Συγχαρητήρια στα παιδιά που τα
κατάφεραν αλλά ο βασιλιάς είναι από χρόνια, γυμνός. Άλλα πράγματα χρειάζεται η
κοινωνία μας και όχι τα ψέματα.
Είχα πάντα την απορία για το πώς αισθάνεται ένας καθηγητής σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ, όταν
μπαίνει για μάθημα στους πρωτοετείς του. Οι απαντήσεις που έπαιρνα κατά καιρούς,
ήταν από πανεπιστημιακούς των οποίων τα τμήματα ήταν δημοφιλή. Επομένως, οι
φοιτητές που συναντούσαν στο αμφιθέατρο ήταν αρκετά συνειδητοποιημένοι, αφού
είχαν καταφέρει να πετύχουν σε μία από τις τρεις πρώτες επιλογές τους. Κάποια
φορά, που συνάντησα έναν καθηγητή της Θεολογικής Σχολής- εκεί καταλήγουν όλοι οι
«αποτυχόντες» των θεωρητικών κατευθύνσεων- ήταν τόσο πολύ στον κόσμο του που
αμφιβάλλω αν είχε επαφή με τους συνομιλητές του στην ακαδημαϊκή του καριέρα.
Σε ένα πρώτο επίπεδο ανάλυσης του «χρηματιστηρίου» των Πανελλαδικών,
διαπιστώνει κανείς ότι στις περισσότερες σχολές της χώρας, καθηγητές, διοικήσεις
και επιστημονικό προσωπικό, ουδεμία ουσιαστική επαφή έχουν με τους
αλλοτριωμένους και αδιάφορους φοιτητές τους.
Πέρα λοιπόν, από τον χαμένο προσανατολισμό των περισσότερων σχολών, ακόμα πιο
σοβαρό ζήτημα είναι η αξιολόγηση με την οποία κατατάσσονται στα ελληνικά
ιδρύματα οι φοιτητές. Υπάρχουν 116 σχολές με φοιτητές κάτω από τη βάση. Σε 15
από αυτές, όλοι οι εισακτέοι είναι κάτω από τη βάση. Σε 78 σχολές (8.150
εισαχθέντες), ο πρώτος έχει από 13 και κάτω! Όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι
εισάγονται κάπου, με την στοιχειώδη ευχαρίστηση ότι ξεκινούν έναν δρόμο στη ζωή
τους, έστω και αν δεν είναι αυτό που έτρεφαν ως ψευδαίσθηση μέχρι τώρα. Η
συντριπτική πλειοψηφία τους δεν γνωρίζει καν το τμήμα εισαγωγής, το πρόγραμμα
σπουδών και τις προοπτικές του για το μέλλον. Απλά η πολιτεία του δίνει ένα
δικαίωμα εισαγωγής, με την χειρότερη βαθμολογία κι αυτός ανταποκρίνεται στην
ευκαιρία.
Εκτός αυτού, οι φοιτητές που εισάγονται και στις υπόλοιπες σχολές με κάπως
μεγαλύτερο βαθμό, σε ένα σημαντικό ποσοστό είναι λειτουργικά αναλφάβητοι.
Μεταφέρουν στις «αποσκευές» τους την αποτυχία ολόκληρης της Μέσης Εκπαίδευσης,
χωρίς να έχουν ιδέα πώς θα αντιμετωπίσουν το παγκόσμιο ανταγωνιστικό περιβάλλον.
Αγνοούν τα στοιχειώδη για την πολιτική, την οικονομία, την λειτουργικότητα της
γλώσσας και την αξία της έρευνας στο επιστημονικό αντικείμενο. Εν τω μεταξύ, η
Πολιτεία και τα χρήματα των ελλήνων φορολογουμένων, συνεχίζουν να σιτίζουν έναν
πληθυσμό από κακόμοιρους δημοσίους υπαλλήλους (πανεπιστημιακούς) και δεκάδες
χιλιάδες νέους χωρίς προσανατολισμό και νόημα στη ζωή τους. Επιμένει το ελληνικό
κράτος να οραματίζεται έναν πτυχιούχο ο οποίος κινείται μεταξύ Εξαρχείων και
Κολωνακίου, δαπανώντας κρατικό χρήμα (χρηματοδότηση άχρηστου πτυχίου, συντάξεις
παππούδων!).
Γιατί λοιπόν, παιδί μου μπήκες στο πανεπιστήμιο; Γιατί δεν
προτίμησες την φοίτηση σε κάποιο ΕΠΑΛ, προκειμένου να λάβεις την απαραίτητη
τεχνική παιδεία, με εφόδια για την αγορά εργασίας;
Γιατί τα ΕΠΑΛ είναι διαλυμένα – ευτυχώς όχι παντού- , γιατί στο σχολείο
κανείς δεν με βοηθάει στην αυτογνωσία μου, γιατί η μαμά μου είναι ψωνισμένη και
χωρίς ενημέρωση και γιατί το ελληνικό κράτος με παραμυθιάζει ακόμα για να
αισθάνομαι όμορφα. Αυτή η ακριβοπληρωμένη παιδεία της αμορφωσιάς και των
ψευδαισθήσεων κάποτε πρέπει να αλλάξει προσανατολισμό. Και μιας και έχουμε
«αριστερή» κυβέρνηση με «ιδεολογία» είναι ευκαιρία να θυμηθεί τις σπουδαίες
αρχές του σοσιαλισμού περί τεχνικής εκπαίδευσης και ειδίκευσης στην εργασία. Η
χώρα χρειάζεται όλους τους Έλληνες στην αγορά της. Με προσόντα, αξιοκρατικά
εφόδια και κυρίως, όραμα και αυτοπεποίθηση. Δεν χρειάζεται αλλοτριωμένους και
γελασμένους νέους που σε λίγα χρόνια, θα γκρινιάζουν για την ζωή τους, ρίχνοντας
την ευθύνη στους άλλους. Εχει ανάγκη επίσης από πανεπιστήμια με κύρος και μια
ακαδημαϊκή κοινότητα όπου η αριστεία θα οδηγεί στην ανάπτυξη, στην
επιχειρηματικότητα και στον πολιτισμό.
Συγχαρητήρια στα παιδιά που τα κατάφεραν αλλά ο βασιλιάς είναι από χρόνια,
γυμνός. Άλλα πράγματα χρειάζεται η κοινωνία μας και όχι τα ψέματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου