Ελληνικό (Λοζέτσι) Ιωαννίνων. Απολαύστε τα video

Απολαύστε τα video

Ελληνικό

Το Ελληνικό (Τοπική Κοινότητα Ελληνικού - Δημοτική Ενότητα ΚΑΤΣΑΝΟΧΩΡΙΩΝ), ανήκει στον δήμο ΒΟΡΕΙΩΝ ΤΖΟΥΜΕΡΚΩΝ της Περιφερειακής Ενότητας ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ που βρίσκεται στην Περιφέρεια Ηπείρου, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα "Καλλικράτης".

Η επίσημη ονομασία είναι "το Ελληνικόν". Έδρα του δήμου είναι τα Πράμαντα και ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα Ηπείρου.

Κατά τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο "Καποδίστριας", μέχρι το 2010, το Ελληνικό ανήκε στο Τοπικό Διαμέρισμα Ελληνικού, του πρώην Δήμου ΚΑΤΣΑΝΟΧΩΡΙΩΝ του Νομού ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ.

Το Ελληνικό έχει υψόμετρο 711 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, σε γεωγραφικό πλάτος 39,5460781398 και γεωγραφικό μήκος 20,9502667693. 

Οδηγίες για το πώς θα φτάσετε στο Ελληνικό θα βρείτε εδώ.

Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ''Θεόδωρος Παπαγιάννης''

Το Μουσείο που δημιουργήθηκε στο Ελληνικό Ιωαννίνων του Δήμου Κατσανοχωρίων φιλοδοξούμε να είναι μοναδικό στο είδος του.

Η μοναδικότητά του έγκειται στο ότι περιλαμβάνει έργα που μιλούν για τον τόπο μας, την Ήπειρο και την ιστορία της. Για ό,τι τη δόξασε και την έκανε σεβαστή στον κάθε Έλληνα που ακούει το όνομά της.

Είναι μοναδικό, γιατί μιλάει για το ψωμί, για τον ευεργέτη, τον ξενιτεμένο, τον πνευματικό άνθρωπο, τον Ηπειρώτη μάστορα, το βοσκό, το γεωργό, την πολύπαθη Ηπειρώτισσα μάνα και τέλος για τη μάθηση.

Θεόδωρος Παπαγιάννης

Το Μουσείο φιλοξενείται σ' ένα ωραίο Σχολείο, εκεί που μάθαμε τα πρώτα μας γράμματα. Κτίστηκε από σπουδαίους Ηπειρώτες μαστόρους με χρήματα του ευεργέτη Νικολάου Μαντελόπουλου, συγχωριανού μας.

Άλλοτε στέγαζε ένα μελίσσι από 150 παιδιά, που έδιναν ζωή και χαρά στον τόπο. Τώρα έχει πολύ λίγα. Κι είναι θλιβερό, είναι παρακμή για έναν τόπο να φθίνει ένα σχολείο λόγω έλλειψης παιδιών. Δείχνει πως ο τόπος πεθαίνει. Με παρηγορεί ωστόσο το γεγονός πως το Μουσείο είναι και αυτό ένα άλλου είδους σχολείο. Χωρίς να μπορεί να το αντικαταστήσει, θα είναι ένα σχολείο αισθητικής κι ένα κύτταρο πολιτισμού της περιοχής μας, με ιδιαίτερη έγνοια για την προστασία και αναβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος αλλά και την ανάδειξη της ηπειρωτικής πολιτιστικής κληρονομιάς.

Θα μπορούσα να προσφέρω αυτά τα έργα σ' ένα πιο κεντρικό Μουσείο στην Αθήνα ή τα Γιάννενα ή οπουδήποτε αλλού. Πιστεύω όμως ότι ο καλύτερος χώρος είναι το Σχολείο του χωρίου μας. Γιατί τα έργα που εκθέτουμε αφορούν άμεσα αυτόν τον τόπο. Τα δημιούργησαν οι μνήμες που με σημάδεψαν και με συνοδεύουν σ' όλη μου τη ζωή. Έγιναν από βιώματα δυνατά, που έδωσαν τροφή στη δημιουργικότητά μου. Κατά πώς γράφω σε παλιότερο κείμενό μου: "πετάγονταν σαν φύτρα ανάμεσα απ' ό,τι άλλο είχε συσσωρευτεί επάνω τους". Τίποτα απ' τη μετέπειτα θητεία μου στην τέχνη δεν μπορούσε να τα εμποδίσει να κάνουν την παρουσία τους. Απαιτούσαν πιεστικά πλαστική ερμηνεία, ζητούσαν έκφραση.

Το Μουσείο μας είναι, όπως είπα, μοναδικό, γιατί τα έργα:

• Μιλούν για το ψωμί, την απαρχή του πολιτισμού κατά το Διαγόρα, που τόσο πολύ ταυτίστηκε με τον Ηπειρώτη και τη ζωή του.
• Μιλούν για τον ξενιτεμένο και τον Ευεργέτη.
• Μιλούν για τον πνευματικό άνθρωπο και τα γράμματα, για την πνευματική άνθηση που δημιουργήθηκε τη δύσκολη περίοδο της τουρκοκρατίας μέσα από λαμπρά σχολεία, με σπουδαίους πνευματικούς ανθρώπους ως δασκάλους, που κράτησαν ζωντανή την εθνική συνείδηση.
• Μιλούν για τον χτίστη, που η μαστοριά του τον έκανε διάσημο και περιζήτητο στα πέρατα του κόσμου. Κι εγώ σεμνύνομαι να λέω πως είμαι ένας εργάτης απ' το συνάφι τους!
• Μιλούν για τον κτηνοτρόφο και τον γεωργό, τον ξωμάχο του χωριού, που εκτός της κύριας δουλειάς του έκανε και άλλες χίλιες δυό.

Ανάμεσα σ' αυτά τα έργα υπάρχουν και πολλά που είναι καμωμένα από τ' αποκαΐδια του Πολυτεχνείου, περίτεχνα συνδυασμένα και στολισμένα με άλλα υλικά ανακυκλώσιμα. Αντικείμενα δεύτερης χρήσης, πεταμένα, ξεχασμένα στις μάντρες, αλλά με τη δική τους ιστορία. Όλ' αυτά μαζί έδωσαν τραγικές μορφές, για να θυμίζουν το τραγικό γεγονός και να στέλνουν το μήνυμά του. Ήταν βλέπετε από ευεργέτες Ηπειρώτες καμωμένο και αυτό το υπέροχο πνευματικό ίδρυμα και η πολιτεία το εγκατέλειψε, όπως και τόσα άλλα έργα ευεργετών.

Στο Μουσείο υπάρχουν πορτρέτα σημαντικών ανθρώπων, όπως και πολλών απλών λαϊκών ανθρώπων οι μορφές. Η ιδιαιτερότητά τους οφείλεται στο ότι, πλην ελαχίστων, είναι τερακότες με χρώμα που προσθέτει εκφραστικότητα, πέραν του ότι ξαναβρίσκει το μίτο της χρωματισμένης αρχαίας Ελληνικής γλυπτικής. Στις προθήκες του διαδρόμου εκτίθεται μια μοναδική σειρά από προπλάσματα μεταλλίων και νομισμάτων, που φιλοτεχνήθηκαν κατά τη διάρκεια 40 περίπου χρόνων. Κι έτσι ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να δει ένα θέαμα που δεν υπάρχει σε κανένα άλλο Μουσείο της χώρας μας.

Ιδιαίτερο θέμα και θέαμα είναι η τάξη με τους μαθητές, τα παλαιά θρανία, το δάσκαλο και τους θεατές. Η τάξη της μάθησης, όπως την ονομάσαμε.

Ειδική μνεία θέλω να κάνω για τα σχέδια που είναι σε μεγέθυνση και καταλαμβάνουν δεσπόζουσα θέση στο Μουσείο. Είναι επιλεγμένα απ' όλη την καλλιτεχνική μου διαδρομή, από τη στιγμή που αποφοίτησα απ' τη Σχολή μέχρι σήμερα.

Προσπαθήσαμε όλ' αυτά τα έργα να τα τοποθετήσουμε στο χώρο με άκρα λιτότητα, όσο πιο απλά μπορούσαμε, ώστε να είναι λειτουργικός και καλαίσθητος. Μακάρι να πετύχαμε το σκοπό μας. Θεόδωρος Παπαγιάννης

Ιστορία κτηρίου Σχολείου - Μουσείου

Το Μουσείο στεγάζεται στο Δημοτικό Σχολείο Ελληνικού, πετρόκτιστο κτήριο της δεκαετίας του 30, που χτίστηκε με δωρεά του Συμπατριώτη μας Ευεργέτη Νικολάου Μαντελόπουλου.

Στο δημοτικό αυτό Σχολείο φοίτησα σαν μαθητής του τη δεκαετία του 50.

Την περίοδο εκείνη είχε 150 μαθητές. Σήμερα έχει 15, 10 Ελληνόπουλα και 5 Αλβανάκια.

Ιερά Μονή Παναγίας Τσούκας στο Ελληνικό Ιωαννίνων

Η ανδρική Ιερά Μονή Παναγίας Τσούκας, η οποία βρίσκεται κοντά στο χωριό Ελληνικό Ιωαννίνων, χτίστηκε το 1190 από τον αυτοκράτορα Ισαάκιο Άγγελο, σε υψόμετρο 760 μέτρων, δίπλα σε έναν γκρεμό με θέα στην υπέροχη χαράδρα του Αράχθου.

Η ίδρυσή της οφείλεται σε θαύμα της ιερής εικόνας της Παναγίας, που έως και σήμερα κοσμεί το εσωτερικό του Καθολικού (17ος αι.) του μοναστηριού με το όμορφο ξυλόγλυπτο τέμπλο.

Στη μέση της αυλής του μοναστηριού υπάρχει μια μεγάλη στέρνα και γύρω της εκτείνονται, στη νοτιοδυτική και βόρεια πλευρά, τα κελιά των μοναχών. Στη νότια πλευρά της μονής υπάρχει το παρεκκλήσι της Παναγίας που υπέστη καταστροφές από πυρκαγιά.

Σύμφωνα με την ιερά παράδοση στο βράχο «Τσούκα» βρέθηκε η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Οι κάτοικοι, θέλοντας να προστατεύσουν την εικόνα, έχτισαν σε κοντινή απόσταση ένα εκκλησάκι και την τοποθέτησαν στο εσωτερικό του. Την επόμενη μέρα, όμως, η εικόνα πήγε ξανά και στάθηκε στο ίδιο σημείο πάνω στο βράχο. Αυτό εκλήφθηκε ως θαύμα-θέλημα της Υπεραγίας Θεοτόκου και έτσι ανεγέρθηκε το μοναστήρι ακριβώς πάνω από τον τόπο όπου στάθηκε η εικόνα.

Πήρε το όνομά της από την κορυφή του λόφου που είναι χτισμένη, καθώς «Τσιούκα Ανάλτα» στα βλάχικα σημαίνει «υψηλή κορυφή».

Η Ιερά Μονή Τσούκας καταστράφηκε το 1736 και ανακαινίσθηκε το 1779. Είχε σπουδαίο ρόλο στην Επανάσταση του 1821.

Είναι αφιερωμένη στο Γενέθλιο της Θεοτόκου (εορτή 8 Σεπτεμβρίου) και είναι ένα από τα πιο όμορφα και σημαντικά μοναστήρια της Ηπείρου. Απέχει περίπου 25 λεπτά με το αυτοκίνητο από τα Ιωάννινα και παρέχει υπέροχη θέα στον επισκέπτη-προσκυνητή.

Τηλ. μονής: (+30) 2651089223

Το Αλώνι στον Αη Νικόλα στο (Λοζέτσι) Ελληνικό Ιωαννίνων.  

Αλώνι πριν πολλά χρόνια, και χώρος παιδομαζώματος και παιχνίδια μικρών παιδιών της εποχής εκείνης. Διηγήσεις των προσπαππούδων μας, των παππούδων μας, των γονέων μας και βέβαια εμάς των ιδίων, που περάσαμε από τούτον τον μάταιο τόπο. 

          Ραχούλα ξέφωτη τότε, με δύο χαρακτηριστικά δέντρα στους πρόποδες, ένα πουρνάρι δεξιά και ένας αφτιλιάς αριστερά, όπως κοιτάμε την Αετοράχη. Σήμερα το Αλώνι είναι εξαφανισμένο και αλλοιωμένο από την τότε φυσική μορφή του. Φυλακισμένος και καταπατημένος όλος ο χώρος από το λαίμαργο μάτι των σημερινών ανθρώπων. Ακόμη και η τρύπα του Κώστα Οικονόμου που έβγαιναν τα σταλαμόνερα, χαμένη και κλειστή. 

       Τότε όταν σκοτείνιαζε αντίκριζες το λιάγκρισμα των γατίσιων ματιών, χάθηκε και αυτό μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Η εξώπορτα του Γιάνν΄ Κώστα Μπλέτσου, μια ανάμνηση. Η εξώπορτα με τα πεζούλια του Κώστα Οικονόμου, το ίδιο. Το σοκάκι που μας οδηγεί από της Γκομάνενας στον Άγιο Νικόλαο με το γκαλντερίμι τότε, ανήκει και αυτό στην ανάμνηση του παρελθόντος.    

Ω Νεοέλληνες βέβηλοι και αχάριστοι της μητρικής μας γης! Το μόνο που έμεινε να μας θυμίζει, σε μας τους υπάρχοντες, είναι ο πέτρινος τοίχος του Κώστα Οικονόμου, του Δασκάλου και Ψάλτη της ενορίας της εποχής εκείνης. Φωνές ακουγόταν από μέσα, τότε, από τον περίβολο της αυλής του σπιτιού αυτού. Πότε έμοιαζαν της Τούλας, πότε της Βασιλικής, πότε της Αθηνάς. Ω χαρά τότε! Ω πόνος και σιωπή σήμερα! Όλα έσβησαν στην ανάμνηση του χρόνου.  Από εδώ η γραφική και σιγομουρμούρα Όλγα Μπλέτσα, σύζυγος Γεωργίου Μπλέτσα, η "Σπετσέρω" από το παρατσούκλι του άντρα της "Σπετσέρης", ο οποίος είχε αυτοεξοριστεί εις νήσον του Ιονίου Πελάγους (Αργοστόλι) το 1955-56 και δεν ξαναγύρισε ζωντανός, αλλά πεθαμένος. Τον έφερε και τον έθαψε η κόρη του στην Παναγία. Όλοι αυτοί χάθηκαν από ' δω στο πέρασμα του χρόνου. Τώρα μια απέραντη σιωπή. Το μόνο που έμεινε σε μας είναι να τους θυμόμαστε και να τους μακαρίζουμε. 

 Στο αλώνι αυτό περάσανε πολλές γενεές παιδιών, Μπλετσαίοι, Οικονομαίοι, Τσολαίοι, Ζηκαίοι, (Καράλη) Γκαμεραίοι, Μαλαμαίοι. Το γενεαλογικό δέντρο εμού, των Μπλετσαίων, Κώστα Μπλέτσο (Βελέντζα) γονέων, πάππων και προσπάππων αυτού. Το γενεαλογικό δέντρο του Ιερέως Αποστόλη Οικονόμου , γονέων, πάππων και προσπάππων αυτού. Σ' αυτό το χώρο παίζανε όλα αυτά τα παιδιά με τα παραδοσιακά παιχνίδια: Σκλέντζα, Βάβες, Καβάλα στη γουμάρα. Και τις Αποκριές πάντα η Ντζαμάλα. Φωτιά και χορό στο Αλώνι. 

 Αυτά φίλοι μου είναι διηγήσεις του αειμνήστου Δημητρίου Μπλέτσου (Γεράσιμος, όπως ήταν το παρατσούκλι που τον φωνάζανε). Από κάτω  από το Αλώνι υπήρχαν δύο κομμάτια κήπια, όπως τα λέγανε τότε. Ένα του Σταύρου Μπλέτσου και του Γιάννη Μπλέτσου. Αυτοί είχαν σπίτια επάνω στη Μπόκα. Στην άλλη γειτονιά των Μπλετσαίων ο Σταύρος Μπλέτσος ήταν άρχοντας της εποχής εκείνης με πολύ βιος. Κτήματα πολλά στον Κάμπο, νερόμυλο στη Βρανιά, ζώα πολλά, γρόσια και λίρες επίσης πολλές. Αλλά ήταν άκληρος, δεν είχε παιδιά, και υιοθέτησε το Νίκο Κατερίνη από το Βασταβάτσι (Πετροβούνι). Αλλά η διάδοχος γενεά το Κολιού ήταν απεπρόκοπη. Κι έτσι από πρώτοι έγιναν τελευταίοι, όπως συμβαίνει με πολλούς από εμάς.  Ο αείμνηστος Σταύρος, κατά τις διηγήσεις, ήταν και τοκογλύφος. Ένα πρωί πηγαίνοντας προς τα Γιάννενα από ' δω, στη θέση Μακρυστάνη, του κάνανε καρτέρι οι κλέφτες και τον ληστέψανε. 

           Σήμερα τα σπίτια των Μπλετσαίων στη θέση Μπόκα κατοικούνται από γαμπρούς με άλλα ονόματα, και το "Μπλετσαίοι" έγινε παρελθόν. Γι΄ αυτό και όσοι από μας διαβάσουν τούτα τα λίγα ας κάνουν ένα προσκλητήριο στο νου τους και να πουν ένα "ευχαριστώ" στις γενεές του παρελθόντος , και βέβαια στους απανταχού Μπλετσαίους όλης της οικουμένης, ακι να μάθουν ότι η πραγματική ρίζα τους είναι το Λοζέτσι, νυν Ελληνικό Ιωαννίνων. Υπάρχουν πολλά κτίσματα παλιά που καταμαρτυρούν την ιστορικότητα της αλήθειας. Ένα από αυτά είναι ο υπάρχων Ναός του Αγίου Νικολάου στο Ελληνικό, ο οποίος χρονολογείται πάνω από 500 χρόνια και τον οποίο ανήγειραν οι Μπλετσαίοι. Επίσης, ο νερόμυλος στη Βρανιά και αυτός πάνω από 300 χρόνια. Όπως και παλιά κτίσματα στις θέσεις Μπόκα και Βούγα.

             

www.romiazirou.blogspot.gr