Ο Μίκης πήρε το Καλάσνικόφ του...

Ακούγοντας κάποιος τον Μίκη Θεοδωράκη να λέει κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης προς τιμήν του στα Χανιά ότι «λυπάται που δεν μπορεί να περπατήσει και να πάρει ένα Καλάσνικοφ να κατέβει στις πλατείες» έχει δύο επιλογές: ή να γελάσει (σ.σ.: εξάλλου σε αυτή την ηλικία πολύ συχνά τα όρια μεταξύ παραληρήματος και πραγματικότητας είναι δυσδιάκριτα) είτε να ανησυχήσει.

Κυρίως επειδή αυτήν ακριβώς τη δήλωση δεν την ακολούθησε αμηχανία αλλά ένα ενθουσιώδες χειροκρότημα. Που σημαίνει ότι το είδος του φιλήσυχου ανθρώπου που πηγαίνει σε τέτοιου είδους τελετές δεν έχει κανένα πρόβλημα να ζωστεί ένα αυτόματο και να αρχίσει να πυροβολεί αδιακρίτως, όποιον νομίζει ότι του φταίει.

Βέβαια η δήλωση αυτή έγινε στην Κρήτη. Οπου - ας το θέσουμε κομψά - η σχέση με τα Καλάσνικοφ είναι περισσότερο στενή από αλλού και πολύ συχνά οι κάτοικοι βγαίνουν με αυτά στις πλατείες για να γιορτάσουν με μπαλωθιές. Ομως είναι αμφίβολο αν εννοούσε αυτό ο μέγας συνθέτης όταν έλεγε ότι «θα έβγαινε στις πλατείες».

Προφανώς εννοούσε ότι θα «θέριζε» τους εχθρούς του έθνους που «μας έφτασαν εδώ» (σ.σ. πάλι κατά δήλωσή του). Τώρα ποιοι είναι αυτοί, μάλλον εναπόκειται στην κρίση του - ανάλογα με τη στιγμή. Μπορεί να είναι οι Εβραίοι (σ.σ.: τους έχει κατονομάσει στο παρελθόν ως απόλυτους υπεύθυνους για την οικονομική κατάρρευση της χώρας), μπορεί να είναι οι «μενουμευρώπηδες» (σ.σ.: που δεν αφήνουν τη χώρα να απελευθερωθεί αλλά την κρατούν υποδουλωμένη στους χρηματοδότες-δανειστές) ή μπορεί να είναι κάποιος που δεν του αρέσει ως «φάτσα», γενικώς. Στο κάτω-κάτω, μπορεί μετά το αιματοκύλισμα να πει πάλι ότι «παραπλανήθηκε», όπως έχει ομολογήσει συχνά στο παρελθόν (σ.σ.: από τον Συριζα, από τον Μητσοτάκη, κοκ).

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι όταν αρπάζεις το Καλάσνικοφ (σ.σ.: παρεμπιπτόντως, δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο το timing, τώρα τα συγκεκριμένα όπλα θα κατασκευάζονται και από «ελληνικά χέρια» σε συνεργασία με τους Ρώσους, όπως μας ενημέρωσε ο Πάνος Καμμένος), το ίδιο μπορεί να κάνει και κάποιος άλλος. Π.χ. κάποιος που πιστεύει ότι σε τέτοιες εποχές ίσως είναι υπερβολικό έξοδο οι 245.000 ευρώ που δαπανήθηκαν για την αποκατάσταση του σπιτιού που μεγάλωσε στα Χανιά για να λειτουργήσει ως μουσείο. Εκτός αν αυτό δεν εντάσσεται στην κατηγορία «εδώ που μας έφτασαν».

www.protagon.gr