Ανάγκη στην Ήπειρο να μπουν και νέοι άνθρωποι στην παραγωγή για να δώσουν. ''Ειδικό βάρος'' στην κτηνοτροφία. Πολλές οι προοπτικές για βιολογικά κρέατα και τυριά, ενώ θα πρέπει να αξιοποιηθούν και οι σπάνιες φυλές προβάτων.

«Η Ήπειρος έχει πολλές δυνατότητες ανάπτυξης κτηνοτροφικών βιολογικών προϊόντων, όμως η παραγωγή τώρα είναι ελάχιστη. Υπάρχει πρόβλημα με την γενικότερη οργάνωση και πρέπει να μπουν νέες βάσεις». 

Με αυτά τα λόγια, περιγράφει, μιλώντας στον «Π.Λ.», την κατάσταση σήμερα στην βιολογική κτηνοτροφία και εν γένει στον κλάδο, ο γνωστός τυροκόμος κ. Βασίλης Πορίκης, που μαζί με την οικογένειά του, λειτουργούν εδώ και χρόνια τη μοναδική στην Ήπειρο (στην Κάτω Μερόπη Πωγωνίου) μονάδα βιολογικής τυροκόμισης. 

Δυστυχώς, παρά τις πολλές δυνατότητες που υπάρχουν, αλλά και το γεγονός, ότι στην περιοχή μας δραστηριοποιούνται τρεις μεγάλες γαλακτοβιομηχανίες («Δωδώνη», «Ήπειρος», «Μινέρβα»), η κτηνοτροφική παραγωγή φθίνει, το γάλα και από τις σπάνιες φυλές που υπάρχουν στην Ήπειρο χάνεται, ενώ το κρέας τις περισσότερες φορές μένει αδιάθετο, αφού οι εισαγωγές έχουν κατακλύσει την αγορά. 

Σχεδόν όλα ξένα! 

Είναι χαρακτηριστικό, ότι σύμφωνα με στοιχεία του Κέντρου Γενετικής Βελ­τίωσης Ζώων Ν. Μεσημβρίας (στη Θεσσαλονίκη), μόλις το 20% της συνολικής ζήτησης βόειου κρέατος κάθε χρόνο στην Ελλάδα καλύπτεται από ντόπια ζώα και το άλλο 80% είναι εισαγόμενο, ως επί το πλείστον από τη Γαλλία! 

Παράλληλα, να σημειωθεί ότι στην γαλακτοπαραγωγή, η ζήτηση καλύπτεται σε ποσοστό 50% από ελληνικά προϊόντα, κάτι που σημαίνει, ότι ενώ διαθέτουμε πολλές μεγάλες γαλακτοβιομηχανίες (και βέβαια πολλές μικρές και αξιόλογες), τελικά η παραγωγή δεν αξιοποιείται στο έπακρο! Και βέβαια, δεν μιλάμε για οποιαδήποτε χώρα, αλλά για μια κατεξοχήν κτηνοτροφική περιοχή, όπως η Ελλάδα και πολύ περισσότερο η Ήπειρος, που -θεωρητικά τουλάχιστον- στηρίζεται στην κτηνοτροφία και θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να είναι οδηγός για όλη τη χώρα στην παραγωγή και στη διάθεση των προϊόντων και μάλιστα βιολογικών. 

Η δυναμική. 

Για να αντιληφθεί κανείς την δυναμική της χώρας μας στην κτηνοτροφική παραγωγή, αρκεί να σημειωθεί, ότι είναι η μοναδική στον κόσμο που διαθέτει 24 φυλές αιγοπροβάτων. Ο συνολικός αριθμός αυτών ανέρχεται σε 10 εκατομμύρια και η χώρα μας συγκαταλέγεται στις 10 παγκοσμίως, με τον μεγαλύτερο πληθυσμό! 

Αντί όμως να εκμεταλλευτούμε αυτό το ασύγκριτο πλεονέκτημα, προτιμούμε να δίνουμε σχεδόν 2 δισεκ. ευρώ το χρόνο για εισαγωγές κρεάτων, όταν με τα ίδια ή και λιγότερα χρήματα θα μπορούσαν να μπουν στέρεες βάσεις για την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας και μάλιστα σε σύγχρονα πρότυπα! 

Τα βιολογικά.

Τα πράγματα, τα τελευταία 2 χρόνια, είναι πολύ πιο δύσκολα για την βιολογική κτηνοτροφία και την παραγωγή αντίστοιχων προϊόντων, όπως τυριά και κρέας. Όπως εξηγεί στον «Π.Λ.» ο κ. Πορίκης, «πλέον οι καταναλωτές, δύσκολα επιλέγουν τα βιολογικά, γιατί ο κόσμος έχει στραφεί σε ό, τι πιο φθηνό μπορεί. Υπάρχει πρόβλημα και με τους μεσάζοντες, που ανεβάζουν πολύ τα ποσοστά και το τελικό κόστος είναι μεγάλο. Ίσως θα έπρεπε να υπάρχει ένας άλλος τρόπος διάδοσης, απ' ευθείας από τους παραγωγούς».

Τα πλεονεκτήματα.

Πρέπει να σημειωθεί, ότι η βιολογική κτηνοτροφία και κατ' επέκταση παραγωγή προϊόντων διαθέτει ασύγκριτα πλεονεκτήματα σε σχέση με τη συμβατική και μπροστά της ανοίγεται «πεδίον δόξης λαμπρό». Δεν υπάρχει όμως συγκεκριμένη στόχευση από τις αρχές! 

Για παράδειγμα, στην Ήπειρο τα ζώα που εκτρέφονται βιολογικά τρώνε ζωοτροφές που δεν έχουν φυτοφάρμακα. Κατ' επέκταση το γάλα είναι «καθαρό», όπως και το κρέας. Όμως, με εξαίρεση λίγες και μικρές μονάδες παραγωγής βιολογικών ζωοτροφών που υπάρχουν στην Ήπειρο (π.χ. στην Κόνιτσα), όπου παρασκευάζουν συνήθως τριφύλλι και καλαμπόκι, όλες οι άλλες τροφές είναι εισαγόμενες, κάτι που αυξάνει σημαντικά το κόστος παραγωγής. 

Το επίπεδο των προϊόντων ανεβαίνει πολύ, όταν μιλάμε για σπάνιες φυλές. Αν και στην περιοχή υπάρχουν κάποιες (μπούτσικα, καραμάνικα κ.α.), η παραγωγή είναι μικρή και η βοήθεια του Κράτους σχεδόν ανύπαρκτη! Και όμως, εάν υπήρχε έστω η στοιχειώδης οργάνωση, θα μπορούσαν οι κτηνοτρόφοι να έχουν μεγαλύτερες αποδόσεις, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα υψηλότερα κέρδη για την τσέπη τους και περιορίζοντας σημαντικά το κόστος παραγωγής. 

Οι αιτίες. 

Φαίνεται, λοιπόν ξεκάθαρα, πως το μεγαλύτερο πρόβλημα για την κτηνοτροφία και την διάθεση των προϊόντων, ακούει στο όνομα οργάνωση και κατεύθυνση και μάλιστα από το ίδιο το Κράτος. Ειδικά στην Περιφέρεια Ηπείρου, που έχει τις δυνατότητες, θα έπρεπε να ξεκινήσει η αναδιοργάνωση της κτηνοτροφίας και της παραγωγής σε νέες βάσεις, πιο στέρεες και πιο ελπιδοφόρες από τις προηγούμενες. 

Άλλωστε, διάθεση φαίνεται ότι υπάρχει, όχι πολύ μεγάλη ακόμη βέβαια, αλλά αρκετοί είναι αυτοί που θέλουν να ασχοληθούν. 

Το αν όμως -δυστυχώς- τα παρατούν, μετά από την περιπέτειά τους με την ελληνική πραγματικότητα και γραφειοκρατία, είναι άλλο θέμα, πολύ σημαντικό, που πρέπει να εξεταστεί. Κανείς, βέβαια, δεν παραβλέπει και την ανάγκη, όχι μόνο το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, αλλά και η ίδια η Περιφέρεια (άλλωστε ο Περιφερειάρχης Αλ. Καχριμάνης λόγω και καταγωγής είναι άριστος γνώστης και δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στην κτηνοτροφία) να μεριμνήσουν για την διάδοση πολλών μορφών κτηνοτροφίας και παραγωγής. 

Αν όμως είναι να γίνει κάτι, θα πρέπει να γίνει τώρα, αφού εκτός του ότι η αγροτοκτηνοτροφία μπορεί να δώσει άμεσα αποτελέσματα, υπάρχει μεγάλη ανάγκη για επιστροφή των ανέργων στην παραγωγή και για άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας, που θα μειώσουν κάπως τα. δυσθεώρητα ποσοστά της ανεργίας, ειδικά των νέων, όπου στην Ήπειρο σχεδόν 6 στους 10 δεν έχουν δουλειά!

www.proinoslogos.gr