Ερήμην...

Ημερίδες με θέμα την ανεργία που διεξάγονται χωρίς ανέργους. Συζητήσεις για άστεγους χωρίς ούτε έναν τους στο ακροατήριο, ή για αγρότες χωρίς αγρότες. Εκτός από αναποτελεσματικό, μου φαίνεται επίσης άκρως υποκριτικό.

Σερφάροντας χθες στο διαδίκτυο έπεσα στην αναγγελία μιας ημερίδας που οργάνωνε εκείνη ακριβώς την ώρα η καλή εφημερίδα Ναυτεμπορική μαζί με το ΚΕΠΕ, με θέμα την ανεργία.

Δεν θα πω κρίμα που δεν το πήρα είδηση εγκαίρως να παρευρεθώ - τέτοιο ενδεχόμενο δεν υπήρχε. Εδώ και πολύν καιρό, παρά το όποιο δημοσιογραφικό μου καθήκον, αρνούμαι να παρευρίσκομαι σε συζητήσεις που αφορούν την ανεργία αλλά διεξάγονται χωρίς ανέργους, για άστεγους χωρίς να υπάρχει ούτε ένας τους στο ακροατήριο, για αγρότες χωρίς αγρότες και ούτω καθεξής. Εκτός από αναποτελεσματικό, μου φαίνεται επίσης και άκρως υποκριτικό. «Φοβάμαι γι' αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα», που έλεγε και το τραγούδι.

Φυσικά, στο θέμα της ανεργίας υπάρχει μια λογικοφανής θεωρητική βάση γι' αυτές τις ημερίδες ερήμην των ενδιαφερομένων. Το θέμα της ανεργίας, σου λέει, θα λυθεί με τη δημιουργία θέσεων εργασίας, οπότε η ιδέα είναι ότι αυτές δεν πρόκειται να τις δημιουργήσουν οι άνεργοι, θα τις δημιουργήσουν οι επιχειρηματίες, οι επενδυτές, το κράτος. Αμφιβάλλω βέβαια σοβαρά γι' αυτή την προσέγγιση. Όλοι αυτοί, με τις πράξεις και με τις παραλήψεις τους, μέχρι τώρα μονάχα ανεργία δημιουργούν - οι θέσεις εργασίας τούς τελείωσαν. Κρίνοντας από τον δικό μου κλάδο, πολύ περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας από συνεταιρισμούς άνεργων ή υποαπασχολούμενων δημοσιογράφων -όσο δύσκολο κι αν φαντάζει αυτό- παρά από τους παραδοσιακούς εκδότες ή από το κράτος.

Ένας άλλος λόγος που αποστρέφομαι τέτοιου είδους συναθροίσεις έχει να κάνει με το πάνελ των ομιλητών. Στη συγκεκριμένη ημερίδα, κεντρικός ομιλητής ήταν λέει ο. υπουργός Εργασίας κ. Βρούτσης.

Τι να μας πει, δηλαδή, ο κ. Βρούτσης για την ανεργία; Το κολοσσιαίο ποσοστό της, 30%, δεν αποτελεί ατύχημα, σήμερα το ξέρουμε πολύ καλά, αποτελεί συνειδητό αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών. Αποτελεί επιδίωξη της πολιτικής εσωτερικής υποτίμησης, η οποία γεννά καθημερινά την ανεργία έμμεσα δια της υπερφορολόγησης, του στραγγίσματος της αγοράς από κάθε ρευστότητα, της μείωσης μισθών και συντάξεων και άμεσα δια της διαθεσιμότητας και των απολύσεων από το Δημόσιο.

Αλλά πέρα από την ανεργία, τι να μας πει ο κ. Βρούτσης για τους ίδιους τους άνεργους και τις άνεργες, όταν η κυβέρνησή του μειώνει τα επιδόματα ανεργίας και στενεύει συνεχώς τα κριτήρια για τη χορήγησή τους, όταν καταργεί το κοινωνικό κράτος, όταν έχει φτάσει ακόμα και να φορολογεί αλύπητα τους ανέργους μέσω του ΦΠΑ, του φόρου ακινήτων και των προκρούστιων τεκμηρίων διαβίωσης στη φορολογία εισοδήματος. Ξέρω, να μας πει μερικά ακόμα ευχολόγια και να εξαγγείλει προγράμματα-ασπιρίνες δήθεν για την ανακούφιση των ανέργων.

Μονάχα μη με ρωτάτε για ποιο λόγο γίνονται αυτού του είδους οι ημερίδες, γιατί την απάντηση δεν την γνωρίζω. Κι από τις απαντήσεις που μου 'ρχονται στο μυαλό, η αλήθεια είναι πως δεν μου αρέσει καμία.

Χριστόφορος Κάσδαγλης

www.thepressproject.com