Δεν υπήρξε τίποτα πιο συμβολικό από τον αγώνα
ποδοσφαίρου στο περασμένο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας,
όταν η Μέρκελ πανηγύριζε έξαλλη για τη νίκη της χώρας της.
Η Γερμανία έχει ανοίξει με την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό μια
αντιπαράθεση η οποία ξεπερνάει τα όρια της απλής αντίθεσης συμφερόντων και
αποκτά ευρύτερο χαρακτήρα. Πράγματι, για τη νέα γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη,
η συντριβή της Ελλάδας αποτελεί το σύμβολο που επισφραγίζει την κυριαρχία της.
Έτσι το βλέπουν οι Γερμανοί πολιτικοί, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, αλλά,
δυστυχώς, και η πλειοψηφία του γερμανικού λαού.
Οι Γερμανοί νιώθουν πως
παίρνουν τη ρεβάνς για τις αποτυχημένες απόπειρες των δύο προηγούμενων
ευρωπαϊκών και παγκοσμίων πολέμων και η Ελλάδα αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό
-και ταυτόχρονα το πιο «εύκολο» σύμβολο για αυτήν τη νέα γερμανική ηγεμονία. Η
Ελλάδα ανήκε στο στρατόπεδο των νικητών στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και η υποταγή
και ο εξευτελισμός της λειτουργούν στο γερμανικό φαντασιακό ως το υποκατάστατο
της υποταγής του συνόλου των νικητών του Β΄ Πολέμου.
Γι' αυτό ακριβώς,
εξαιτίας του ιδιαίτερου συμβολισμού τον οποίο ενέχει η Ελλάδα, η αντιπαράθεση
έχει έναν ευρύτερο χαρακτήρα. Δεν ήταν καθόλου τυχαία η εικόνα της Ακρόπολης με
τούρκικες σημαίες στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης. Η μικρή και αδύναμη Ελλάδα, η
οδηγημένη στο έσχατο στάδιο της αποσύνθεσης, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια
Γερμανία που θέλει να μεταβάλει εκ νέου το Βερολίνο σε νέα πρωτεύουσα της
Ευρώπης, λοιδορώντας την αρχική μόνιμη και αξεπέραστη πολιτιστική της
πρωτεύουσα, την Αθήνα.
Γι' αυτό, ενάντια ακόμα και σε οποιαδήποτε
στενά οικονομίστικη αντίληψη, η Γερμανία δεν πρόκειται να χαριστεί σε καμία
ελληνική κυβέρνηση, ούτε πρόκειται να συναινέσει -παρά μόνον εάν υποχρεωθεί- σε
οποιοδήποτε κούρεμα ή απομείωση του ελληνικού χρέους.
Η Γερμανία, αν
χρειαστεί, θα οδηγήσει την αντιπαράθεση στα άκρα, έστω και με τίμημα μία κρίση
στην ευρωζώνη. Το ερώτημα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατανοεί αυτή την πραγματικότητα. Ή
μήπως πιστεύει πως οι Γερμανοί θα του χαριστούν για τα μάτια του Αλέξη; Κατανοεί
πως με τους Γερμανούς βρισκόμαστε σε πόλεμο; Και ότι το συμβολικό πεδίο έχει γι'
αυτούς πολύ μεγαλύτερη σημασία από το στενά οικονομικό; Πώς εάν φανεί ότι
υποχωρούν έναντι της Ελλάδας, αυτό θα εισπραχθεί ως συνολική ήττα της
στρατηγικής τους στην Ευρώπη; Πως, επομένως, ο αγώνας της Ελλάδας ενάντια στη
Γερμανία είναι ένας αγώνας ολόκληρης της μη γερμανικής Ευρώπης; Και ότι ακόμα
και η ανάδειξη του Τσίπρα σε υποψήφιο των κομμάτων της ευρωπαϊκής αριστεράς για
την προεδρία της ευρωπαϊκής Επιτροπής έχει συνειδητά ή ασυνείδητα μια τέτοια
νοηματοδότηση; Της πάλης του Έλληνα Δαβίδ με τον Τεύτονα Γολιάθ; Και ότι,
επομένως, μπορεί και πρέπει να διεξαχθεί με τους όρους ενός αγώνα κυριολεκτικά
χωρίς κανένα έλεος;
Οι Γερμανοί έδειξαν τις προθέσεις τους μέσω του
Σπίγκελ και της Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε ήδη από τις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου
και της ανάληψης της ευρωπαϊκής προεδρίας από την Ελλάδα. Παρ' ότι ο Σαμαράς και
ο Βενιζέλος είναι πελάτες και υποτακτικοί τους, δεν είναι διατεθειμένοι να τους
χαριστούν ούτε στο ελάχιστο. Φοβούμενοι ακόμα και το ελάχιστο ξεστράτισμα της
Ε.Ε. από τη γραμμή της λιτότητας που προσφέρει εκατοντάδες δισεκατομμύρια στους
Γερμανούς, ρίχνουν τις πρώτες προειδοποιητικές βολές. Την ώρα που ο Σαμαράς και
ο Στουρνάρας μιλούν για «επιστροφή στις αγορές», δηλαδή προϋποθέτουν τη μείωση ή
την επιμήκυνση του ελληνικού χρέους, ο Σόιμπλε επιμένει στην ανάγκη νέου
δανεισμού και, επομένως, νέου γερμανικού μνημονίου πάνω στην Ελλάδα. Οι αναφορές
στις μίζες των γερμανικών επιχειρήσεων, η ανάπτυξη των αντιγερμανικών αισθημάτων
και το μποϊκοτάζ στα γερμανικά προϊόντα, που γίνεται αυθόρμητα από τον ελληνικό
λαό, η ανοικτή διεκδίκηση της επιστροφής του κατοχικού δανείου ακόμα και από τον
ΣΥΡΙΖΑ, όλα αυτά αποτελούν για τους Γερμανούς την ένδειξη πως αυτή η σύγκρουση
παραμένει αναπόφευκτη και πως οι Έλληνες αποτελούν, μακροπρόθεσμα συστημικό
κίνδυνο για τα γερμανικά συμφέροντα στο εσωτερικό της ευρωζώνης, όπως και η
αποχώρησή της από αυτήν αποτελούσε και ίσως αποτελεί ακόμα βραχυπρόθεσμο
συστημικό κίνδυνο. Πάντως επικίνδυνη για τα γερμανικά συμφέροντα με τον έναν ή
άλλο τρόπο.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως χρειαζόμαστε
επειγόντως έναν. Καραγκούνη, ο οποίος θα επιτύχει το γκολ σε μία ομάδα που
υπερτερεί συντριπτικά απέναντί μας! Έχοντας συνείδηση των διακυβευμάτων, θα
πρέπει αρχικώς να κατανοήσουμε τον χαρακτήρα της σύγκρουσης. Όλες οι αερολογίες
που κυριάρχησαν το προηγούμενο διάστημα, για ένα αόρατο και ακαθόριστο «διεθνές
κεφάλαιο», το οποίο επιβουλεύεται την Ελλάδα, συγκαλύπτει το γεγονός ότι αυτό το
«διεθνές κεφάλαιο» εξακολουθεί να έχει και πατρίδα ή πατρίδες, και πως εκείνο το
τμήμα του που σήμερα έχει ως κατ' εξοχήν στόχο την Ελλάδα είναι κατά μεγάλο
μέρος το γερμανικό κεφάλαιο. Διότι μόνο και μόνο εξ αιτίας της ελληνικής κρίσης
κερδίζει δισεκατομμύρια με τα μηδενικά ή και αρνητικά επιτόκια δανεισμού των
γερμανικών επιχειρήσεων. Και, προ παντός, όλα όσα προαναφέραμε, πως δηλαδή η
γερμανική Ευρώπη προϋποθέτει την υποταγή των Βαλκανίων και της Ελλάδας, όπως
συνέβη και στον Β΄ Πόλεμο.
Κατά συνέπεια, η σύγκρουση με τη Γερμανία
πρέπει να διεξαχθεί με έξυπνο τρόπο, σε όλα τα επίπεδα, να αναδειχτεί η
κεντρικότητα των αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου, να αποκρουστεί η
αποικιοποίηση των επιχειρήσεων κοινής ωφελείας και των δήμων, να πληγούν τα
γερμανικά οικονομικά συμφέροντα και, τέλος, να πραγματοποιήσουμε μια πολιτική
συμμαχιών με τις χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης που πλήττονται από τη γερμανική
στρατηγική. Και σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα
διαθέσιμα όπλα. Και τον αντιγερμανικό άνεμο που πνέει σε ένα μέρος της Ευρώπης
και την αυξανόμενη σύγκρουση Ρωσίας-Γερμανίας στην Ουκρανία, και το κύμα του
ευρωσκεπτικισμού που ογκώνεται και που στην ουσία του είναι κύμα
αντιγερμανισμού, και την. ελληνική προεδρία, ακόμα και με τον Σαμαρά και την
υποψηφιότητα του Τσίπρα για την προεδρία της Επιτροπής.
Οι Γερμανοί έχουν
αρχίσει να συγκεντρώνουν πολλές αντιπαλότητες και εχθρότητες. Κινούμενοι με
προσοχή, προσέχοντας τις αμυντικές μας γραμμές, θα πρέπει να ψάχνουμε την τρύπα
για το σωτήριο γκολ.
Του Γιώργου Καραμπελιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου