Άρχισα και προβληματίζομαι. Μήπως εκεί στα Τζουμέρκα είμαστε τόσο
χοντρόπετσοι που δεν καταλαβαίνουμε το πρόβλημα, τον πόνο, την πείνα και τη
δυστυχία;
Γίνομαι συγκεκριμένος. Διαβάσαμε: χιλιάδες ελληνικές οικογένειες ζουν πλέον
κάτω από το όριο τη φτώχιας, σε αδιέξοδο. Μικρά παιδιά λιποθυμούν από την πείνα
κατά την διάρκεια του μαθήματος.
Αυτά εν έτει 2012.
Εκεί όμως στα Τζουμέρκα λειτουργούμε σαν τρυποτούφοι.
Ψάχνουμε…
Έτος 1936. Τα ίδια!
Για να
δούμε και το 1963.
«Επιβάλλει την ποινήν της
8ημέρου αποβολής…. διότι συνελήφθησαν κλέπτοντες άρτον εκ του Γυμνασιακού
Οικοτροφείου».
Θα
δυσαρεστήσω τους ειδήμονες, επιστήμονες, επαΐοντες κλπ., που ερμηνεύουν, δικαιολογούν και ενίοτε
προτείνουν λύσεις… για την πείνα, τη φτώχια, την απελπισία και … τα δικαιώματα
του πολίτη!
Εγώ,
απλά πιστεύω ότι το θέμα είναι ταξικό.
Πεινούσαν
οι φτωχοί αγρότες το 1936 στο χωριό Χόσεψη (Κυψέλη) Άρτας.
Πεινούσαν
οι φτωχοί (δύο Αγιάννηδες) μαθητές στο
Γυμνάσιο Αγνάντων Άρτας και έκλεψαν τον
άρτον!
Πεινάνε
τα φτωχά παιδάκια σήμερα σε σχολεία και λιποθυμούν κατά τη διάρκεια του
μαθήματος.
Ποιοι
πολίτες, ποια παιδάκια πεινάνε; Μα,
φυσικά φτωχά και, δυστυχώς, αποκλεισμένα.
Μήπως
είναι θέμα και ΤΑΞΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ;
Τα
υπόλοιπα εδώ στα Τζουμέρκα τα λέμε πατσιαβέλες.
Σιγά μην
τους ενδιαφέρουν τα παιδιά των φτωχών…
Στα
Τάρταρα…
Α,
ξέχασα. Πού ξέρει κανείς; Μπορεί και να
οργανωθεί και κανένας Μαραθώνιος αλληλεγγύης και αγάπης για τα πεινασμένα
παιδιά…
Αγωνία
μας να μοστράρουμε. Για τα διαχρονικά προβλήματα των φτωχών θα μιλάμε τώρα;
Μετά
Τιμής
Αγναντίτης -Τζουμερκιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου