Για την παρέα που ήμασταν κάποτε...

         Για εσάς, αλλά κυρίως...για εμάς!

Για τα ατελείωτα ξενύχτια με γέλια μέχρι δακρύων!

Για τις μέρες που δήθεν διαβάζαμε με ένα μπουκάλι ουίσκι στο χέρι από το μεσημέρι ακόμα!

Για τα στέκια μας, που δεν μπορούμε πια να τα δούμε με το ίδιο μάτι αν δεν είμαστε όλοι μαζί.

Για τους μαραθώνιους συζητήσεων στο μικρό μας μπαλκονάκι με ένα ποτήρι φθηνό κρασί στο χέρι. 

Για εκείνα τα πρωινά που κάναμε χρυσό το ντελίβερι στους καφέδες.

Αλλά και για εκείνα τα πρωινά που τρώγαμε με εφευρετικότητα ότι υπήρχε στο σπίτι αφού το προηγούμενο βράδυ ξοδέψαμε ότι υπήρχε στο πορτοφόλι μας με απίστευτη άνεση! 

Για το καρναβάλι που με σέρνατε ενώ πάντα το σιχαινόμουν, μα ερχόμουν για χάρη σας.

Για την γροθιά που άνοιξε και σκορπίστηκε τόσο γρήγορα...

Για τα μεθύσια μας που στιγμάτισαν τα βράδια της παρέας.

Για τα μπερδέματα και τους καβγάδες.

Για τα ερωτικά μπλεξίματα που μερικές φορές ήταν αντάξια μεξικανικής σαπουνόπερας.

Για τα φοιτητικά μας χρόνια, που πάντα θα απαρτίζονται από τα κομμάτια σας.

Για όσους έμειναν και για όσους έφυγαν.

Για όσο κράτησε εκείνη η παρέα. 

Τώρα που φτάνουμε στο τέλος, ήθελα απλά να πω ένα ευχαριστώ, ένα αντίο και ένα καλή τύχη! 

Για εσάς, αλλά κυρίως...για εμάς!

Λίνα Δημακοπούλου

http://www.tampouloukia.gr/