Οι Άγγελοι του Γιάννη Μόραλη.

Γράφει  η Κατερίνα Σχισμένου.

Κάποτε ο  Περικλής Γιαννόπουλος είχε αναρωτηθεί εάν πριν την οικονομική μας χρεοκοπία προηγήθηκε μήπως και η πνευματική μας χρεοκοπία. Συχνά δεν έχουμε την αντίληψη του γύρω μας κόσμου κι έτσι δεν είμαστε ικανοί να μελετήσουμε τη ζωή η οποία μας περιβάλλει. Η άγνοια, μεγάλο έμβλημα της εποχής του  και τότε όπως και τώρα, και συνεχίζει να χτυπά και τις δικές μας πόρτες και όπως πολύ σοφά και πάλι αναφέρει ο Περικλής Γιαννόπουλος χωρίς να θέλουμε να πάρουμε τα πράγματα και να τα μελετήσουμε όπως θα έπρεπε να το νοήσουμε και να τ΄αγαπήσουμε, να ελπίσουμε, προτιμάμε να πάρουμε έναν πέλεκυ και  αφου κατακρίνουμε απ΄το να δημιουργήσουμε μια ελπίδα, δημιουργούμε ερείπια.

Η ζωγραφική είναι σίγουρα όραμα τολμηρό , προσωπικό και εξωστρεφές και γι΄αυτό ο ζωγράφος εκτίθεται . Το ποιά βλέμματα και όμματα της ψυχής μπορούν και είναι ικανά να διακρίνουν την αιώνια ή αθάνατη ποιότητα του κάθε καλλιτέχνη είναι ένα μεγάλο ζήτημα που μπορεί να μείνει στον φιλολογισμό και την μετα- διαλογική αγωνία του καθενός μας.

Ο Γ. Μόραλης είναι κατεξοχήν ανθρωποκεντρικός ζωγράφος που διαπραγματεύεται συνεχώς τα αιώνια προβλήματα της ανθρώπινης ύπαρξης και  διάστασης- ερωτικά επιτύμβια- επιθαλάμια- οι άγγελοί του μια διαμεσολάβηση του ανθρώπου προς το θείο και του θείου προς το τρωτό γήινο. Μια ιδιαίτερη ιδιοφυία και εικαστική σύλληψη όχι μόνο ζωγραφική αλλά και σε άλλες μορφές και τεχνικές του Γ. Μόραλη από τους πήλινους έως τους μπρούτζινους άγγελούς του, αγγελιοφόροι των ανθρωπίνων προσευχών,  διαταγών, επικλήσεων και ενίοτε απογοητεύσεων και ελπίδων. Ο Σεζάν έλεγε πως ο άνθρωπος πρέπει να ανυψώνεται πνευματικά, αλλά ο καλλιτέχνης πρέπει να μένει στη σκιά για να συλλέγει από τις κοιλάδες που γι άλλους είναι ανύπαρκτες ή καμιά φορά αόρατες και μόνο ο καλλιτέχνης αντιλαμβάνεται.....

Η συνέχεια και διαμεσολάβηση της αρχαίας κλασικής ομορφιάς  στο σύγχρονο και κάθε φορά συγχρονικό δικό μας στενό ή πλατύ όριο της ελεύθερης βούλησης ή ασφυξίας. Το άζυμο των νέων ανθρώπων και η διαλεκτική τους με τους κόσμους τους, με το θνητό και το αθάνατο, το παρόν με το παρελθόν και επομένως με το μέλλον, το μέλλον και τη δόξα των Αγγέλων του Γ. Μόραλη που ήταν ο άνθρωπος της σκιάς και της σιωπής. Εκεί που ξεκουράζονται οι Άγγελοι και θεολογούν ελληνικά. Εκεί που συνυπάρχει διαλεκτικά η ανθρώπινη ευτυχία με τη δυστυχία και οι Άγγελοι μεταφέρουν σιωπηλά τη βούληση των θείων πραγμάτων και ακόμη παραπάνω αυτών του προστάζουν οι Λάχεσις, η Κλωθώ και η Άτροπος.

Άγγελοι , οι γέφυρες με το αιώνιο και το άτρωτο, οι γέφυρες μ΄ε΄να άλλο κόσμο που ενέχει την αιωνιότητα και την υπεραξία της ζωής και του θανάτου μας, της μόνιμης συνέχειάς μας  με το σύμπαν. Γιάννης Μόραλης, ο ζωγράφος της αιώνιας εφηβείας μας......

 Κατερίνα Σχισμένου.