Ηλίας Βροχίδης: Ο Mad Nomad που γυρνά όλο τον κόσμο με τη μοτοσικλέτα του!

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Από μικρός είχε μεγάλη περιέργεια ν' ανακαλύψει τον κόσμο. Ευτυχώς για εκείνον αλλά και για όλους εμάς που τον παρακολουθούμε, το «όνειρο» έγινε πραγματικότητα χάρη στο πείσμα του κι έτσι ο Mad Nomad, κατά κόσμον Ηλίας Βροχίδης, κατάφερε να γυρνά όλο τον κόσμο με τη μοτοσικλέτα του. Λίγο μετά το πρόσφατο συναρπαστικό ταξίδι του στην Αφρική, επέστρεψε στη γενέτειρά του κι αυτή ήταν η κατάλληλη αφορμή που έψαχνα για να τον γνωρίσω από κοντά. Ακολουθεί η κουβέντα μας, έτσι όπως εκτυλίχθηκε ένα ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα με θέα το Λευκό Πύργο.

-Θέλω να μου πεις ποια είναι η πιο έντονη εικόνα απ' τη Θεσσαλονίκη όταν ήσουν παιδί.

-Η αλάνα που έπαιζα δίπλα στο Σέιχ Σου. Από τότε μου άρεσε η φύση. Πηγαίναμε με τα ποδήλατα ή τρέχαμε μέσα στο δάσος.

-Πότε συνειδητοποίησες ότι θέλεις να ταξιδεύεις;

-Από μικρό παιδί ονειρευόμουν να ταξιδεύω, όχι ως τουρίστας. Ήθελα να ταξιδεύω με τρόπο περιπετειώδη και να εξερευνώ τον κόσμο με δικό μου όχημα. Θα ήθελα να το κάνω με 4Χ4, αλλά για οικονομικούς λόγους σκέφτηκα τις μοτοσικλέτες και διαπίστωσα ότι αποτελούν το ιδανικό όχημα για εμένα. Η ελευθερία που μου δίνει η μοτοσικλέτα, η απλότητά της, ο μινιμαλισμός που αναγκαστικά πρέπει να έχεις -γιατί δεν μπορείς να κουβαλάς πολλά πράγματα μαζί σου- ταίριαζαν στον τρόπο ταξιδιού που ήθελα να κάνω.

-Έχω διαβάσει στο blog σου ότι άρχισες να ταξιδεύεις από νεαρή ηλικία: πήγες για πρώτη φορά Βουλγαρία και στη συνέχεια Ιταλία. Τι συνειδητοποίησες μετά απ' αυτά τα ταξίδια;

-Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι το ταξίδι έπρεπε να γίνει πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μου. Ήμουν 20 χρόνων, σκεφτόμουν πώς θα γίνει να ταξιδέψω όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Έτσι, σκέφτηκα να πάρω μια μοτοσικλέτα και να πάω αρχικά Ισπανία. Τελικά, πήρα τη μοτοσικλέτα αλλά ο στόχος τέθηκε πιο μακριά: Ινδία.

-Θα ήθελα να θυμηθείς τη μέρα που σκέφτηκες το πρώτο μεγάλο ταξίδι.

-Μόλις πήρα την πρώτη μου μοτοσικλέτα, ταξίδεψα σε δέκα νησιά των Κυκλάδων για να δω πώς είναι να ταξιδεύεις μ' αυτό το μέσο. Στο τελευταίο νησί, τη Σαντορίνη, ξαφνικά μου ήρθε η εικόνα μ' εμένα και τη μοτοσικλέτα μου στο Ταζ Μαχάλ. Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Δεν ήμουν καν σίγουρος αν το Ταζ Μαχάλ είναι στην Ινδία. Δεν είχα καμία ιδέα. Δεν ήξερα καν αν είναι εφικτό να γίνει κάτι τέτοιο. Άρχισα να το μελετάω, είδα ότι είναι εφικτό, οπότε επί δύο χρόνια προετοιμαζόμουν. Το 2007, αυτή την εικόνα την έζησα. Έβγαλα αυτή τη φωτογραφία, όπως τη φαντάστηκα τότε στη Σαντορίνη!

-Το πρώτο μεγάλο σου ταξίδι στην Ασία άρχισε το 2007. Μίλησε μου για την προετοιμασία του.

-Ουσιαστικά, προετοιμαζόμουν γι' αυτό απ' την εφηβεία μου. Μάλιστα, όσο ήμουν φοιτητής, εργάστηκα επί ένα χρόνο σ' ένα συνεργείο αυτοκινήτων αφιλοκερδώς, ώστε να μάθω τα πάντα για τα μηχανολογικά. Η ουσιαστική προετοιμασία για το συγκεκριμένο ταξίδι άρχισε δύο χρόνια νωρίτερα. Κάθε μέρα αφιέρωνα πολλές ώρες για κάθε λεπτομέρεια: Έπρεπε να χαράξω τη διαδρομή, ν' αποφύγω όσες χώρες είχαν αναταραχές, να λύσω τα γραφειοκρατικά ζητήματα -όπως πού μπορώ να πάρω visa, τι έγγραφα απαιτούνται για τα τελωνεία. Επιπλέον, έπρεπε να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου για όλα: τα πάντα θα περνούσαν απ' το χέρι μου. Εγώ θα ήμουν ο γιατρός, ο μηχανικός και ο...λογιστής. Παρακολούθησα μαθήματα πρώτων βοηθειών στον Ερυθρό Σταυρό, ενώ παράλληλα αγόρασα παλιές μηχανές -σκέψου ότι δεν είχαν ούτε φώτα, ούτε καν κλειδί- κι άρχισα να τις ανακατασκευάζω και να τις τροποποιώ ώστε ν' ανταποκρίνονται στις ανάγκες ενός τέτοιου ταξιδιού.

-Τελικά, διήρκεσε δύο χρόνια και δύομιση μήνες, κάλυψες 73.000 χιλιόμετρα και ταξίδεψες σε 14 ασιατικές χώρες. Ποιο είναι το πιο εντυπωσιακό στοιχείο που σου' ρχεται αυτή τη στιγμή στο μυαλό;

-Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η φιλοξενία του κόσμου. Είναι κάτι που το αισθάνεσαι αμέσως. Επίσης, μου έκανε φοβερή εντύπωση το γεγονός πως κάθε χώρα είναι εντελώς διαφορετική. Επειδή το πάθος μου είναι τα βουνά, θα θυμάμαι πάντα τα Ιμαλάια. Αφιέρωσα σ' αυτά τέσσερις μήνες σε διάφορες χώρες: Πακιστάν, Ινδία και Νεπάλ. Με μάγεψαν τα τοπία και ο τρόπος ζωής σ' αυτά τα τόσο ιδιαίτερα μέρη. Οι άνθρωποι εκεί είναι αυτόνομοι, αυτάρκεις και σκληραγωγημένοι, καθώς οι συνθήκες δεν είναι εύκολες.

-Υποθέτω πως σ' ένα τέτοιο ταξίδι δεν υπάρχει τυπική μέρα. Πώς θα περιέγραφες, ωστόσο, μια μέρα σου;

-Χρονοδιάγραμμα δεν υπήρχε ποτέ. Ας υποθέσουμε ότι έχω κοιμηθεί κάπου. Το πρωί συμβουλεύομαι τις σημειώσεις μου -έχω σημειωμένα τα μέρη που θέλω να επισκεφτώ και αφού τα έχω μελετήσει, κατευθύνομαι στο επόμενο μέρος. Καβαλάω τη μοτοσικλέτα, προτιμώ πάντα εκτός δρόμου διαδρομές, αποφεύγω την άσφαλτο όσο γίνεται για να είμαι κοντά στη φύση. Μπορεί να μου πάρει δύο ή τρεις μέρες να φτάσω. Αν τύχει κάτι, για παράδειγμα κάποιο πρόβλημα στη μηχανή, το επισκευάζω και το απόγευμα, πριν δύσει ο ήλιος, βρίσκω ένα μέρος κατάλληλο να κατασκηνώσω. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, αν περάσω από κάποιο χωριό μπορεί να φάω σε κάποιο μαγειρείο. Διαφορετικά, έχω το γκαζάκι μου και μαγειρεύω, στήνω το αντίσκηνο, ακούω μουσική, γράφω το ημερολόγιό μου.

-Μπορείς να θυμηθείς κάποια στιγμή που όλα πήγαν εντελώς στραβά;

-Θυμάμαι κάποιες φορές που το ένα πρόβλημα έφερνε το άλλο. Στο Καζακστάν, για παράδειγμα, έψαχνα ένα αρχαίο τζαμί μέσα στη στέπα. Δεν υπήρχε δρόμος, έπρεπε να διασχίσω 200 χιλιόμετρα μέσα στη στέπα, χωρίς χάρτη, χωρίς GPS. Ρωτούσα κόσμο, αν και δεν πετυχαίνεις συχνά περαστικό. Έτσι, για 200 χιλιόμετρα έκανα τρεις ημέρες, δεν ήξερα προς τα πού να πάω. Αν έβρισκα κάποια καλύβα ρωτούσα, αν και οι πληροφορίες που έπαιρνα δεν αρκούσαν. Επιπλέον, έπρεπε να είμαι προσεκτικός γιατί τα καύσιμά μου διαρκούσαν για 700 χιλιόμετρα. Τα καύσιμα, το νερό και τα τρόφιμα είναι τα κριτήρια αυτονομίας μου. Στο μεταξύ, έβρεχε όλη μέρα καταρρακτωδώς. Όλη η στέπα έγινε λάσπη και γλιστρούσε σαν πάγος. Η μοτοσικλέτα έπεσε και δεν έπαιρνε μπρος. Ευτυχώς, είχε βγει μόνο η αλυσίδα κι έτσι έπρεπε να την κατασκευάσω μέσα στη βροχή και στη λάσπη. Σε τέτοιες περιπτώσεις προσπαθώ ν' απομονώνω τα προβλήματα και να τα λύνω ένα-ένα.

-Σκέφτηκες κάποια στιγμή να τα παρατήσεις;

-Ήξερα ότι ναι, μπορεί να είναι μια πολύ δύσκολη μέρα. Ναι, αν θα ήμουν σπίτι μου θα ήταν σαφώς πιο άνετα και ξεκούραστα, αλλά αν ήμουν σπίτι μου θα ήθελα πάλι να φύγω, οπότε δεν πέρασε απ' το μυαλό μου να τα παρατήσω.

-Το επόμενο ταξίδι έγινε μαζί με τη Χριστίνα Πεφάνη σε Αφρική και Μέση Ανατολή. Θα ήθελα να μου αφηγηθείς τη διαδρομή σας.

-Ξεκινήσαμε απ' τα Βαλκάνια. Απ' την Ιταλία πήραμε καράβι για Μαρόκο και επί δέκα μήνες ταξιδεύαμε μαζί. Όταν φτάσαμε Ζάμπια, εκείνη επέστρεψε Ελλάδα κι εγώ έκανα ένα διάλειμμα στο Κονγκό όπου εργάστηκα στο εστιατόριο της ελληνικής κοινότητας ως σερβιτόρος για δυόμιση μήνες ώστε να συγκεντρώσω κάποια χρήματα και να συνεχίσω. Ήθελα ούτως ή άλλως να ζήσω ένα μικρό έστω διάστημα στην Αφρική έτσι ώστε να την δω ως κάτοικος, όχι ως ένας περαστικός ταξιδιώτης. Ήθελα να δουλέψω με τους ντόπιους, ήταν μια μοναδική εμπειρία. Μετά, συνέχισα νότια Αφρική και μετά Αίγυπτο. Από εκεί πέρασα μέση Ανατολή: Ιορδανία, Παλαιστίνη, Ισραήλ και μετά αναγκαστικά καράβι για Ελλάδα.

-Τι δυσκολίες είχε αυτό το ταξίδι;

-Οι μεγαλύτερες δυσκολίες είχαν να κάνουν με τους αστυνομικούς. Ειδικά στην κεντρική και δυτική Αφρική, οι αστυνομικοί και οι στρατιωτικοί είναι εγκληματίες. Στη Νιγηρία, μας λήστεψαν δύο αστυνομικοί το πρώτο μισάωρο που μπήκαμε στη χώρα. Οι ντόπιοι υποφέρουν απ' αυτό. Γενικά, υπήρχαν πολλές δύσβατες διαδρομές. Επίσης, χρειάστηκε να επισκευάσω πολλές φορές τη μηχανή μου προκειμένου ν' αντέξει τα συνολικά 96.000 χιλιόμετρα που διέσχισα. Είναι πάνω από δύο φορές η περιφέρεια της γης στον ισημερινό!

-Προσπάθησες απ' την αρχή να έχεις επικοινωνία με τον κόσμο μέσω του blog σου "Mad Nomad". Τι σ' έχει συγκινήσει περισσότερο σ' αυτήν την αλληλεπίδραση;

-Με συγκίνησε το γεγονός ότι χιλιάδες κόσμου παρακολουθούσε το blog μου. Ένιωσα μια πολύ ζεστή ανταπόκριση. Πολλοί εκτιμούν αυτό που έκανα και νιώθω χρέος μου να μεταδώσω όλες αυτές τις εμπειρίες που έζησα. Έχω γράψει δύο βιβλία για το προηγούμενο ταξίδι και σκοπεύω να γράψω και για την Αφρική. Για εμένα η μεγαλύτερη τιμή είναι ότι τους ενέπνευσα να κάνουν το δικό τους «ταξίδι». Το ταξίδι δεν είναι πάντα ένα φυσικό ταξίδι, μπορεί να είναι ένα άλλο όνειρο που είχαν στο μυαλό τους και βρήκαν τη δύναμη να το πραγματοποιήσουν.

-Ποιον άνθρωπο που γνώρισες στα ταξίδια σου θυμάσαι έντονα;

-Υπήρχαν πάρα πολλοί, ειδικά στην Ασία που οι άνθρωποι είναι τόσο φιλόξενοι. Όσοι έχουν ταξιδέψει σ' όλο τον κόσμο λένε ότι οι Ιρανοί είναι ο πιο φιλόξενος λαός. Τελικά, ισχύει! Είχα μπει, λοιπόν, σ' ένα χωριό μόνο και μόνο για ν' αγοράσω λάδι για τη μοτοσικλέτα μου. Όταν πέτυχα έναν ντόπιο, τον ρώτησα πού μπορώ να βρω. Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορούσε να πει ούτε hello στ' αγγλικά κι όμως κατέληξα να φιλοξενούμαι τρεις μέρες στο σπίτι του. Με νοήματα μου είπε ότι «επειδή τα μαγαζιά είναι κλειστά, έλα να φάμε μαζί και μετά θα σε πάω σ' ένα μαγαζί». Επέμενε τόσο που δεν μπορούσα ν' αρνηθώ. Είχε ετοιμάσει ένα τεράστιο τραπέζι και με γνώρισε σ' όλη την οικογένειά του. Ήταν μοναδική εμπειρία, ο πιο φιλόξενος άνθρωπος που γνώρισα.

-Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που άκουσες σε κάποιο απ' τα ταξίδια σου;

-Δεν είναι κάποια συγκεκριμένη συμβουλή, αλλά κάτι που βγήκε στην πορεία των ταξιδιών και προσπαθώ να εφαρμόσω: Να είμαι δεκτικός και ό,τι προκύπτει να το αντιμετωπίζω μεμονωμένα. Όπως το νερό σ' ένα ποτάμι δεν προσπαθεί να τρυπήσει τα βράχια που εμποδίζουν την πορεία του αλλά ρέει γύρω απ' αυτά, έτσι κι εγώ προσπαθώ να προσαρμόζομαι σε οποιεσδήποτε καταστάσεις και συνθήκες και να συνεχίζω την πορεία μου. Αφήνω τα πράγματα να κυλήσουν και προσαρμόζομαι ανάλογα. Αυτό είναι κάτι που με οδήγησε σε καταστάσεις πρωτόγνωρες κι άλλες φορές σε δύσκολες συνθήκες.

-Ποια είναι η συμβουλή που θα έδινες σε κάποιον που του αρέσουν τα ταξίδια;

-Να κάνει το πρώτο βήμα! Ο Κομφούκιος λέει ότι «το μεγαλύτερο ταξίδι αρχίζει με το πρώτο βήμα». Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι μέχρι να το πάρεις απόφαση και ν' αρχίσεις την προετοιμασία. Αν κάνεις το πρώτο βήμα, μετά ό,τι πρόβλημα κι αν προκύψει κοιτάζεις μπροστά, πώς θα το λύσεις για να προχωρήσεις.

-Τι κέρδισες μετά απ' όλα αυτά;

-Δεν άλλαξε ο χαρακτήρας μου, αλλά σίγουρα άλλαξε η νοοτροπία και η οπτική μου γωνία για το πώς βλέπω τον κόσμο. Η γνώση, ταξιδεύοντας μ' αυτόν τον τρόπο είναι το πιο σπουδαίο Πανεπιστήμιο. Πλέον, έχω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τον κόσμο μας κι αυτό για εμένα είναι κάτι ανεκτίμητο. Nομίζω ότι αυτό που λείπει απ' τις κοινωνίες μας σήμερα είναι η κατανόηση ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους. Όχι μόνο σε διαφορετικές εθνικότητες, αλλά σ' όποιον είναι διαφορετικός από εμάς. Όταν ταξιδεύουμε κι έχουμε το μυαλό μας ανοιχτό, αποκτούμε πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τον κόσμο και κατανοούμε περισσότερο τους γύρω μας.

-Πώς είναι η προσαρμογή στην πόλη σήμερα;

-Τις πρώτες μέρες ήμουν κάπως σοκαρισμένος. Άκουγα ελληνικά και γυρνούσα απορημένος. Τώρα, ελπίζω να μην προσαρμοστώ στην Ελλάδα, να εργαστώ και να συνεχίσω.

-Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;

-Ένα αντίστοιχα μεγάλο ταξίδι με μοτοσικλέτα στην αμερικανική ήπειρο!

-Θα πας διακοπές;

-Θα πάω να εργαστώ ως skipper σε ιστιοφόρα στη Λευκάδα. Διακοπές, ουσιαστικά, δεν κάνω ποτέ!

Μαρία Άννα Τανάγια 

Δημοσιογράφος, δημιουργός του publiSHIT magazine

www.publiSHITmagazine.gr