Φαίνεται σαν ψέμα σχεδόν,
αλλά πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια από εκείνη την μέρα στο Καστελόριζο. Μοιάζει
ψέμα καθ ότι σε ένα τόσο μικρό ιστορικό διάστημα όπως είναι μια τετραετία
διεπράχθη το μεγαλύτερο Νεοφιλελεύθερο οικονομικό έγκλημα-πείραμα του σε
σύγχρονη δυτική κοινωνία. Δεχθήκαμε απανωτά χτυπήματα ως κοινωνία. Και η αλήθεια
είναι πως κάποια απ αυτά μας τα έδωσε η άρχουσα τάξη. Τα περισσότερα αναλάβαμε
με ευχαρίστηση να τα ρίξουμε ο ένας στον άλλον. Το σχέδιο δούλεψε.
Ξαφνικά μετά από την στιγμή που ο πιο γελοίος πρωθυπουργός της
μεταπολίτευσης μας ανακοίνωσε ότι μπαίνουμε στη μνημονιακή εποχή, ξεκίνησε ένα
απίστευτα ταχύ στριπτίζ της ψυχοσύνθεσης του μέσου Έλληνα. Μιμούμενος τους
τραγικούς πολιτικάντηδες που πρώτοι άνοιξαν το δρόμο της αποκτηνοποίησης, τα
πράγματα στην Ελληνική κοινωνία δείχνουν να έχουν εκτροχιαστεί.
Ένα τεράστιο ποσοστό κόσμου, εξαιρετικά
δυσανάλογο αν σκεφτεί κανείς τα υποτιθέμενα ιδανικά που πίστευε ότι έχει
καταγεγραμμένα στο DNA του ο Ελληνούλης, υπέκυψε στις ορέξεις του για αίμα και
κατέφυγε στο φασισμό ο οποίος εκλογικά τουλάχιστον διατηρεί επικίνδυνα ανοδική
πορεία.
Ένα εξίσου μεγάλο κομμάτι στήριξε το ήδη υπάρχον σύστημα,
που μέσω της απληστίας και της ανικανότητας του οδήγησε την Ελληνική κοινωνία σ
αυτό το τέλμα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πρόλαβε ταχύτατα να εξελιχθεί σε ένα
πλήρως ολοκληρωτικό σύστημα που μόνο τρόπο επιβολής του πλέον έχει την βία.
Ειδικά ο Σαμαράς και η παρέα του έχουν επιδείξει τόσο αξιοσημείωτη πρόοδο που η
πολιτική τους στάση με πείθει εύκολα οτι μερικά χρόνια διακυβέρνησης ακόμη και ο
Αντώνης θα έγραφε με χρυσά γράμματα το όνομα του στην ιστορία καθεστώτων όπως
του Καντάφι, του Τσαουσέσκου ή όποιου Κίμ γιόγκ. Ευτυχώς δεν έχει αυτό το
χρόνο.
Ενώ όσοι
παρέμειναν ξεκρέμαστοι στη μέση, προδομένοι από αυτούς που τους τάιζαν 40 χρόνια
τώρα κατέφυγαν στην ανεπαρκή αριστερά της οποίας τα εκλογικά ποσοστά είναι
αντιστρόφως ανάλογα της παρέμβασης της στην κοινωνία. Αν εξαιρέσουμε ίσως το ΚΚΕ
που όντας πολύ κοντά στη διάλυση πλέον, παίρνει αυτό ακριβώς που του αξίζει με
βάση την θέση που κράτησε στις πιο κρίσιμες στιγμές της Ελληνικής
κοινωνίας.
Αυτή είναι η μία πλευρά όμως των
πραγμάτων που εμφανίστηκε μετά το τσιτσίδωμα. Υπάρχει κι άλλη και μάλιστα πιο
σοβαρή. Είναι η πλευρά των Ελλήνων οι οποίοι κατα βάθος δεν θέλουν να κάνουν
τίποτα. Παγωμένοι, φοβισμένοι, αδιάφοροι ή απλά κακοί στέκονται στην απέξω. Τους
έβλεπες όλα αυτά τα χρόνια. Μαλλί, γυαλί, παντελόνι Lee. Οι "την βγάζω σε τρεις
καφετέριες την ημέρα", "δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά", "ξέρω τον πορτιέρη". Ένα
σημαντικό κοινωνικό βαρίδι που λοιδορεί στο πρόσωπο όσων αγωνίζονται τη δικιά
του ανεπάρκεια. Αποτελείται σχεδόν από το ένα τρίτο της κοινωνίας αν
προσπαθήσουμε να το μετρήσουμε με βάση το ποσοστό της αποχής στις τελευταίες
εκλογές σε συνδυασμό με τις κατα καιρούς έρευνες.
Η υποτιθέμενη
κυβέρνηση έδειξε τα δόντια της με την εκπνοή του 2013. Η καταστροφή που έχουν
προκαλέσει στην κοινωνία είναι ολοσχερής. Τόσο, που το να γκρεμιστεί η
ανηλεής αστική μας δημοκρατία φαντάζει τελικά εύκολα μπροστά στον κόπο που θα
καταβληθεί αργότερα προκειμένου να ξαναγίνουμε στοιχειωδώς έστω κοινωνία.
Είμαστε υπόδουλοι. Και αυτό που τελικά αποκάλυψε το στριπτίζ είναι πως
η θέληση για αλλαγή και για ένα καλύτερο κόσμο είναι υπόθεση λίγων, όπως ήταν
πάντα. Δεν είναι κάποιου είδους ελίτ. Είμαστε εγώ κι εσύ που η αδικία έγινε
κόμπος στο λαιμό μας. Που η δίψα για δημιουργία και ζωή φωτίζει τον δρόμο μας.
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία είπε ο Ανδρέας Κάλβος κι εγώ για φέτος
αποφάσισα να ζητήσω από τον Άγιο Βασίλη να τα χαρίσει σε όλους όσους τα
θελήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου