Ακόμα και άνθρωποι
που κάνουν σαφή διάγνωση και οξυδερκή ανάλυση των προβλημάτων της ελληνικής
πολιτικής σκηνής όταν τους ρωτήσεις τι προτείνουν, σου λένε "να τα γκρεμίσουμε
όλα και να ξεκινήσουμε από την αρχή". Γιατί γοητεύει τόσο πολύ η
κατάρρευση;
Σε μία πρώτη ανάγνωση μπορεί κάνεις να
πει ότι αυτές οι απόψεις είναι το κοινωνικό αποτέλεσμα ενός διεφθαρμένου
πολιτικού συστήματος. Όντως το πολιτικό σύστημα φέρει βαθύτατες ευθύνες. Υπάρχει
όμως και μία δεύτερη ανάγνωση που φτάνει πιο βαθιά.
Πρώτον η
γενιά που έχει μεγαλώσει καλά και χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες, δεν ξέρει
ιστορία. Επειδή δεν ξέρει ιστορία την εφευρίσκει: θεωρεί ότι μία
κατάρρευση σημαίνει μία νέα καλή αρχή. Δυστυχώς η ιστορία έχει δείξει άλλα
πράγματα. Μία απλή ανάγνωση της ιστορίας του 20ου αιώνα αρκεί για να διαπιστώσει
κανείς τις φρικαλεότητες που λαμβάνουν χώρα όταν ολόκληρα πολιτικά συστήματα
καταρρέουν.
Κατά δεύτερο λόγο, δείχνει μία αδυναμία
μετάφρασης των προβλημάτων που κανείς διαπιστώνει γύρω του σε πολιτικά αιτήματα.
Ως κοινωνία αρεσκόμαστε στον συμψηφισμό, αλλά αυτός δεν αποτελεί σοβαρή πολιτική
τοποθέτηση. Αν θεωρεί κανείς ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη ή ότι το φορολογικό
σύστημα είναι άδικο π.χ, το πολιτικό αίτημά του θα πρέπει να είναι αντίστοιχο:
ανεξάρητη δικαιοσύνη, δίκαια φορολόγηση κοκ.
Το να διεκδικεί κανείς
την αλλαγή της κοινωνίας στην οποία ζει δεν είναι απαραίτητα κομματική υπόθεση,
είναι όμως βαθύτατα πολιτική. Και εφόσον έχουμε το έλάχιστο κεκτημένο, δηλαδή
την δημοκρατία - με όλα τα στραβά της - οι πολιτικές διεκδικήσεις δεν μπορούν να
περιστρέφονται γύρω από το "κάψτε τα όλα". Χρειάζονταί σαφείς πολιτικές
τοποθετήσεις, όχι τζάμπα επανάσταση. Αν δεν μάθουμε να δρούμε ως πολιτικό σώμα
με σταθμισμένες απαιτήσεις και υποχρεώσεις και με σαφή πολιτικά αιτήματα, θα
έρθει η ώρα που θα τα κάψουμε όλα και τότε θα θυμηθούμε τον Freud: προσέξτε τι
εύχεστε μπορεί να σας συμβεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου