Λάμπρος Σακκάς, ο Έλληνας, ο Πρεβεζάνος Σβαϊτσερ. Μιά ζωή σαν μυθιστόρημα, μιά παραδειγματική πορεία προσφοράς.

Ο Λάμπρος Σακκάς, είναι μια μυθιστορηματική προσωπικότητα. Κατ’ αρχήν, εκπροσωπεί το τρίτο Νόμπελ (μετά το Σεφέρη και τον Ελύτη) που έχει η Ελλάδα. Μέρος του έστω· καθώς η διεθνής οργάνωση (Γιατροί χωρίς Σύνορα) στην οποία υπήρξε επιφανές μέλος, τιμήθηκε με Νόμπελ Ειρήνης το 1999. Και ο Λάμπρος Σακκάς, δεν ήταν ένας απλός εθελοντής που μέσα από κάποιο ασφαλές κλιματιζόμενο γραφείο, διαχειριζόταν δωρεές ή διέδιδε το μήνυμα της χωρίς όρους και διακρίσεις βοήθειας προς τους “κολασμένους” αυτού του πλανήτη.

  Στην αρχή, δεν ήθελε καν να γίνει γιατρός!. Διαβάζοντας όμως τη βιογραφία του μεγάλου ανθρωπιστή γιατρού, Άλμπερτ Σβάιτσερ (γραμμένη από τον Στέφαν Τσβάϊχ) αποφάσισε να γίνει θεράπων της επιστήμης του Ιπποκράτη. Και διακρίθηκε, σε αυτήν. Αντί όμως να ακολουθήσει τη λεωφόρο της επιστημονικής ασφάλειας και της οικονομικής ευμάρειας, ακολούθησε το παράδειγμα του Σβάιτσερ. Και πως το ακολούθησε!. Σε περιοχές του πλανήτη, από όπου ακόμα και ένα φευγαλέο πέρασμα, περιείχε θανάσιμο κίνδυνο.

  Πόσω μάλλον, το να στηθεί μια πρόχειρη κλινική, δίπλα σε ένα πολυαίμακτο εμφύλιο, όπως αυτός της Ρουάντας μεταξύ των Χούτου και των Τούτσι. Στον επίσης πολύνεκρο εμφύλιο της Σρι Λάνκα. Σε άλλες φλεγόμενες περιοχές του Τρίτου Κόσμου. Με συνθήκες πρωτόγονες, όπου εκτός από τον ανθρώπινο πόνο, κυριαρχούσε το άγριο φυλετικό, εθνοτικό ή θρησκευτικό μίσος. Και που κάθε δυτικός, αντιμετώπιζε τη βαριά σκιά της καχυποψίας. Γλίτωσε πολλές φορές το θάνατο, χειρουργώντας δίπλα σε πεδία μαχών. Γνώρισε κι αντιμετώπισε τη φρίκη του πολέμου στην πρώτη γραμμή του καθήκοντος.

  Αργότερα, εργάστηκε στη Μεγάλη Βρετανία. Αλλά και πάλι στα δύσκολα. Διάλεξε τα απομακρυσμένα και παγωμένα νησιά Σέτλαντ για να ασκήσει το λειτούργημα του. Κάποια στιγμή, ο νόστος τον ξανάφερε στην πατρίδα. Μόνο που αντί να κουνήσει τις περγαμηνές του ζητώντας μια άνετη θέση, σε κάποιο μεγάλο Νοσοκομείο, αυτός προτίμησε μια μικρή πόλη, κάπως κοντά στη γενέτειρά του, την Πρέβεζα. Τους Φιλιάτες Θεσπρωτίας. Κι εκεί έστησε από το μηδέν, μια υποδειγματική υγειονομική μονάδα. Επόμενο βήμα;. Πάλι στα δύσκολα. Αυτή τη φορά, στη Λέρο όπου παρά την αρχική καχυποψία των κάθε λογής “αρμοδίων”, επιτέλεσε κι εκεί ένα μικρό θαύμα.

  Πριν λίγες εβδομάδες, απάντησε σε μια νέα πρόκληση. Ήρθε στη Σαντορίνη όπου ανέλαβε “Διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας του Γενικού Νοσοκομείου Θήρας”. Αποφασισμένος κι εδώ, να ασκήσει το λειτούργημά του, με τον τρόπο που υπαγορεύει η συνείδηση του και εγγυάται η πείρα του.

Η συνέντευξη που ακολουθεί, δεν είναι μια απλή εξιστόρηση. Είναι ένα μάθημα ήθους, ειλικρίνειας και σεμνοπρέπειας. Ταυτόχρονα, αποτελεί κι ένα λαμπρό μάθημα ιστορίας, για ξεχασμένους πολέμους, απίστευτες αγριότητες και φονικά συμφέροντα, τα οποία συγκροτούν μια τοιχογραφία φρίκης, στην οποία ορθώνεται και ξεχωρίζει μόνο η ανθρωπιά, η αίσθηση καθήκοντος, η ανιδιοτέλεια και ο ηρωισμός.

Το να έχει η Σαντορίνη, ένα τόσο σπουδαίο επιστήμονα και άνθρωπο, όπως ο Λάμπρος Σακκάς, αποτελεί τιμή.

Δείτε το video

www.santonews.com