Συνηθίζουμε να διαβάζουμε στις εφημερίδες ειδήσεις για συνανθρώπους μας που φύγανε από τη ζωή και δίνουμε ιδιαίτερη σημασία σε επώνυμους συμπολίτες μας. Έτσι ξεχνούμε, την πραγματικότητα, που επιβεβαιώνει, ότι οι περισσότεροι κάτοικοι της Άρτας , είναι οι ανώνυμοι πολίτες. Είναι αυτοί που θα δώσουν τα πάντα για τη πόλη και που δεν θα μάθουμε ποτέ τίποτε για την φιλοπατρία τους. Θα σας αναφέρω έναν συνάνθρωπό μας που η παρουσία του στην πόλη πραγματοποιήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Γεννήθηκε στην Άρτα και είδε το φως στην Βαλαώρα. Στα φτωχόσπιτα και στους χωματόδρομους έπλασε τα πρώτα όνειρα. Εκεί με τα ξαδέρφια του έπαιξε και μεγάλωσε στα παιδικά του χρόνια. Η Άρτα αποτέλεσε το σημείο αναφοράς του. Δεν μετακινήθηκε για μεγάλο διάστημα ποτέ από αυτή. Την αγαπούσε , τη λάτρευε. Ένα μικρό διάλειμμα τεσσάρων χρόνων στην Αθήνα για σπουδές και μετά πάλι επιστροφή. Έκανε όνειρα , όνειρα. Αλλά όπως λένε όταν σχεδιάζεις το μέλλον ο Θεός γελά. Γιατί κανείς δεν ξέρει τι τον περιμένει. Στη διαδρομή υπάρχουν πολλά εμπόδια . Και ο Νεκτάριος είχε το μεγαλύτερο. Την χρόνια αρρώστια. Σκλήρυνση κατά πλάκας. Πρώτα σημάδια και έπειτα η κατάσταση έμοιαζε σαν να χάθηκε από τα χέρια του. Ο ίδιος το πάλεψε. Έβγαινε έξω και προσπαθούσε να δώσει ελπίδα. Αλλά δύσκολο είναι τα παλεύεις στα αλώνια με τον Χάροντα. Και ήρθε η στιγμή που ο Νεκτάριος έχασε την αίσθηση να χαίρεται το φως και να βγαίνει έξω και να χαμογελάει στη ζωή. Τότε είναι που πέρασε πολύ δύσκολα. Οι λατρεμένοι γονείς του τον στήριξαν. Αλλά λύγισαν από το βάρος. Και ο Νεκτάριος άρχισε να σχεδιάζει την αναχώρηση. Η ίδια ζωή του φερόταν με άνισα σταθμά. Και φτερούγισε χωρίς να ασχοληθεί καθόλου με την επιστήμη που σπούδασε , χωρίς να του κρατά το χέρι μια αγαπημένη αφού απείχε χρόνια από τις απολαύσεις της ζωής. Άδικο να βλέπεις ένα νέο να φεύγει νικημένος από την ύπουλη αρρώστια και να τον τριγυρίζει ο θάνατος. Το παλικάρι έφυγε και μαζί του γκρεμίστηκαν τα όνειρα που κάναμε όλοι να τον δούμε να κάνει τη δική του οικογένεια , να ακούει την αγαπημένη του μουσική και να περπατά ανάμεσα στα λατρεμένα στενά της Άρτας. Του μένει μόνο η αγάπη των γονιών του , των συγγενών του και η υπόσχεση ότι δεν θα τον ξεχάσουμε. Ναι , Νεκτάριε . Ήρθες αθόρυβα και έφυγες με πλήθος κόσμου να σε ακολουθεί στην τελευταία σου κατοικία. Καλό κατευόδιο παλικάρι. Εκεί που θα πας θα σε ακολουθεί η παντοτινή αγάπη όλων μας.
Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης
romiazirou.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου