Θα ήθελα εδώ με δυό αράδες να πω κάποιες κουβέντες για τον Κρίστοφερ Κίνγκ τον μανιώδηςσυλλέκτη δίσκων γραμμοφώνου μουσικού και παραγωγού. Φίλε Χριστόφορε και σε αποκαλω φίλο και ας μην είχα την τύχη να σε γνωρίσω καθώς Ηπειρώτης νιώθω την υποχρέωση γιατί εξυμνείς στο βιβλίο σου τον πολιτιστικό θησαυρό της πατριδα μου.
Τι και αν ξέραμε μερικά γύρα απο την παράδοση, δεν ξέραμε όμως για την ιστορία του Αλέξη Ζούμπα που τον ανακάλυψες και ήρθες να πατήσεις τα χώματα που πάτησε ο Κίτσος Χαρισιάδης, ο Αλέξης Ζούμπας εκεί στο Γραμμένο και στα χωριά του Πωγωνίου και τα Ζαγοροχώρια πόσοι θα ξέραμε για τον Μήτσο Χαλκιά πατέρα του Σέλφου εσύ που μελέτησες τους ογκόλιθους της λαϊκής μας παράδοσης. Εμείς που συνήθως αντιλαμβανόμαστε την μουσική μόνο για γλέντια αλλά για ποιό λόγο οι άνθρωποι τραγουδούν και χορεύουν που η μουσική στην αρχή της δημιουργίας είναι σαν τον αέρα που αναπνέουμε, είναι σαν την τροφή που τρώμε.
Σιγά σιγά έπαψε να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά που η μουσική αποτελούσε θεραπευτικό έργο και εδώ είναι το μεγαλείο σου. Γράφεις κάτι που δεν το ξέρουν πολλοί και ίσως και ακόμη και στην Ελλαδα το αντιμετωπίζουν κάπως υποδεέστερα, να μην πω κάτι άλλο. Με εξαίρεση μια απόμερη γωνιά της Ελλάδας στις εσχατιές της Ευρώπης την Ήπειρο [εδώ σαν θαύμα κρατήθηκε ζωντανός ένας πανάρχαιος τρόπος ζωής και γι αυτό κρατάει τον θεραπευτικό λόγο] και θα ήθελα να προσθέσω εδώ μπορεί να υπάρχουν χοροί γρήγοροι κεφάτοι, αλλά ένας σοφός του χορού όταν τον ρώτησαν ποιός είναι ο ποιό εκφραστικός απάντησε: ο Πωγωνίσιος γιατί έχει βαθιές ρίζες και όταν το ακούς είναι σαν να σε διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα. είναι όπως που ρωτήθηκε ο μεγάλος Καζαντζάκης, ποιόν χορευτή έχεις θαυμάσει και αυτός απάντησε: "έναν κουλό πάνω σε ένα καρότσι γιατί με την έκφραση του και με τις κινήσεις του έκανε θεραπεία ψυχής" άλλωστε το λέει και η λέξη ψυχα-γωγία και το ίδιο και χορευτής που βάζει το κλαρίνο στο αυτί εκείνη την ώρα δεν ψάχνει βήματα αλλά όπου τον πάει το είναι του.
Ο Κινγκ γράφει για το μεγαλείο της Ηπείρου, τα πανηγύρια της, για τις ζυγιές και της κοινές αναμνήσεις, μας μιλά για ανθρώπους που ξέρουν να
΄πενθούν αλλά και να γλεντήσουν. Δυστυχώς κάπου και στα μέρη μας σε μερικά
χωριά πολλά έχουν αλλάξει, σε μια κουβέντα με νεαρούς είχαν μια απάντηση που
ίσως με προβλημάτισε, εαν δεν πόνεσες και δεν πείνασες πώς να ακούσεις αυτά τα
τραγούδια άλλωστε τι ξενιτεμένο μου πουλί να πεις τώρα που υπάρχουν τα μέσα και
σε μισή μέρα έρχεται το αντάμωμα. Δεν ξέρω μπορεί οι νεαροί να είχαν και δίκιο
ας μήνουμε λοιπόν εμείς οι λίγοι οι εραστές της παράδοσης μαζί με τον Κρίστοφερ
Κίνγκ.
Γιώργος Γιαννάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου