Επιτρέψτε μου
κατ' αρχήν να διαγράψω αδρομερώς τη διαδρομή των κομμάτων εξουσίας στη χώρα μας
από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, για να ενημερωθούν οι νεότεροι και να
θυμηθούμε οι μεγαλύτεροι.
Μετά την πτώση της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών (1974) εμφανίστηκαν και διεκδίκησαν την εξουσία η Νέα Δημοκρατία και η Ένωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις (Γ. Μαύρος) ως διάδοχα σχήματα της Ε.Ρ.Ε. και της Ε.Κ. (Γ. Παπανδρέου). Η Ν.Δ. κυβερνά μέχρι το 1981, ενώ η Ε.Κ. παραμερίζεται από το ΠΑΣΟΚ (Α. Παπανδρέου), το οποίο ανέρχεται θριαμβευτικά στην εξουσία το 1981.
Έκτοτε και μέχρι το 2012 στην εξουσία εναλλάσσονται, με αυτοδυναμία πάντα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ο χρόνος παραμονής στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ στο διάστημα αυτό είναι υπερδιπλάσιος αυτού της ΝΔ.
Από το 2012 και μετά το ΠΑΣΟΚ φθίνει και μεγάλο τμήμα του (στελεχών και βάσης) προσχωρεί στο ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, σήμερα, με βάση τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, στο προσκήνιο προβάλλουν ως κόμματα εξουσίας η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία όμως δεν έχουν πιθανότητες σχηματισμού αυτοδύναμης Κυβέρνησης. Το πιθανότερο (χωρίς να αποκλείονται και οι εκπλήξεις) είναι να αποτελέσουν το βασικό κορμό Κυβερνήσεων συνεργασίας, πράγμα που ήδη συμβαίνει.
Στο διάστημα αυτό εμείς οι παλαιότεροι είδαμε, ακούσαμε και ζήσαμε πολλά και ο καθένας μας έχει καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα. Έχει καταλογίσει και επιμερίσει ευθύνες στα Κόμματα που κυβέρνησαν, έχει πιστώσει θετικά και έχει χρεώσει αρνητικά στο καθένα.
Αδιαμφισβήτητη πάντως είναι η διαπίστωση ότι μετά από δύο θητείες το πολύ (8ετία ή και λιγότερο) γινόταν η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Η αξιωματική αντιπολίτευση κατά κανόνα γινόταν Κυβέρνηση και το αντίθετο.
Το μοτίβο παρέμενε ίδιο. Ο λαός επένδυε προσδοκίες σ'ένα από τα δύο κόμματα, απογοητευόταν και στρεφόταν στην εναλλακτική λύση. Απογοητευόταν ξανά και συνέχιζε τη «σισύφεια» πορεία του, παρασυρόμενος πάντα από παχυλές υποσχέσεις που δεν υλοποιούνταν, ούτε καν με σχετική προσέγγιση. Τα φιλόδοξα προεκλογικά προγράμματα εγκαταλείπονταν μετά τις εκλογές και η αιτιολογία πάντα ίδια: έφταιγε η «καμένη γη» που τους παρέδιδαν οι προηγούμενοι.
Και ασφαλώς βραχυπρόθεσμα είχαμε ως κοινωνία κάποια κέρδη από τον ανταγωνισμό και την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Βιώσαμε, άλλος λίγο άλλος πολύ, βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, με τη διαφορά ότι αυτή η ευδαιμονία ήταν δανεική και πρόσκαιρη. Στηριζόταν σε υποθήκη του μέλλοντός μας και του μέλλοντος των παιδιών μας. Ροκανίζαμε με άλλα λόγια το μέλλον το δικό μας και κυρίως το μέλλον των παιδιών μας και κάποια στιγμή, με ευθύνη των ανταγωνιστών του συστήματος που, χάριν της παραμονής ή της κατάκτησης της εξουσίας, ήσαν επιρρεπείς στο λαϊκισμό (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), το Δημόσιο Χρέος εκτινάχθηκε σε ασύλληπτο ύψος και ο λαός βρέθηκε στο τούνελ της κρίσης και της δυστυχίας.
Μετά την πτώση της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών (1974) εμφανίστηκαν και διεκδίκησαν την εξουσία η Νέα Δημοκρατία και η Ένωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις (Γ. Μαύρος) ως διάδοχα σχήματα της Ε.Ρ.Ε. και της Ε.Κ. (Γ. Παπανδρέου). Η Ν.Δ. κυβερνά μέχρι το 1981, ενώ η Ε.Κ. παραμερίζεται από το ΠΑΣΟΚ (Α. Παπανδρέου), το οποίο ανέρχεται θριαμβευτικά στην εξουσία το 1981.
Έκτοτε και μέχρι το 2012 στην εξουσία εναλλάσσονται, με αυτοδυναμία πάντα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ο χρόνος παραμονής στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ στο διάστημα αυτό είναι υπερδιπλάσιος αυτού της ΝΔ.
Από το 2012 και μετά το ΠΑΣΟΚ φθίνει και μεγάλο τμήμα του (στελεχών και βάσης) προσχωρεί στο ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, σήμερα, με βάση τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, στο προσκήνιο προβάλλουν ως κόμματα εξουσίας η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία όμως δεν έχουν πιθανότητες σχηματισμού αυτοδύναμης Κυβέρνησης. Το πιθανότερο (χωρίς να αποκλείονται και οι εκπλήξεις) είναι να αποτελέσουν το βασικό κορμό Κυβερνήσεων συνεργασίας, πράγμα που ήδη συμβαίνει.
Στο διάστημα αυτό εμείς οι παλαιότεροι είδαμε, ακούσαμε και ζήσαμε πολλά και ο καθένας μας έχει καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα. Έχει καταλογίσει και επιμερίσει ευθύνες στα Κόμματα που κυβέρνησαν, έχει πιστώσει θετικά και έχει χρεώσει αρνητικά στο καθένα.
Αδιαμφισβήτητη πάντως είναι η διαπίστωση ότι μετά από δύο θητείες το πολύ (8ετία ή και λιγότερο) γινόταν η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Η αξιωματική αντιπολίτευση κατά κανόνα γινόταν Κυβέρνηση και το αντίθετο.
Το μοτίβο παρέμενε ίδιο. Ο λαός επένδυε προσδοκίες σ'ένα από τα δύο κόμματα, απογοητευόταν και στρεφόταν στην εναλλακτική λύση. Απογοητευόταν ξανά και συνέχιζε τη «σισύφεια» πορεία του, παρασυρόμενος πάντα από παχυλές υποσχέσεις που δεν υλοποιούνταν, ούτε καν με σχετική προσέγγιση. Τα φιλόδοξα προεκλογικά προγράμματα εγκαταλείπονταν μετά τις εκλογές και η αιτιολογία πάντα ίδια: έφταιγε η «καμένη γη» που τους παρέδιδαν οι προηγούμενοι.
Και ασφαλώς βραχυπρόθεσμα είχαμε ως κοινωνία κάποια κέρδη από τον ανταγωνισμό και την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Βιώσαμε, άλλος λίγο άλλος πολύ, βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, με τη διαφορά ότι αυτή η ευδαιμονία ήταν δανεική και πρόσκαιρη. Στηριζόταν σε υποθήκη του μέλλοντός μας και του μέλλοντος των παιδιών μας. Ροκανίζαμε με άλλα λόγια το μέλλον το δικό μας και κυρίως το μέλλον των παιδιών μας και κάποια στιγμή, με ευθύνη των ανταγωνιστών του συστήματος που, χάριν της παραμονής ή της κατάκτησης της εξουσίας, ήσαν επιρρεπείς στο λαϊκισμό (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), το Δημόσιο Χρέος εκτινάχθηκε σε ασύλληπτο ύψος και ο λαός βρέθηκε στο τούνελ της κρίσης και της δυστυχίας.
Τα κόμματα που κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια αντέγραφαν το ένα την κακή πλευρά του άλλου, λαΐκιζαν ασύστολα, καλλιεργούσαν την πελατειακή σχέση, ενδιαφέρονταν για το δικό τους συμφέρον, και έτσι μας οδήγησαν στη σημερινή κρίση.
Βεβαίως ο ανταγωνισμός των κομμάτων και η σχετική παροχολογία, εν όψει εκλογών, πάντα υπήρχε. Από το 1980 όμως και μετά το φαινόμενο, με πρωτοπόρο το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, παραφούντωσε. Οι προεκλογικές περίοδοι εξελίχθηκαν σε πραγματικό πλειστηριασμό. Όλα τα κόμματα στήνουν τα εκθετήριά τους και η μεγάλη πελατεία συνωστίζεται κυρίως στις ελκυστικές βιτρίνες των κομμάτων εξουσίας. Οι εκπρόσωποί τους ως τελάληδες (κράχτες) λαϊκών αγορών διαφημίζουν τα ωραιοποιημένα προγράμματά τους και σκορπίζουν αφειδώς υποσχέσεις. Απ'όλα έχει ο «μπαξές»: πατριωτισμό, ειρήνη, ατομικά δικαιώματα, αντιρατσισμό, αντιτρομοκρατία, δημοκρατικές ελευθερίες, διαφάνεια, αξιοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και ό,τι άλλο έχει ζήτηση στο πολιτικό χρηματιστήριο. Ο λαός όμως δίνει ιδιαίτερη προσοχή στα θέματα καθημερινότητας, σε υποσχέσεις διορισμού, αυξήσεις μισθών, επιδόματα, φοροαπαλλαγές, δωρεάν συγκοινωνίες, στις ελπίδες για τα μικρορουσφέτια.
Στον πλειστηριασμό αυτό, το κόμμα της Αντιπολίτευσης έχει ισχυρό συγκριτικό πλεονέκτημα. Μπορεί να υποσχεθεί τα πάντα. Ενώ το κόμμα που βρίσκεται στην Εξουσία έχει το μειονέκτημα του πρόσφατου κυβερνητικού έργου, που κατά κανόνα δεν είναι συνεπές προς τις προεκλογικές υποσχέσεις.
Και ο λαός δεν είναι ιδιαίτερα αντικειμενικός και μεγαλόψυχος. Το όποιο θετικό έργο των κυβερνήσεων το θεωρεί αυτονόητο και δεν το πιστώνει, ενώ τις υστερήσεις και τα μικροπαράπονά του τα χρεώνει σ' αυτές με ιδιαίτερη αυστηρότητα.
Τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, ο λαός μας υποβλήθηκε σε μεγάλες θυσίες και υποτίθεται ότι πολιτικοί και λαός προβληματιστήκαμε, αναζητήσαμε και εντοπίσαμε αιτίες, κάναμε κριτική και αυτοκριτική, καταλήξαμε σε συμπεράσματα, βιώσαμε σκληρά το πάθημά μας. Άραγε αυτό το πάθημα μας έγινε μάθημα; Επιτρέψτε μου να μην είμαι και πολύ αισιόδοξος.
Η αντιπολίτευση κάνει τα πάντα για να επισπεύσει τις εκλογές, τη στιγμή που η πολιτική σταθερότητα της χώρας είναι απαραίτητη για την ανάκαμψη της οικονομίας και σέρνει το χορό της παροχολογίας και των λεονταρισμών. Σχίζει μνημόνια, προεξαγγέλλει σεισάχθειες, αποκαθιστά μισθούς στα προ κρίσης επίπεδα, επαναφέρει απολυμένους, στηρίζει ακόμα και πλαστογράφους δικαιολογητικών διορισμού, ικανοποιεί κάθε αίτημα, συμπάσχει με όλους, θεραπεύει «πάσαν νόσον». Και η διγλωσσία απαραίτητη για να ικανοποιηθούν όλοι. Επανέρχεται ακριβώς στις προ κρίσης συνήθειες του προεκλογικού ανταγωνισμού.
Αλλά και η Κυβέρνηση δε φαίνεται να μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό και σπεύδει να μετάσχει στον πλειοδοτικό διαγωνισμό με όσα όπλα μπορεί να επιστρατεύει. Αναγγέλλει, βεβιασμένα ίσως, ομαλή έξοδο από το μνημόνιο και αποδέσμευση από το Δ.Ν.Τ., μοιράζει κοινωνικά μερίσματα, αποκαθιστά εσπευσμένα μισθούς ενστόλων και δικαστικών, μειώνει εισφορές αλληλεγγύης, υπόσχεται φοροαπαλλαγές κλπ.
Άραγε αυτά όντως δικαιολογούνται από την εξέλιξη της Οικονομίας ή γίνονται για προεκλογικές σκοπιμότητες, με κίνδυνο να μην πιάσουν τόπο οι σκληρές θυσίες του λαού και να βρεθούμε πάλι στο στόμιο εισόδου του τούνελ;
Εύχομαι να μη συμβαίνει το δεύτερο, αν και πολύ το φοβάμαι. Σήμερα που το περιρρέον οικονομικό κλίμα φαίνεται να είναι θετικό για την πορεία της χώρας μας, και οπωσδήποτε καλύτερο από ό,τι πριν 2-3 χρόνια, καλό θα είναι Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση να αρθούν στο ύψος της αποστολής τους και να μην προκρίνουν το δικό τους κομματικό συμφέρον, βάζοντας σε κίνδυνο και περιπέτειες την πορεία της χώρας και το λαό της, ο οποίος απαιτεί να αξιοποιηθούν οι θυσίες του και σε καμιά περίπτωση δε θα ήθελε να αναβιώσουν νοοτροπίες και λογικές του παρελθόντος που μας έφεραν ως εδώ.
Του Σταύρου Μπόκια
Ο Σταύρος Μπόκιας είναι μέλος του Δ.Σ. της Π.Ο.Π.Σ. και έχει διατελέσει Διευθυντής Εκπαίδευσης και Αντινομάρχης Πρέβεζας επί σειρά ετών.
www.romiazirou.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου