Η ελληνική ελίτ.

Δεκαετίες τώρα ένα ερώτημα πλανάται πάνω από την «αθηναϊκή κοινωνία» για το ποιοι είναι οι λόγοι που νέα κόμματα στελεχωμένα με άριστους επιστήμονες ή τεχνοκράτες «δεν περπατάνε». Θυμάμαι ακόμη την απογοήτευση των οπαδών των «Νέων Δυνάμεων», του ΚΟΔΗΣΟ, της «Συμμαχίας» και άλλων παλαιότερων σχηματισμών, οι οποίοι συγκίνησαν την ελίτ της χώρας, αλλά άφησαν παγερά αδιάφορη την υπόλοιπη κοινωνία. Το ίδιο συνέβη πρόσφατα με τη Δράση όταν πολλοί μπέρδεψαν το τοπικό «ρεύμα» στο Κολωνάκι ή τα βόρεια προάστια με την... κοινωνία. Ενας μάλιστα καλός φίλος προσπαθούσε να εξηγήσει το εκλογικό αποτέλεσμα και το πώς αυτό συμβαδίζει με το γεγονός ότι «το βράδυ πριν από τις εκλογές ήμουν σε ένα εστιατόριο και όλοι ψήφιζαν Μάνο»...

Είναι ασφαλώς λάθος, και μάλιστα θανάσιμο στην πολιτική, να ρίχνεις πάντοτε τις ευθύνες στον λαό αν οι αποφάσεις του δεν ταιριάζουν με τα γούστα σου. Στο κάτω κάτω λίγη υπευθυνότητα και λιγότερο εγωισμό να είχαν επιδείξει μερικοί, μια ενιαία κεντρώα φιλελεύθερη παράταξη θα είχε εισέλθει στη Βουλή στις τελευταίες εκλογές και θα είχε προσφέρει μια οριακά βιώσιμη κυβερνητική λύση μαζί με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.

Δεν υπάρχει πάντως αμφιβολία πως είμαστε ένας μεσογειακός λαός, ο οποίος ρέπει προς τον λαϊκισμό, τη ρήξη, την υπερβολή. Το έχουμε αποδείξει πολλάκις στην Ιστορία μας με τους εμφύλιους κατά την Επανάσταση, τον Μεγάλο Διχασμό στις αρχές του 20ού αιώνα, τον Εμφύλιο και άλλα ιστορικά επεισόδια. Η μετριοπάθεια, το χαμηλό προφίλ, η συναίνεση δεν μας ταιριάζουν. Ειδικά μάλιστα μετά τη μεταπολίτευση ο σπόρος του λαϊκισμού και των ακροτήτων έπιασε για τα καλά στην ελληνική πολιτική ζωή.

Εχει πάντως αποδειχθεί πως είναι πολύ πιο αποτελεσματικό για την πρόοδο της χώρας να παντρεύεται το όποιο μεταρρυθμιστικό ρεύμα με μια από τις δύο μεγάλες παρατάξεις της. Εχει σημασία οι μεγάλες παρατάξεις να μην περιπίπτουν σε λούμπεν πολιτευτές, να μην υποφέρουν από ένδεια ιδεών και νέων ρευμάτων και να έχουν άμεση επαφή με την αγορά και τη δημιουργία. Η ευθύνη της ελληνικής ελίτ (ο Θεός να την κάνει ελίτ), ήταν ότι παραχώρησε τη διανόηση, την πολιτική, την ενημέρωση σε μια λαϊκίζουσα Αριστερά και πολλούς ευκαιριακούς νεόπλουτους πειρατές. Οσο η χώρα πήγαινε καλά θεωρούσε ότι μπορεί να αγναντεύει τη σήψη και την παρακμή σαν να μην την αφορά. Τώρα που νιώθει ότι κινδυνεύουν τα πάντα προσπαθεί να στηρίξει ένα οικοδόμημα που είναι ολοφάνερα σάπιο.

Η ελληνική ελίτ αντελήφθη ότι άλλη γλώσσα μιλάει η ίδια και άλλη η πλειοψηφία της κοινής γνώμης. Για να αλλάξει η χώρα πρέπει να πεισθεί η κοινή γνώμη για όσα θεωρούνται αυτονόητα σε μερικές γειτονιές και ακατανόητα σε άλλες. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν σνομπάρω την πολιτική, την ενημέρωση, τον δημόσιο διάλογο αλλά μπαίνω στο καμίνι και δίνω τη μάχη πόρτα πόρτα και την κατάλληλη ώρα θα βρεθεί ο φωτισμένος ηγέτης που θα εκφράσει ένα νέο αστικό όραμα για να ορθοποδήσει και να πάει μπροστά η χώρα. Αλλιώς η ελληνική ελίτ θα μοιάζει σε λίγο με παρέες Λευκορώσων μετά την... Επανάσταση.

Του Αλεξη Παπαχελα

www.kathimerini.gr