Η προσφυγική κρίση που έχει ξεσπάσει, έχει ως αποτέλεσμα να δείχνουν αρκετοί Ελληνες (ευτυχώς όχι η πλειοψηφία) τον πραγματικό τους εαυτό: Ξενοφοβικοί, ρατσιστές, βαθιά συμπλεγματικοί, θρησκόληπτοι και πάνω από όλα βλάκες. 

Το πρόβλημα δεν είναι εδώ η Χρυσή Αυγή.

Αλίμονο εάν η νεοναζιστική ακροδεξιά δεν ξερνούσε δηλητήριο και μίσος για τους πρόσφυγες, επειδή δεν είναι ''λευκοί, γαλανομάτηδες και Χριστιανοί Ορθόδοξοι -γελάμε εδώ-). Όπως αυτό εδώ το πρότυπο Αρείου:  Όχι το πρόβλημα δεν είναι αυτοί. Αυτοί είναι ο επίσημος εχθρός της Δημοκρατίας και της Αλληλεγγύης. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Το πρόβλημα είναι η συστημική ακροδεξιά, η οποία με αφορμή την προσφυγική κρίση, έχει βρει την ευκαιρία να ικανοποιήσει τα πιο άγρια ένστικτα της εναντίον των μεταναστών. 
Αυτή η συστημική ακροδεξιά, βρίσκεται παντού: Σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων που μιλούν για ''εισβολή λαθραίων'' και για ''μολυσματικές ασθένειες που φέρνουν οι λαθρομετανάστες'', σε ηλίθιους στα social media που ξερνούν μίσος κατά των ταλαιπωρημένων προσφύγων, πίνοντας μοχίτο στην παραλία ή σπάζοντας πιάτα σε μπουζούκια και φυσικά από δημοσιοκάφρους, οι οποίοι σε ένα κρεσέντο λαϊκισμού εμφανίζουν τους πρόσφυγες κάτι σαν τον Εμπολα. 
Όταν δύο πιτσιρικάδες εκτοξεύουν μολότοφ εναντίον των προσφύγων στη Μυτιλήνη, προφανώς δεν το κάνουν επειδή ξέρουν τι κάνουν.
Το κάνουν επειδή τα αξιακά πρότυπα στην Ελλάδα, έχουν μπολιαστεί από έναν κρυφό ρατσισμό. Εμείς, που φτιάξαμε την Ακρόπολη. Εμείς, που είμαστε το αρχαιότερο Εθνος. Εμείς, που δημιουργήσαμε την πρώτη Δημοκρατία. Εμείς, που ψηφίζαμε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για 40 χρόνια και από την αγανάκτηση μας ψηφίσαμε τον Κασιδιάρη. (Ωχ συγγνώμη δεν το έγραψα αυτό). 
Οι συστημικοί ακροδεξιοί αυτής της Λατινοαμερικάνικης δημοκρατίας που βρέθηκε στα Βαλκάνια, προσπαθούν να κρατούν ίσες αποστάσεις: Αρχικά, δεν τους μισούν όλους, λένε. Φοβούνται για τους εξτρεμιστές και τους τζιχαντιστές, λένε. Συμφωνώ σε αυτό.
Και εγώ φοβάμαι μήπως κάποιοι τζιχαντιστές προσπαθήσουν να παρεισφρήσουν μέσω των προσφύγων. Αλλά αυτό είναι δουλειά της Αστυνομίας και των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών. Προτιμώ να εμπιστεύομαι τους θεσμούς σε αυτό το θέμα, παρά να το παίζω Ρομπέν των Δασών.
Μια φίλη είναι στη Μυτιλήνη αυτές τις μέρες και κάνει ρεπορτάζ. Τα όσα μου λέει, είναι τραγικά. Όταν σαν κράτος, σαν δημοτική αρχή ή σαν κοινωνία δεν φροντίζουμε επαρκώς (μέχρι και καθόλου), για τις ανάγκες αυτών των ανθρώπων, όπως με τη δημιουργία συσσιτίων στο λιμάνι και την τοποθέτηση μονάδων υγιεινής, δείχνουμε τον πολιτισμό μας. Όταν νεαρά παιδιά έρχονται στην Ελλάδα και δεν τυγχάνουν οργανωμένης ιατρικής περίθαλψης, δείχνουμε γιατί είμαστε ουραγοί στον ανθρωπισμό.

Δεν είναι τυχαίο που οι Γερμανοί (αυτοί οι απόγονοι του Χίτλερ, το 4ο Ράιχ και άλλες τέτοιες μπούρδες) προσπαθούν να βοηθήσουν αυτούς τους ανθρώπους. Και εάν και η Ελλάδα δεν μπορεί να προσφέρει την ίδια βοήθεια λόγω κρίσης (απόλυτα κατανοητό), πρέπει να ''παίξει ξύλο'' με την Ευρώπη για να εξασφαλίσει τα απαραίτητα κονδύλια για την προσωρινή ανακούφιση των προσφύγων. Επίσης, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία νίπτει τας χείρας της, τη στιγμή που ο Πάπας Φραγκίσκος καλεί σε βοήθεια υπέρ των προσφύγων. '' Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί'', που έλεγε και ο Ιησούς.  Μην ξαφνιάζεστε.
Στην Ελλάδα το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι οι Χρυσαυγίτες που ξέρουμε τι είναι, αλλά οι ''χρυσαυγίτες με πολιτικά'' που διαμαρτύρονται ότι ''εδώ δεν έχουν δουλειά οι Ελληνες, για τους άλλους θα καούμε''. Φυσικά. Σε μια χώρα όπου αρκετοί νομίζουν ότι επειδή είναι Ελληνες μπορούν να τους γ@@@@ε όλους, οι λέξεις ανθρωπισμός και συμπαράσταση φαντάζουν ξένες.   Συγχαρητήρια από την άλλη σε όσους πραγματικά βοηθούν και δείχνουν την αλληλεγγύη τους.