Γράφει
η Κατερίνα Σχισμένου.
Το
φως δε φωτίζει μόνο, ενίοτε καίει,
όπως καίει μια φωτιά ή όπως καίνε πολλές
φωτιές που προφανώς τις αγαπάμε
ιδιαιτέρως. Καίμε στις απόκριες τι;
Συμβολισμός τη Άνοιξης που έρχεται.
Καίμε στις τζαμάλες τι; Την κακή μας
διάθεση χορεύοντας διονυσιακά με
τσίπουρα και μεζέδες- δικαιωματικά .
Καίμε στο Πάσχα αναβιώνοντας τα πανάρχαια
έθιμά μας, καίμε στην Ανάσταση το ομοίωμα
ενός ανθρώπου, που τιμωρημένος βρίσκεται
κρεμασμένος στα μάτια μικρών και μεγάλων
παιδιών με σαστισμένους γονείς που
προσπαθούν να τα εξοικειώσουν με τη
βαρβαρότητα. Κι όμως, προφανώς είναι
πολλοί και πολλές που δεν επιθυμούν μια
τέτοια εξοικείωση και άλεσμα πολιτισμού,
ούτε τόσο εύκολα να μπαίνουν αυτοκόλλητα
πολιτισμικής επιβίωσης περί εθίμων από
το βαθύ και πλατύ παρελθόν, γιατί τότε
η πόλη μας έχει πολλά. Ας θυσιάζουμε κι
από μια γυναίκα όταν θα χτίζουμε γεφύρια.
Κι αν δεν υφίσταται, ας θυσιάζουμε ζώα…
Ας πυροβολούμε τη χαρά, κι ένα παιδί, ας
εξακοντίζουμε με κροτίδες και σαΐτες
κι από έναν ή μερικούς ανθρώπους
κάθε Πάσχα... Πολεμήσαμε και πολεμάμε
για τη βαρβαρότητα που δείχνουμε στα
ζώα, στους διαφορετικούς αυτής της γης
στους ανυπεράσπιστους και ευάλωτους
, καίμε προδότες που τελικά μπορεί και
να μην ήταν, καίμε άπιστες, άπιστους της
δικής μας στενής θρησκείας και πίστης,
πολεμάμε για το δίκιο μας αλλά μάλλον
ξεχνάμε πως το δίκιο βρίσκεται τελικά-
από πάντα ίσως -σε καλά κρυμμένα λαγούμια
και υπονόμους, και όποτε εμφανίζονταν
ως Φως κάποιος θα καίγοντας ή θα
σταυρώνονταν γι΄αυτό το Φως. Το Φως που
καίει και θα καίει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου