«Σαράκι φτωχοποίησης» ροκανίζει την κοινωνία

Υπάρχουν δυσάρεστα γεγονότα που εκδηλώνονται ευθέως και σε χτυπάνε κατακούτελα. Τέτοια είναι η ατελείωτη και αναποτελεσματική, κατά πως αποδεικνύεται, σειρά μέτρων που υφιστάμεθα στα χρόνια των Μνημονίων. Υπάρχουν όμως και γεγονότα υπόγεια, που επιδρούν πιο ύπουλα πάνω στις ψυχές και στους χαρακτήρες των ανθρώπων.

Ενα τέτοιο αποτελεί το σαράκι της φτωχοποίησης. Σαν να μη φτάνουν τα δεινά που από μόνη της επιφέρει η δραματική απώλεια εισοδημάτων, το τελευταίο διάστημα ξεστομίζονται αδιανόητα πράγματα στο όνομά της! Με περισσή επιπολαιότητα, επιεικώς, υπουργοί και κυβερνητικοί βουλευτές τη χρησιμοποιούν για να επιχειρηματολογήσουν υπέρ πρακτικών και αποφάσεών τους που δεν δικαιολογούνται με τίποτα.

Κορυφαίο παράδειγμα, η ουσία της δήλωσης του υπουργού Παιδείας για την επιβολή ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση: όσοι έκαναν το λάθος να στείλουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία είναι λίγοι -σε σχέση με όσους τα στέλνουν στα δημόσια- «είναι εύποροι», άρα πρέπει να πληρώσουν παραπάνω για την επιλογή τους. Προς επίρρωσιν αυτών, ο βουλευτής Σάμου του ΣΥΡΙΖΑ εκτίμησε ότι η κυβέρνηση δεν θα έχει πολιτικό κόστος από την επιβολή ΦΠΑ στα ιδιωτικά σχολεία. Προφανώς εννοεί ότι οι θιγόμενοι γονείς δεν είναι ψηφοφόροι του, συνεπώς «δεν έχει λόγο να τον πάρει πίσω».

Απόψεις σαν κι αυτές, πέρα από τον προφανή και πρωτοφανή για τα πολιτικά μας ήθη κυνισμό τους, ερωτοτροπούν με καταστάσεις επικίνδυνες. Ο λόγος σου γίνεται διχαστικός όταν στοχοποιείς ανθρώπους που τα εισοδήματά τους αντέχουν ακόμη, για να τους εμφανίσεις σχεδόν ως «ενόχους» για την κατάστασή τους στα μάτια όσων τα φέρνουν πέρα πολύ πιο δύσκολα από αυτούς. Ταυτοχρόνως είναι ψεύτικος και ανήθικος. Ψεύτικος, γιατί συγκαλύπτει τις πραγματικές αιτίες και τους υπευθύνους για την κρίση που βιώνουμε. Ανήθικος, γιατί αποκρύπτει ότι οι υποτιθέμενοι σημερινοί «εύποροι» μετά τις διαδοχικές φορολογικές επιβαρύνσεις θα καταστούν οσονούπω και αυτοί προστατευόμενοι φτωχοί και μάλιστα χωρίς αυτό να βελτιώσει σε τίποτα τη θέση των ήδη φτωχών και ανέργων.

Τι ελπίζουν ότι θα πετύχουν σπρώχνοντας μια κοινωνία στην κατηφόρα; Για πόσο καιρό θεωρούν ότι η αποδόμηση όσων ακόμη τα βγάζουν πέρα θα μπορεί να σκεπάζει ατολμίες, αστοχίες και λάθη τους; Και επιπλέον, πώς είναι δυνατόν η αποδόμηση αυτή να λειτουργήσει ευεργετικά στην πορεία προς την αναζητούμενη ανάκαμψη; Με ποιους θα τη φέρουν την ανάπτυξη;

Η απόπειρα ιδεολογικοποίησης του κοινωνικού φθόνου, ακόμη κι όταν γίνεται αφού επιτέλους κατέχεις την εξουσία, δεν φτάνει για να σε γιάνει απ' όσα δεν κατάφερες ως τώρα. Πολλώ μάλλον η αναζήτηση του μίσους χωρίς να μπορείς να προσδιορίσεις τις... τάξεις, από και προς ποιες, εκπορεύεται, δεν βοηθάει τον πολιτικό λόγο σου αλλά ούτε και την πολιτική σου επιβίωση μακροπρόθεσμα. Η ζωή και οι άνθρωποι αποδεδειγμένα αναζητούν τις συνθέσεις και το καταλάγιασμα, και όχι τις αποσυνθέσεις και την κοινωνική βία.

Εκτός κι αν όλα αυτά εντάσσονται και υπακούν στο θλιβερό σενάριο «Η πατρίδα μας γίνεται φαβέλα!» που επισήμανε το κύριο άρθρο της εφημερίδας μας στις 27-10-2015. Οπότε και η επιβεβλημένη φτώχεια μας θα χρειαστεί την «ιδεολογία» της! Με ομολογημένη τη λατρεία μου στη Βραζιλία, σ' αυτήν την απευκταία περίπτωση ούτε ο Θεός του... Ρίο ντε Ζανέιρο δεν φτάνει για να μας φυλάξει!

Γιώργος Κ. Στράτος

δικηγόρος - δημοσιογράφος

www.dimokratianews.gr