Το «Σφαγείο η ΕΛΛΑΣ» και «Η Αγία Ιωάννα των σφαγείων»..

«.Είμαι θρεφτάρι μ' έχουν κλείσει στο σφαγείο
σήμερα εσύ αύριο εγώ.

Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
και το κελί μας κόκκινο ουρανό» (Μίκης Θεοδωράκης)

Το «Σφαγείο η ΕΛΛΑΣ: Πετσοκόβονται μισθοί, τσεκουρώνονται συντάξεις, σφαγιάζονται ζωές. Eκτός απ' το 30% της ανεργίας. Εκτός απ' το 60% της ανεργίας στους νέους. Προσθέσετε το άγνωστο ποσοστό της ανεργίας των (πρώην) αυτοαπασχολουμένων. Που καθημερινώς αυξάνεται. Επίσης συνυπολογίστε ότι, απ' όσους απόμειναν να δουλεύουν (δουλείαν οικτρά), το 36% φυτοζωεί σε αδήλωτες εργασίες. Είναι φανερό.

Η Ελλάδα στον «πάγκο του χασάπη», η Ελλάδα σφαγιάζεται, η Ελλάδα πεθαίνει.

Εκατοντάδες χιλιάδες οι πένητες, οι υποσιτισμένοι, οι πεινασμένοι. Δεκάδες χιλιάδες οι νέο- άστεγοι. Ήδη στο 17% των νοικοκυριών (βάλε πάνω από 20% για να είσαι μέσα) δεν υπάρχει ούτε ένας εργαζόμενος. Ούτε ένας! Κατόρθωμα που υπερέβη και τις πιο «ευγενικές φιλοδοξίες» του Γιωργάκη!

«Παράξενο πως χαμηλώνουν όλα τριγύρω κάθε τόσο
εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα.» (Γ. Σεφέρης)

Αυτό που γίνεται εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας -για να μην επεκταθούμε στον ευρωπαϊκό Νότο αλλά και ευρύτερα- ονομάζεται σφαγείο. Τελεία και παύλα. Κανένας άλλος χαρακτηρισμός δεν μπορεί να αποδώσει με ευκρίνεια το μέγεθος της καταστροφής. Σφαγείο και μόνο σφαγείο. Μπορεί να είναι ένα σφαγείο σε εξέλιξη και να μη φτάσαμε στο σημείο -Θεός φυλάξοι- να μαζεύουνε τους τυμπανιαίους νεκρούς από τον δρόμο, αλλά πάντως πρόκειται για σφαγείο.

Αυτή τη στιγμή σφαγιάζονται (ακόμα και κατά κυριολεξία, αφού οι αυτοκτονίες είναι δολοφονίες, για να μην πω εκτελέσεις) ζωές, ψυχές, ελπίδες, όνειρα, προσπάθειες, τα πάντα που θα μπορούσαν να δώσουν ανάσα ζωής στον ορυμαγδό του φονικού που μας κυκλώνει. Και μας τυφλώνει. Και δεν μπορούμε να δούμε καθαρά το σφαγείο που γίνεται γύρω μας. Γιατί σφαγείο είναι όταν κατά χιλιάδες χάνουν οι άνθρωποι τις δουλειές τους και οδηγούνται στον ζόφο. Κι άσε τον πασιφανώς, πλέον, ολίγιστο Βενιζέλο στην αβαθή "φιλοσόφηση" της κατάστασης. Κι άσε τον Φώτη Κουβέλη που δηλώνει παρών, δηλαδή παρών στο σφαγείο. Και να ψηφίζει οπλίζοντας τους φονιάδες με οξύαιχμα όργανα σφαγής. Κι άσε τα γελοία ανδράποδα της Βουλής να νομοθετούν την ίδια τους την κατάργηση χωρίς -λόγω τερατώδους αμορφωσιάς και βλακείας- να το γνωρίζουν, σαν να ήταν τα τελευταία ψοφοδεή δουλάρια μιας ανεξήγητης και μεταφυσικής πατρικής εξουσίας, ικανά μόνο να νομοθετηθούν και ουδόλως να νομοθετήσουν, αφού δεν διαθέτουν το απαραίτητο "εγώ" της ελευθερίας.

Άσε αυτά τα προσκυνημένα, ταπεινωμένα, οντάρια με το μυαλό κότας και ψυχή ποντικιού καταδιωκόμενου να λυζίγουν κάτω από το βάρος της ευθύνης για ελευθερία που τους ανέθεσε η Ιστορία ακόμα και με τις πιο αιματοβαμμένες εκδοχές των στιγμών της, άσε τους αυτούς τους υποτακτικούς να ψηφίζουν τη σφαγή.

Άσε και τα άλλα, τα ψυχρά υποκείμενα, τα σκοτεινά κοστούμια, τα στίλβοντα και αρυτίδωτα μυαλά, τα λαμπρά πρωινά της απανθρωπίας και τα λαμπρότερα βράδια της χαρούμενης ιδιώτευσης -σε στενό κύκλο- των δολοφόνων, άσε την ταξική "γενναιότητα" μιας τάξης -ας μην το ξεχνάμε αυτό- που κερδίζει. Πάντα. Και κόβει νόμισμα από το αίμα. Γι' αυτό και το σφαγείο που συμβαίνει εδώ και τώρα, εδώ και πάντοτε, της είναι απαραίτητο.

Αλλά το σφαγείο είναι εδώ. Το σφαγείο. Αισχρά αιτιολογημένο και αισχρά νομοθετημένο. Διότι η σφαγή δεν γίνεται να αιτιολογηθεί και δεν γίνεται να νομοθετηθεί. Ουδέποτε συνέβη μέσα στην τραγική κατάσταση που λέγεται Ιστορία. Από τον Αισχύλο μέχρι τον Χομπσμπάουμ, η Ιστορία λυγρά υπενθυμίζει ότι ουδέποτε η σφαγή ανήκε στα χρειώδη. Και επίσης υπενθυμίζει η Ιστορία, από τον Τζορντάνο Μπρούνο μέχρι τον Πολ Ποτ, ότι η αναγκαιότητα της θυσίας παίζει πάντοτε ένα περίπλοκο και μαρτυρικό παιχνίδι με τη σφαγή. Που δεν θα έπρεπε να υπάρχει, αλλά υπάρχει αφού ο κόσμος ακόμα αντέχει τη σφαγή του. Πικρό να το λες, αλλά πικρότερο το ότι υπάρχει. Διαφορετικά όλες αυτές οι χρωματικές κηλίδες που έχουν σβήσει μέσα στο πρόσωπό τους θα έπρεπε να έχουν διαγραφεί από την πραγματικότητα. Όμως όχι. Εφευρίσκουν διαρκώς τον εαυτό τους μέσα στο σφαγείο που προκαλούν. Εφευρίσκουν το βουλιαγμένο χώμα της εκατόμβης και προχωρούν. Μεταλλαγμένοι ηλίθιοι. Φονικοί ηλίθιοι. Μέσα -ωστόσο- στην ίδια σφαγή που είμαστε κι εμείς. Κι Εμείς, οι θυματοποιημένοι ηλίθιοι του σφαγείου. Και η Ιστορία προχωράει. Ισορροπώντας ανάμεσα στην απειλή και στην ελπίδα. Δεν σταματάει. Κι αύριο Ιστορία είναι.

-Μπέρτολντ Μπρεχτ, «Η Αγία Ιωάννα των σφαγείων».

Ο Μπρεχτ έλεγε: «Τι ωφελεί να γράψει κανείς κάτι θαρραλέο απ' όπου να βγαίνει πως η κατάσταση που βρισκόμαστε είναι βάρβαρη (που είναι αλήθεια), αν δε φαίνεται ξεκάθαρα για ποιο λόγο φτάσαμε σ' αυτήν την κατάσταση»;

«Η Αγία Ιωάννα των σφαγείων» πρόκειται για ένα από τα λιγότερο γνωστά έργα του Μπρεχτ, αλλά την ίδια ώρα αποτελεί και το πιο επίκαιρο έργο του στη συγκυρία της καπιταλιστικής κρίσης.

Το έργο γράφτηκε από τον Γερμανό συγγραφέα το 1929, αλλά ο ίδιος δεν πρόλαβε να το δει να παίζεται επί σκηνής, καθώς η πρώτη του παρουσίαση έγινε το 1959. Πρόκειται για μια σατιρική εκδοχή της ιστορίας της Ζαν ντ΄Αρκ, που διαδραματίζεται στο Σικάγο του 1929 και του οικονομικού κραχ, της οικονομικής κρίσης. Η «Αγία Ιωάννα» είναι μια γυναίκα που ασχολείται με τις φιλανθρωπίες στο πλαίσιο μιας χριστιανικής οργάνωσης, σε μια εποχή μεγάλης οικονομικής καταστροφής.

Γιατί όμως η Αγία Ιωάννα είναι «των Σφαγείων»; Δεν έχει τόσο να κάνει με σφαγές ανθρώπων (αν και υποδηλώνεται εμμέσως κάτι τέτοιο) όσο με τον πρωταγωνιστή και μεγάλο επιχειρηματία Πιέρποντ Μάουλερ, ο οποίος είναι μεγαλέμπορος κρέατος και ρυθμίζει την παραγωγή των Σφαγείων. Αυτός, προκειμένου να ανεβάσει τα κέρδη του, δημιουργεί τεχνητές κρίσεις στην αγορά κρέατος, με αποτέλεσμα να προκαλέσει οικονομική κατάρρευση στο τραπεζικό σύστημα, όπου υπάρχει τεράστια αλληλεξάρτηση. Μέσα σε αυτήν την κρίση, που προέρχεται από τις εταιρείες κρέατος και τα σφαγεία, έρχεται η Αγία Ιωάννα, να παίξει τον ρόλο της ηρωίδας που προσπαθεί να υπερασπισθεί τον φτωχό. Ο Μάουλερ από την πλευρά του, προσπαθεί να πείσει την Ιωάννα ότι όλοι είναι σάπιοι, φτωχοί ή πλούσιοι και δεν χρειάζεται να αγωνίζεσαι για κανέναν άλλο, πλην της πάρτης σου.

«Ξέρετε να υπάρχει κάτι που δεν έχει συνέπειες; Εγώ για παράδειγμα δεν έκανα τίποτα. Το τίποτα δεν πρέπει να μετράει για καλό, ακόμα κι αν μοιάζει να ωφελεί. Εγώ ήρθα στους εκμεταλλευτές σαν δώρο του Θεού! Τι άσκοπη καλοσύνη! Και δεν άλλαξα τίποτα. Σβήνοντας πρόωρα από αυτόν τον κόσμο και χωρίς φόβο ένα σας λέω: Φροντίστε, φεύγοντας από τον κόσμο να μην είστε απλώς καλοί, αλλά να αφήσετε έναν κόσμο καλό!». Αυτό είναι το μάθημα της σύντομης ζωής της Ιωάννας Νταρκ, της αγίας των σφαγείων.

Προς το τέλος του έργου η Ιωάννα πεθαίνει στα σφαγεία και οι συσκευαστές την εξυμνούν και την ανακηρύσσουν αγία, ενώ εκείνη με βιβλική οργή, εξαπολύει όλο μίσος τα συμπεράσματά της:

«Αυτοί όμως που είναι από κάτω, κρατιούνται κάτω

για να μένουν από πάνω, όσοι από πάνω είναι.

Και η μικρότητα των Απάνω είναι ατέλειωτη

κι έστω κι αν ήταν καλύτεροι, σε τίποτα δεν

θα βοηθούσε, γιατί το σύστημα που φτιάσανε,

δεν έχει όμοιό του.

Εκμετάλλευση και αταξία, ζωώδες κι επομένως

ακατανόητο.

για αυτό όποιος λέει τους από κάτω πως υπάρχει Θεός

που μπορεί τα αόρατος να 'ναι κι όμως να τους βοηθάει,

αυτουνού πρέπει να του χτυπήσουν το κεφάλι στο πλακόστρωτο.

Ώσπου να τα τινάξει.

Κι ακόμα όσοι τους λένε πως θα μπορούσαν πνευματικά ν' ανυψωθούν,

ενώ στη λάσπη θα μένουν κολλημένοι, πρέπει κι εκείνων

τα κεφάλια στο πλακόστρωτο να τα χτυπήσουν.

Γιατί μονάχα η Βία βοηθάει, εκεί που

η βία βασιλεύει και μόνο Άνθρωποι μπορούν

να βοηθήσουν, όπου υπάρχουν Άνθρωποι.»

www.itzikas.wordpress.com