ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ...ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΤΕΡΙΑ

Κείμενο: " Φίλος" Πρεβεζάνος

Αυτό που δεν αλλάζω με τίποτα σε αυτή την χώρα είναι το καλοκαίρι της. Από μόνη της η λέξη σε προδιαθέτει για καλή διάθεση, για ζεστές σκέψεις και για ένα περίεργο λόγο πάντα σε ταξιδεύει. Είτε στην κυριολεξία, μπαίνοντας σε ένα καράβι, είτε μεταφορικά γυρίζοντας δεκάδες χρόνια πίσω και αναπολώντας εκείνα τα καλοκαίρια που οι διακοπές διαρκούσαν όσο και οι μήνες αυτής της εξαιρετικής εποχής.


Καλοκαίρι σημαίνει να φοράμε σορτσάκια και βαμβακερά μπλουζάκια που τραβάνε τον ιδρώτα - όπως έλεγε και η μάνα- «γιατί λυσσάτε κάθε μέρα λες και σας έχουμε φυλακισμένα όλο τον υπόλοιπο καιρό». Και όμως δεν ήμασταν φυλακισμένα ή μάλλον τον εγκλωβισμό μας μέσα στο σπίτι, τον όριζε μόνο ο καιρός, η βροχή ή το κρύο και όχι οι φοβίες των γονιών μας. Εκείνοι μας άφηναν ελεύθερα να απολαύσουμε την ίδια ελευθερία που απόλαυσαν και εκείνοι. Να ζήσουμε όπως και εκείνοι με μια βασική διαφορά. Είχαμε την πολυτέλεια να μην πεινάμε και να μην έχουμε σκισμένα παπούτσια.

Καλοκαίρι σημαίνει φρέσκο- πλυμένες πατούσες το μεσημέρι και το βράδυ. Πριν ξαπλώσουμε στα κολλαριστά σεντόνια, η μάνα γκρίνιαζε όταν μαζευόμασταν από την αλάνα, «να πλύνεις τα βρωμόποδα σου» και εμείς πηγαίναμε κρυφά, ανοίγαμε την βρύση για να ακουστεί ο ήχος του νερού, και προσπαθούσαμε να την κοροϊδέψουμε. Εκείνη έμπαινε μέσα στο μπάνιο χωρίς να την πάρουμε είδηση και μας έλεγε με το ύφος του στρατηγού. «σε βλέπω».

Καλοκαίρι σημαίνει παιχνίδι, παιχνίδι, παιχνίδι. Σημαίνει κρυφτό και κυνηγητό. Τα αγόρια εναντίον των κοριτσιών και ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλο από την Ιουλία που τελικά δεν την παντρεύτηκα ποτέ, έστω και αν είχαμε δώσει όρκους παντοτινής αγάπης στα 6 μας χρόνια.

Καλοκαίρι σημαίνει κλεμμένα μούσμουλα από την μουσμουλιά του κυρ τάδε (ποτέ δεν θυμόμουνα το όνομά του. Μάλλον γιατί μου ήταν πάντα τόσο αντιπαθητικός διότι συνέχεια μας έπιανε την ώρα που κάναμε την επιχείρηση -σκούπα ). Πάντα ανεβαίναμε πάνω στην μάντρα οργανωμένοι. Είχαμε μια πλαστική σακούλα και κόβαμε όλα του τα μούσμουλα. Δεν μπαίναμε στον κόπο να του αφήσουμε ούτε ένα άγουρο μούσμουλο. Και ας μην τα τρώγαμε ποτέ. Φτάνει που απολαμβάναμε μετά το ποδοβολητό της απομάκρυνσης από το σημείο του εγκλήματος.

Καλοκαίρι σημαίνει φρούρια από μαδέρια που τα φτιάχναμε ώστε να αντέχουν στις πέτρες των γειτονόπουλων του διπλανού τετραγώνου. Έρχονταν και μας έκαναν ντου και εμείς έπρεπε να προστατεύσουμε τα σύνορά μας και βέβαια να μην έχουμε και απώλειες όπως για παράδειγμα η ουλή που πιάνω ακόμα στο κεφάλι από την βολή ενός εχθρού.

Καλοκαίρι σημαίνει «μετρημένα» παγωτά. Όποιος είχε φάει τα περισσότερα παγωτά ήταν ο μάγκας. Βλέπεις τότε οι γονείς μας χαλάγανε πότε πότε και το χατήρι και δεν μας άφηναν να τρώμε συνέχεια αηδίες (όπως χαρακτήριζε και συνεχίζει να χαρακτηρίζει τα παγωτά τις κόκα-κόλες και τα γαριδάκια η μανούλα). Γι αυτό τον λόγο τα παγωτά είχαν μια απίστευτη γεύση και όταν το έπαιρνες στο χέρι σου ήταν λες και κρατούσες τον κόσμο όλο. Ήταν όμως ένα παγωτό, που όταν τελείωνε ήθελες πάντα κι άλλο. Μάλλον γιατί γνώριζες ότι δεν θα έρθει όταν θα το ζητήσεις, αλλά όταν θα το λαχταρίσεις πραγματικά.

Καλοκαίρι σημαίνει σκαρφάλωμα στα κυπαρίσσια της γειτονιάς, κρυφά από τους γονείς, όπου χωρίς να υπάρχει καμία αίσθηση του κινδύνου -αν δηλαδή το τελευταίο κλαράκι του κυπαρισσιού αντέξει το βάρος σου - ανεβαίναμε ως την κορυφή και αμέσως στεφόσουν αρχηγός. Τεράστιος τίτλος, μεγάλη τιμή, η οποία αυτομάτως σε έκανε να σκεφτείς ποια θα είναι η επόμενη δοκιμασία ώστε να την καταφέρεις και να μην κατέβεις από τον θρόνο σου.

Καλοκαίρι σημαίνει ποδόσφαιρο αγόρια και αγοροκόριτσα μαζί. Αμέτρητα γκολ καθώς και αμέτρητα σημάδια στα γόνατα μας που είχαν μπερδεμένο αίμα μαζί με χώμα και χαλίκια. Δεν θυμάμαι να είχαμε πάθει ποτέ εμείς καμία μόλυνση.

Καλοκαίρι σημαίνει αναγκαστικός μεσημεριανός ύπνος. Που τελικά δεν ήταν καθόλου αναγκαστικός γιατί παρ όλη την γκρίνια μας και την άρνησή μας να κοιμηθούμε, όταν πλαγιάζαμε στο μαξιλάρι λιποθυμούσαμε από την κούραση και την εξάντληση.

Καλοκαίρι σημαίνει «σπίτι γιαγιάς». Αυτό από μόνο του σημαίνει ακόμη περισσότερη ελευθερία και βέβαια όλα τα χατίρια. Με ένα βασικό όρο όμως και πάλι. Αυτόν τον αναθεματισμένο αναγκαστικό μεσημεριανό ύπνο. Παρέα μου πάντα η Ζωήτσα, η συνομήλικη ξαδελφούλα -αδελφούλα που κάναμε την ζωή της γιαγιάς δύσκολη αλλά και με νόημα. Το απόγευμα μας έκανε μπάνιο και της έπιανε τα μαλλιά κοτσίδες όσο πιο σφικτά γινόταν και όποτε παραπονιόταν πάντα έλεγε «μπρος τα κάλη τι είναι ο πόνος». Την έκανε κούκλα και μας πήγαινε στην πλατεία και μας αμόλαγε στην κυριολεξία.

Όταν πια είχε νυχτώσει πάντα το μενού είχε το απαγορευμένο σουβλάκι από του γονείς και μετά κάναμε τον ωραιότερο ύπνο. Στρωματσάδα στο μπαλκόνι και κουβεντολόι.

Η συζήτηση κοβόταν απότομα γιατί η κουβεντούλα ήταν πάντα νανουριστική και ο Μορφέας μας είχε πάρει αγκαλίτσα.

Ααααα ρε γιαγιά είσαι από μόνη σου το καλοκαίρι μας.

Καλοκαίρι σημαίνει ραντεβού στις εννιά το πρωί έξω από το μπακάλικο του κυρ-Χρόνη επιστροφή στο σπίτι στις δύο το μεσημέρι για φαγητό και κατευθείαν ύπνος.

Στις 5 πεταγόμασταν σαν ελατήρια και κατευθείαν έξω. Με το που άκουγες το σήμα των νυχτερινών ειδήσεων της ΕΡΤ, πάλι σπίτι. Αυτό το σήμα πάντα το μισούσα γιατί παρόλο που κάναμε πως δεν το ακούγαμε, αμέσως μετά ακούγονταν από τις μανάδες λες και ήταν απονενοημένες όλα τα ονόματα μας ένα -ένα... «για μαζευτείτε σιγά-σιγά». Και είχαμε τέτοια θλίψη και τέτοια λαχτάρα για την επόμενη μέρα λες και δεν θα ξαναβλεπόμασταν.

Καλοκαίρι σημαίνει θάλασσα και απίστευτα ψέματα στα φιλαράκια μας,όταν επιστρέφαμε από τις διακοπές, για το τεράστιο μακροβούτι που είχαμε κάνει από εδώ μέχρι απέναντι από την Πρέβεζα, το Άκτιο, άσχετα αν ακόμα δεν είχαμε αποχωριστεί τα μπρατσάκια μας.

Με την ενέργεια μας λύναμε το ενεργειακό πρόβλημα του πλανήτη. Και αναρωτιέμαι. Η ενέργεια των σημερινών παιδιών που πάει; Γιατί πλέον δεν ακούω τις φωνές τους στις γειτονιές; Γιατί δεν έχω πετύχει κανένα σκαρφαλωμένο σε δέντρο; Γιατί δεν έχει τύχει να δω σημαδεμένο γόνατο; Γιατί γέμισαν οι πλαστικοί παιδότοποι; Γιατί όσες μουσμουλιές βλέπω είναι τίγκα στα μούσμουλα και γιατί δεν διακόπτουν την πορεία μου μπάλες;

Μάλλον μαζί με την αύξηση των ιδιωτικών καναλιών και τους πολλούς και διαφορετικούς ήχους των δελτίων ειδήσεων αυξήθηκαν και οι φόβοι μας. Μάλλον εμείς δεν θέλουμε να ζήσουν τα παιδιά μας αυτό που ζήσαμε και εμείς γιατί δεν έχουμε γερό στομάχι για αγωνίες και ματωμένα κεφάλια. Μάλλον είμαστε τόσο εγωιστές και ενοχικοί που δεν μας νοιάζει να στερούμε το ωραιότερο πράγμα από ένα παιδί.

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ.

Φτου ξελευτερία για ...ΟΛΟΥΣ

ΥΓ. Ευχαριστουμε πολύ τον Πρεβεζάνο φίλο για το κείμενο που μας έστειλε , όπου περιγράφει με πολύ γλαφυρό και συνάμα παραστατικό τρόπο τα βιώματά του. Πραγματικά μας ταξιδεύει νομίζω όλους στα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων, όπου και να τα ζήσαμε. Καλοκαιρινές παραστάσεις που έχουν εξαφανιστεί ή συναντάμε ελάχιστες πλέον.