Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.
Κι αν περπατούμε με διαφορετικό τρόπο τον τελευταίο καιρό, κι αν γιορτάζουμε τις γιορτές μας και τις επετείους μας με επίσης διαφορετικό τρόπο και με τις νέες δυνατότητες που μας δίνονται μέσω της τεχνολογίας, αυτό δε σημαίνει πως εκλείπουν ή πως μειώνεται η βαρύτητά τους και η δύναμη του σκοπού τους που είναι τα βαριά κληροδοτήματα προς τις επόμενες γενιές.
Έχει περάσει η εποχή της σιωπής, έχουμε φτάσει και προσπεράσει πια και την εποχή της επεξεργασίας και είναι πλέον χρέος κάθε τόπου να μιλήσει για την δική του ιστορία έστω κι αν πολλές φορές αυτή η ιστορία έχει κάποια απόνερα και κάποια σκοτεινά σημεία που σίγουρα δεν αφορούν τα τεράστια και γεμάτα βαρύτητα ιστορικά γεγονότα αλλά τις μικρές ρωγμές κάθε κοινωνίας και τις πληγές της.
Κι αυτές πάντα θα
εμφανίζονται και θα υπάρχουν όσο κι αν εμείς δεν θέλουμε να τις βλέπουμε ή
κάποιες φορές να τις ακούμε γιατί τα μικρά εγκλήματα και αδικίες δεν είναι
ιστορικά πάντοτε μικρά κι ασήμαντα. Ακόμη κι αν συμβαίνουν μέσα σε μικρές
κοινωνίες ποτέ δεν είναι μικρά κι ασήμαντα, μόνο και μόνο επειδή θέλουμε να τα
προσπερνάμε ή επειδή δεν μας βολεύουν να τα βλέπουμε.
Κι έτσι επαναλαμβάνονται, γιατί εάν κάποιος δεν έχει τον τρόπο να σεβαστεί τη μνήμη και να φέρει την μνήμη στην επιφάνεια του τόπου του, να γνωρίσει την τοπική του ιστορία και να την επεξεργαστεί ως ένα βαθύτατο συλλογικό τραύμα, τότε θα του είναι αδύνατον να προχωρήσει. Τότε ακόμη και σήμερα μνημεία θα βεβηλώνονται, ζωές θα αποκρύπτονται, η αδικία σε κάθε της μορφή θα κυριαρχεί και το αυγό του φιδιού θα γεννά μικρές λερναίες Ύδρες που όσο κι αν αρχικά μοιάζουν με σκουλήκια έρποντα τελικά παίρνουν το μέγεθός τους και προκαλούν την απόλυτη καταστροφή.
Για χρόνια αυτοί οι άνθρωποι που επέστρεψαν από την κόλαση δεν μίλησαν, προσπάθησαν να επιβιώσουν, για χρόνια πάλεψαν με τις μνήμες τους και τι μνήμες, χαραγμένες στους αριθμούς των χεριών τους, καταγεγραμμένες στην βαθύτατη ύπαρξή τους. Μίλησαν, όσοι τα κατάφεραν, καταγράφηκαν όσα μπορούσαν κι άλλα τα πήρε το βαθύ σκοτάδι . Χρέος μας όπως και κάθε τόπου , όχι μόνο η καταγραφή , η τιμή αλλά και η μνήμη. Δεν ξεχνάμε, δεν πρέπει να ξεχάσουμε, γιατί όποιος ξεχνά θα το ξαναζήσει κάποια στιγμή. We Remember.Inmemoriam….
Το έργο είναι της εικαστικού Άρτεμις Αλκαλάη, από τη σειρά « Μνήμη» 1999 και Εμμονές.
www.greekjewsholocaustsurvivors.art
Κατερίνα Σχισμένου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου