Τέσσερεις διαφορετικές απόψεις για την κίνηση «των Τριών» για γέλια και για κλάματα.
''Ροίδη Εμμονές''.
"Εκεί φτάσαμε, να καταφέρονται εναντίον των συνδικαλιστών τρεις πασόκοι υπουργοί. Τρεις υπουργοί γαλουχημένοι από το κόμμα που εξέθρεψε τις κλαδικές. Τόσο γρήγορα άραγε ξεχνούν τις νεανικές εμπειρίες τους; Μήπως δεν χειροκρότησαν τον Ανδρέα Παπανδρέου όταν εκχωρούσε μέρος της κρατικής εξουσίας σε κομματόσκυλα; Μήπως αγνοούν ότι ο «συντεχνιασμός» συντηρήθηκε με κρατικές επιδοτήσεις; Μήπως ξεχνούν ότι οι δικές τους κυβερνήσεις διόριζαν τους συνδικάλες σε επιτροπές ώστε να έχουν πέντε κι έξι μισθούς; Μήπως παραγνωρίζουν τα χαδάκια του ΠαΣοΚ σε όσους έκαναν καριέρα συνδικαλιστή πριν βολευτούν με μια θέση στο Κοινοβούλιο; Κανονικά θα έπρεπε να γελάμε μέχρι δακρύων με την επιπολαιότητας του μανιφέστου της κυρίας Αννας Διαμαντοπούλου, του κ. Ανδρέα Λοβέρδου και του κ. Γιάννη Ραγκούση. Αν δεν μπορούμε να ξεκαρδιστούμε είναι επειδή προκύπτει μια σοβαρή διαπίστωση: τρεις κορυφαίοι υπουργοί αδυνατούν να δουν την πραγματικότητα στις αληθινές της διαστάσεις. Γίνονται αντιδραστικοί προκειμένου να υπερασπιστούν κάτι αφηρημένο_ την τάξη, την ασφάλεια και μια δική τους εκδοχή της κοινωνικής συνοχής..."
[Λώρη Κέζα].
"Δύο οι ομάδες οι οποίες εγγυώνται την έξοδο από το σημερινό αδιέξοδο. Πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό. Η πρώτη, του εκσυγχρονιστικού καπιταλισμού με την τριάδα Διαμαντοπούλου - Λοβέρδος - Ραγκούσης. Από την πλευρά του συστήματος που υποστηρίζουν, έχουν δίκιο. Πρώτα να εξολοθρεύσουν τον κρατικισμό, δηλαδή τις συντεχνίες που έθρεψε και με τις οποίες βολεύτηκε το ΠαΣοΚ. Επειτα να επιβάλλουν με κάθε κόστος όλες τις μεταρρυθμίσεις. Και τέλος να αντιστρέψουν το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Δηλαδή απολύσεις αρκετών δεκάδων χιλιάδων υπαλλήλων. Αποκρατικοποιήσεις με ρυθμούς πολυβόλου. Και πριονισμός των μεροκάματων σε κάτι περισσότερο από τετρακόσια euros. Ετσι και μόνο τότε θα εμφανιστούν γερμανοί επενδυτές και χρηματοδότες. Ετσι εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες θα αναγκαστούν, σταδιακά και επώδυνα, να επιστρέψουν στην παραγωγή. Ετσι η φούσκα θα αδειάσει, η χώρα θα κοντύνει και από την εικονική θα βρεθούμε, προσγειωμένοι και φτωχότεροι, στην οικονομία την πραγματική.."
"Η ανομία και η υστεροβουλία των συντεχνιών δεν ήταν λοιπόν το αίτιο της καταβαράθρωσης της ελληνικής κοινωνικής οικονομίας. Ήταν το αιτιατό. Όσο για το αίτιο, αυτό πρέπει (τουλάχιστον όσον αφορά το άμεσο πολιτικό σκέλος του) να αναζητηθεί στους κόλπους της κυβέρνησης των οποίων οι τρεις υπογράφοντες την επιστολή αποτελούν εξέχοντα στελέχη της από την πρώτη, πρώτη στιγμή. Το να απαιτούν από την κοινωνία συναίνεση στην συνέχιση (για να μην πω περαιτέρω προώθηση) της δικής τους καριέρας αποτελεί θρασύτητα."
"Να το πούμε διαφορετικά. Ως κίνηση στην εσωκομματική σκακιέρα δεν έχουμε κανέναν λόγο να μας απασχολεί το κείμενο των τριών. Εχουμε πολύ σοβαρότερα προβλήματα. Ως πολιτική θέση ωστόσο επείγει να συζητηθεί. Κατ' αρχήν μέσα στο ίδιο το ΠαΣοΚ που σήμερα αντί να έχει ή πάντως να προβάλλει τη δική του πρόταση για το πώς θα βγούμε από την κρίση, εμφανίζεται συρόμενο και εκβιαζόμενο σε έναν καταιγισμό μονοσήμαντα εισπρακτικών μέτρων. Ετσι όμως και το ίδιο οδηγείται στην απαξίωση αλλά και η προοπτική εξόδου από την κρίση γίνεται όλο και πιο δύσκολη καθώς προκαλεί κοινωνικές αντιστάσεις."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου