Η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

«Τα παιδιά θέλουν παπούτσια/τα παιδιά θέλουν ψωμί/θέλουνε και φάρμακα…» Γιάννης Ρίτσος 

11 Δεκεμβρίου. Είναι πλέον καθιερωμένο. Γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού. Γιορτάζουν τα παιδιά όλου του κόσμου. Δεν ξέρω, αλλά σαν κάτι παράδοξο μού ακούγεται… Γιορτάζουν τα παιδιά σε μια «Πολιτισμένη Ανθρωπότητα» και με αφορμή τη γιορτή αυτή να οι Διακηρύξεις, να τα λόγια και να οι υποσχέσεις για τα δικαιώματα των παιδιών. Δικαίωμα. Αξίωση δηλαδή που έχει κάθε άτομο να απολαμβάνει αγαθά. 

Και η αξίωση αυτή υπονοείται ότι αφορά όλους τους ανθρώπους, όπου γης και όποιας φυλής. Κάτι τέτοιο ηχεί παράταιρα στα αυτιά μου. «Το 37,5% των παιδιών έως 17 ετών στην Ελλάδα κινδυνεύει από φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό», σύμφωνα με στοιχεία για το 2016 που δημοσίευσε η Eurostat. Στην Ελλάδα, στη χώρα μας που θεωρήθηκε «Μέγα Κατόρθωμα» το γεγονός πως «Λιποθυμίες τέλος με σχολικά γεύματα. 

Ποια δικαιώματα να διαβάσει κάποιος, σε ποια γιορτή να συμμετέχει και ποια προβλήματα των παιδιών να ενστερνιστεί για να αγωνιστεί, τέλος πάντων και να επιδιώξει με κάθε τρόπο την επίλυσή τους. Είμαι από αυτούς που μεγάλωσαν με το πλιγούρι του σχολικού οικοτροφείου, που φύτρωσε στο στομάχι τους και που εκείνο το κίτρινο τυρί το θυμούνται μετά από πενήντα χρόνια. Την εμφάνιση θυμούνται γιατί γεύση δεν την απόλαυσαν ποτέ. Ήταν κάτι μεταξύ χόρτου και ψαρόλευρου. Γι’ αυτό όλα αυτά βουίζουν στα αυτιά μου παντελώς παράταιρα, αφού τότε ευχόμασταν να μην υπάρχουν οικοτροφεία, όταν τα παιδιά μας «πάνε Σχολείο». 

Κι όμως! Ανακοινώνεται αυτή η κοινωνική παροχή (1000 μερίδες φαγητού) με τυμπανοκρουσίες… Αφού φτωχοποιήθηκαν τόσοι και τόσοι, αφού λιποθυμούσαν από ασιτία τα παιδιά στα Σχολεία, αφού σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, «Η Ελλάδα κατέγραψε την μεγαλύτερη αύξηση του ποσοστού των παιδιών που κινδυνεύουν από την φτώχεια ή τον κοινωνικό αποκλεισμό, μεταξύ του 2010 και 2016», ανακοινώσαμε και τα γεύματα υλοποιώντας με ευλάβεια αυτά που αναφέρει η Χάρτα των δικαιωμάτων του παιδιού: «Δικαιούμαι να έρθω στη ζωή. Δικαιούμαι να υπάρξω. Δικαιούμαι να μεγαλώσω σε έναν κόσμο χωρίς βία και φτώχεια (…)» 

Κύριοι, δεν σας πιστεύουν τα παιδιά. Τα παιδιά που πλείστα βιώνουν τη φτωχοποίηση με άγριο και απαράδεκτο τρόπο. Τα παιδιά που είδαν να πετσοκόβεται το μεροκάματο, αν υπάρχει γιατί η ανεργία είναι σε δυσθεώρητα ύψη, τα παιδιά που περιμένουν ακόμα το δάσκαλό τους «να τους μάθει δυο γκλίτσες γράμματα», τα παιδιά -τίνος της Μάνδρας;- που συνετρίβη και καταβυθίστηκε στη λασπουριά της αδιαφορίας και της αμεριμνησίας και που έγιναν πλέον «αντικείμενο φιλανθρωπικής επίδειξης», που διαβάζεις στα παιδικά ματάκια τους το αφελέστατο ερώτημα «Γιατί; Γιατί έτσι;» (Τι να τους απαντήσει κάποιος; Πως υπάρχουν κι άλλες περιοχές π.χ Εκάλη κλπ. που δεν «πλημμύρισαν» από λάσπη;) 

Τέλος, ποια παιδιά μπορούν να διαβάσουν αυτή την είδηση και να μας πιστέψουν… «Ασύλληπτη τραγωδία σημειώθηκε πριν από λίγες ώρες στην Μεσόγειο με 31 μετανάστες να χάνουν τη ζωή τους από καρχαρίες την ώρα που προσπαθούσαν να περάσουν από την Αφρική στην Ιταλία. 

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του ναυτικού της Λιβύης, 31 άτομα χάθηκαν από τα σαγόνια των σαρκοβόρων, αφού αναποδογύρισε το σκάφος όπου επέβαιναν. Σώθηκαν άλλοι 200, ενώ αγνοούνται 40 άτομα. Ανάμεσα στους νεκρούς είναι 18 γυναίκες και τρία παιδιά, ενώ σύμφωνα με την ακτοφυλακή, προσωπικό του λιμενικού είδε τέσσερις με πέντε καρχαρίες να κολυμπούν γύρω από το σκάφος». Έγινε πέρυσι. Κι όμως γίνεται συνεχώς…

11 Δεκεμβρίου. Τα παιδιά όλου του κόσμου γιορτάζουν… Χρόνια Πολλά…

Χρήστος Α. Τούμπουρος