Τζουμέρκα

Γράφει ο Χρήστος Τούμπουρος

Μέσα στη φθισικιά «ενεργητικότητα» της Αθήνας, παρέα με τον πανζουρλισμό που μεταφράζεται σε χαράτσια, δόσεις, κουτσουρεμένες συντάξεις, ενέργειες, μετενέργειες και προβλήματα μέχρι «τω δόξα πατρί», καλούμαστε να χαμογελάσουμε, να «βιοπαλέψουμε με το βίο της ζωής», όπως έλεγε και ένας καλόβουλος χωριανός μου, να ονειρευτούμε ∙ τουτέστιν να ζήσουμε. 

Λιωμένα όνειρα, μαδημένες ελπίδες, πεθαμένα χρόνια…

Τα Τζουμέρκα μας δίνουν απάντηση. Γιατί κάπου στο βάθος του μυαλού μας παραμένει η καλοκαιρινή ραστώνη, τα πανηγυριάτικα ακούσματα, το αχολόγημα της κλαρινόπληκτης λουλουδιασμένης ιτιάς, τα απίστευτα τσιμπούσια, οι μοναδικές τζουμερκιώτικες πίτες, οι ατέλειωτες συζητήσεις κάτω απ’ τα Πλατάνια, η τσιπουροκατάνυξη, ΟΛΑ ΑΥΤΑ, τέλος πάντων, που μας κάνουν να πιστεύουμε και να διαλαλούμε το αξίωμα: Τα Τζουμέρκα δεν τελειώνουν!

Η μεγάλη διαφορά! 

Είναι άλλο να τσουρουφλίζεσαι στο πρωτευουσιάνικο «τηγάνι» κι άλλο να βρίσκεσαι στα Τζουμέρκα. Κάτω σου γκρεμοί, χαράδρες, πλατάνια, τσερμιτζέλες, πουρνάρια κι ανάμεσα ο Άραχθος. 

«Ο Άραχθος, σα να τινάχτηκε κάτω από μια πέτρα της Πίνδου, φίδι και ιχθυοειδές με λυγερά λέπια και γυρίσματα. Από ψηλά κάνει σινιάλα στη Θεσσαλία, αφρίζει κάτω από έλατα και καστανιές και τελειώνει σχεδόν αθλητικός, πάντα έφηβος». Γ. Δάλλας

Εκεί, να μπλατσιαράς και να θαραπαύεται η ψυχούλα σου. 

Πάνω σου, πιάνοντας τα έλατα να νομίζεις πως πιάνεις τον ουρανό! Χαίρεσαι τον αέρα, νιώθεις την ύπαρξη και τη δημιουργία!

Ο άνεμος πάντα γλυκός /χαϊδεύει τα χρυσοπράσινα έλατα∙ και μια ατέλειωτη δροσιά/κοιμίζει τα τζουμερκιώτικα φαράγγια. 

Τα Τζουμέρκα, που κρατούν στον κόρφο τους μια απίστευτη και μοναδική παράδοση, σμιλεμένη -χρόνια τώρα- με καημό, περίσκεψη και πίστη στον άνθρωπο. Ποτάμια ο ιδρώτας, ατέλειωτο το συναίσθημα και η πίστη στον αγώνα για κάτι καλύτερο.

www.romiazirou.blogspot.gr