, να αισθάνεται πάνω του την πνοή του...
Και να το βλέπει να ανεβαίνει, όλο να ανεβαίνει στις απάτητες κορυφές και να ζει τ΄ όνειρό του...
Πέφτει η σκέψη του πάνω στο μνήμα και το χαϊδεύει...
Φυλακισμένες λέξεις στασιάζουν, σπάζουν τα τείχη της σιωπής... Και γίνονται μοιρολόγι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου