Εδώ και αρκετά χρόνια ανήκω στη μεγάλη και περήφανη
παρέα των άνεργων δημοσιογράφων. Και επειδή είναι δύσκολα τα πράγματα στα ΜΜΕ
και γιατί όσα μπορούν και επιβιώνουν δε θα ήθελαν ποτέ συνεργασία μαζί μου,
πράγμα για το οποία οφείλω να παραδεχτώ πως υπάρχει μια
αμοιβαιότητα.
Ως δημοσιογράφος, παρά τα όσα ακούγονται για
κονομημένους "συναδέλφους", δεν κατάφερα να μαζέψω ούτε δεκάρα. Και δεν έκανα
και καμιά μεγάλη ζωή. Έβγαζα όσα χρειαζόμουν για να ζήσω αξιοπρεπώς και τίποτα
παραπάνω.
Η αγάπη μου για αυτό που έκανα και επειδή δεν μπορούσα
να κρατηθώ χωρίς να σχολιάσω, με έστρεψαν στη δημιουργία του μπλογκ μου αρχικώς,
και στη συνέχεια κάποιων συνεργατικών πόρταλ που δεν είναι η κατάλληλη στιγμή
για να σχολιάσω την κακή τους κατάληξη.
Λογικά σκεπτόμενος κάποιος, θα μπορούσε να αναρωτηθεί
γιατί έμεινα στην απόξω, αφού ήμουν πολύ καλή δημοσιογράφος (και το λέω ξέροντας
ότι ενδεχομένως θα το δουν κι αυτοί που ξέρουν τη δουλειά μου και θα έχουν τη
δυνατότητα να με διαψεύσουν, αν υπερβάλλω). Ως πολύ καλή δημοσιογράφος που
ήμουν, συνήθιζα να σέβομαι τους ανθρώπους που αγωνίζονταν για την επιβίωση (σε
εποχές μάλιστα που τα σημερινά προβλήματα ούτε να τα φανταστούμε μπορούσαμε) και
να μη γλείφω κανενός πολιτικού τα παπάρια. Είχα μάλιστα εξοργίσει πολλούς από
αυτούς, σε σημείο που κάποιος με έτρεχε στο ΕΣΡ (και αυτό ήταν η μεγαλύτερή μου
επιτυχία) επειδή λέει τον δυσφημούσα και τον κατηγορούσα αδίκως. Δεν κατηγόρησα
ποτέ κανέναν. Απλώς τα ρεπορτάζ μου ήταν λίγο πιο εκκεντρικά ως προς τον τρόπο,
αλλά απολύτως αληθή ως το περιεχόμενο, πράγμα που διαπίστωσε και το Συμβούλιο
και με απάλλαξε.
Ωστόσο 6 χρόνια τώρα, όπου γράφω, το κάνω εθελοντικά.
Και είναι κι αυτός ένας λόγος που ξεκινάω κάθε συνεργασία με όρεξη να κάνω κάτι
καλό και στο τέλος ξενερώνω και σιγά σιγά αποσύρομαι. Δεν είναι κι εύκολο να
πληρωθώ για τη δουλειά που κάνω. Ξέρουν καλά οι εργοδότες πως δε θα βγω να γράψω
ποτέ για υστερικές συνδικαλίστριες, αναφερόμενη σε γυναίκες που βγάζουν
μεροκάματο καθαρίζοντας τα σκατά του κάθε χαρτογιακά. Θα το είχα βουλώσει και θα
στεκόμουν προσοχή μπροστά σε ανθρώπους που χάνουν τη δουλειά τους. Έχουν πάρει
χαμπάρι το σεβασμό που έχω στους ανθρώπους που κερδίζουν το ξεροκόμματό τους με
κόπο. Και αυτός ο σεβασμός για τους άλλους, η άρνησή μου να ακολουθήσω την
οποιαδήποτε γραμμή, η αδυναμία μου να κοιτάξω τον άλλον από ψηλά, με αναγκάζει
να μην προσπαθώ καν να δοκιμάσω την τύχη μου στο χώρο. Η ιδιότητα του άνεργου
δημοσιογράφου στην Ελλάδα, πιστεύω πως είναι τίτλος τιμής. Κράτησα λοιπόν τον
τίτλο και έκανα τα άσχετα επαγγέλματα για την επιβίωση και τη διατήρηση της
αξιοπρέπειάς μου.
Οι μόνοι υστερικοί συνδικαλιστές λοιπόν που έτυχε να
γνωρίσω, ήταν βολεμένα κομματόσκυλα που ο μόνος αγώνας που έκαναν ήταν για να
στήσουν την πολιτική τους καριέρα. Φαινόμενο συνηθισμένο στη χώρα μας. Εξίσου
συνηθισμένο φαινόμενο και οι δημοσιογράφοι που έχουν πιάσει όλα τα πόστα. Ο
δημοσιογράφος πλέον ξεχωρίζει από τον κομπασμό του και το εξυπνακίστικο ύφος
του. Τρία πόστα έχει πιάσει η "συνάδελφος" που ενοχλήθηκε από τις βάρβαρες
καθαρίστριες που επιτέθηκαν σε ευγενικούς αστυνομικούς. Και το πιο απογοητευτικό
(και αηδιαστικό) είναι ότι έχει μεγάλο κοινό. Ανθρώπους που απολαμβάνουν τα
αλαζονικά της σχόλια και συχνά τα συναγωνίζονται. Ζούμε ανάμεσα σε υπέροχους
ανθρώπους.
Δεν την ξέρω καν αυτήν τη συνάδελφο με το λεπτό γούστο
(δε διαβάζω, δε βλέπω, δεν ακούω αυτά τα αξιόλογα μέσα), αλλά υποψιάζομαι πως
είναι πολύ καλή δημοσιογράφος για να είναι τόσο περιζήτητη. Μπορώ και να
στοιχηματίσω: Η πένα της τσακίζει κόκαλα και το ήθος της σπάει αρχίδια. Η τσίπα
της πάντως αναζητείται και αμφιβάλλω αν θα βρεθεί ποτέ.
http://theinsider.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου