Πιάσε τη ζωή από τα μαλλιά κι όσα σε ενοχλούν άλλαξέ τα

Κι ας είναι δύσκολο. Ας σε πουν τρελό.

Έπαψες να βλέπεις τηλεόραση.

Έπαψες να διαβάζεις εφημερίδες, να ακούς ειδήσεις.

Έγινες ολόκληρος μια άρνηση της πραγματικότητας, μια άρνηση του κόσμου όπως τον προβάρανε και τον ράψανε οι μεγάλοι.

Δεν την επέλεξες λες τούτη την κατάντια. Κι όμως νιώθεις πως σου ανήκει.

Σου ανήκει αυτή η βαλτωμένη, υπερχρεωμένη, οικογενειοκρατούμενη πατρίδα.

Σου ανήκει κάθε απλήρωτος λογαριασμός, κάθε κόκκινο δάνειο, κάθε κατασχεμένη περιουσία.

Δεν είναι δικά σου αλλά γίνονται.

Σε πονά κάθε τέτοια λεπτομέρεια της ζωής.

Σε πονά το πόσο ωχαδερφιστές γίναμε όλοι,πόσο αμέτοχοι.

Έχεις πληρώνεις. Δεν έχεις, δεν πληρώνεις. Δεν ψάχνεις πόσο άδικο είναι αυτό που σε βάζουν να πληρώσεις. Κι αν το ψάχνεις δεν κάνεις τίποτα για να το αλλάξεις.

Το πολύ πολύ να μιλήσεις λίγο πιο έντονα σε εκείνον τον καφέ που θα πιεις με συναδέλφους. Ή σε εκείνο το κρασάκι με φίλους. Που έχεις ακόμη να το πληρώσεις. Ή στο σπίτι με την οικογένεια. Αν έχεις ακόμη σπίτι.

Δύσκολος καιρός, δύσκολο μέρος για να ζεις. Κι αυτή η νοοτροπία είναι που περισσότερο από όλα σε γονατίζει. Αυτό το “βλεπουμε”, αυτό το “έχει ο Θεός”.

Μα δεν έχει. Τίποτα δεν έχει μείνει πια κι εσύ κάνεις επανάσταση πατώντας ένα κουμπί και κλείνοντας μια τηλεόραση.

Αρνείσαι να μάθεις τι γίνεται αντί να αρνηθείς να γίνει.

Πέφτεις κοιμάσαι, ξυπνάς, ξανακοιμάσαι και το μόνο που λες, το μόνο που σκέφτεσαι είναι ότι “τη γλιτώσαμε και σήμερα”.

Ως πότε όμως; Ως πότε θα τη γλιτώνεις; Μέχρι πότε η δική σου πόρτα θα μείνει αγκρέμιστη;

Τούτος ο κόσμος φτιάχτηκε με αγάπη και προορίζονταν να είναι πάντα όμορφος.

Αφού δε σ’αρέσει έτσι άσχημος που έχει γίνει, γιατί δεν παλεύεις να τον αλλάξεις;

Κάνε κάτι… Ζορίσου, ξεβολέψου. Μη δέχεσαι αυτά που μασημένα σου ταΐζουν στο πιάτο.

Πιάσε τη ζωή από τα μαλλιά κι όσα σε ενοχλούν άλλαξέ τα. Ξεκίνα από τα μικρά κι ασήμαντα και φτάσε στα μεγάλα.

Έχε όραμα και πάλεψε γι’αυτό. Και προσπάθησε να πάρεις κι άλλους ανθρώπους μαζί σου.

Το να είσαι αμέτοχος σε κάνει αυτόματα και συμμέτοχο σε όλα τα μαζικά “εγκλήματα” ενάντια στον κόσμο, ενάντια στην ανθρωπότητα, ενάντια στο μέλλον των παιδιών και το δικό σου μέλλον.

Αλήθεια αυτό θέλεις; Δε νομίζω.

Οτι ζεις δε σου αρέσει. Γιαυτό πάλεψε να το αλλάξεις.

Κι ας είναι δύσκολο. Ας σε πουν τρελό.

Δεν είσαι. Είσαι απλά ένας ονειροπόλος που παλεύει για όσα τολμάει να ονειρευτεί.

Συνέχισε έτσι. Κι αν πέσεις, ξανασηκώσου.

Και μάθε σε τούτον τον κόσμο, που ξέχασε πόσο όμορφος μπορεί να είναι, την ομορφιά.

Εκείνη που κρύφτηκε στις λάσπες, τα δάνεια και τα ψέματα.

Δείξε του την ομορφιά κι όλα θα πάρουν το δρόμο τους…

Της Στεύης Τσούτση

http://www.tampouloukia.gr/