Ο Στουρνάρας χορεύει καραγκούνα

Το στερεότυπο λέει ότι "Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι όπου παίζουν 22 παίχτες και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί"

Έτυχε χθες βράδυ να παρακολουθώ ταυτοχρόνως, κάνοντας ζάπινγκ, το φιλικό παιχνίδι της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου από τη μία και το δελτίο ειδήσεων από την άλλη.

Δεν μου αρέσει αυτή η αποσπασματική θεώρηση των πραγμάτων αλλά καμιά φορά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς - ειλικρινά δεν ήμουν σε θέση να διαλέξω.

Από τη μία ένα ανούσιο, άνευ σημασίας, φιλικό παιχνίδι με τους παίκτες σαν να κάνουν αγγαρεία, κι από την άλλη το ίδιο γνωστό σκηνικό, με την τρόικα να επιμένει στις απαιτήσεις της και την ελληνική πλευρά να αμύνεται δήθεν σθεναρά και τη δόση να απομακρύνεται για μία ακόμη φορά, τουλάχιστον ενόψει του Γιούρογκρουπ της Δευτέρας.

Και ξαφνικά, ενώ ούτε το ένα θέαμα ούτε το άλλο δεν ήταν δυνατόν να σε συγκινήσει, είδα με άλλο μάτι τα δυο παράλληλα σενάρια που εξελίσσονταν και η όλη ιστορία άρχισε να αποκτά νόημα.

Έβλεπα, για παράδειγμα, τους παίκτες της Νότιας Κορέας, να τρέχουν σαν δαιμονισμένοι, παρά τον φιλικό χαρακτήρα της αναμέτρησης, να, όπως ο Τόμσεν και η παρέα του που επέστρεψαν μετά από τόσα παρακάλια στην Ελλάδα, ενώ τους Έλληνες συναδέλφους τους να περπατάνε σαν κουρασμένα παλικάρια, αναμασώντας τα ίδια στερεότυπα, ότι εμείς πετύχαμε το πρωτογενές πλεόνασμα, σειρά σας τώρα να μας πείτε κι εσείς τι θα κάνετε με την ελάφρυνση του χρέους, ότι πέσατε έξω στις προβλέψεις σας ενώ εμείς κάναμε διάνα και, τέλος πάντων, ποιοι είστε εσείς που θα αποφασίσετε για τις κεφαλαιακές ανάγκες του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.

Θα μου πείτε ότι δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στα δύο events, το ένα είναι ένα φιλικό παιχνίδι και το άλλο μια κρίσιμη διαπραγμάτευση.

Ας το συζητήσουμε λίγο παραπάνω αυτό. Ποιος είπε ότι μια φιλική αναμέτρηση είναι ένας απλός περίπατος; Βλέποντας τους Κορεάτες στο γήπεδο, άλλοτε να μαρκάρουν ασφυκτικά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου και άλλοτε να επιτίθενται με περίτεχνες ενέργειες και με γρήγορες μπαλιές στον κενό χώρο, καταλαβαίνεις, όπως και στην περίπτωση της τρόικας, ότι το παιχνίδι γι' αυτούς είναι παιχνίδι, δεν έχει σημασία αν είναι φιλικό ή επίσημο, σημασία έχει η νίκη. Βλέποντας πάλι τους Έλληνες να περπατάνε στο γήπεδο περιμένοντας πότε θα σφυρίξει ο διαιτητής τη λήξη, καταλαβαίνεις ότι γι' αυτούς πρόκειται για μια τυπική υποχρέωση μόνο, μια προκαταρκτική διαδικασία ενόψει του Γιούρογκρουπ, ας πούμε, όπου θα πάνε και θα πουν ότι εμείς προσπαθήσαμε αλλά τι να γίνει, ή άλλοι είχαν πάρει το παιχνίδι στα σοβαρά, ενώ είχαμε πει να μην το παρακάνουμε στα δυνατά μαρκαρίσματα γιατί έρχονται και Ευρωεκλογές.

Κι εδώ είναι ακριβώς η άλλη ομοιότητα, αγαπητοί τηλεθεατές, ότι ο μεν ποδοσφαιρικός αγώνας έγινε ενόψει του Μουντιάλ, ενώ η διαπραγμάτευση με την τρόικα και το Γιούρογκρουπ της Δευτέρας γίνονται ενόψει των Ευρωεκλογών, προκειμένου να στηθεί ένα σκηνικό όπου η ελληνική κυβέρνηση θα πει ότι έχει λαμβάνειν μετά τις εκλογές και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ότι στάθηκαν ανυποχώρητες στο ελληνικό ζήτημα.

Αλλά για να μπούμε στην ουσία του θέματος: τι θα πει φιλικό παιχνίδι; Ποιος σας είπε ότι σ' αυτούς τους αγώνες οι ομάδες κατεβαίνουν μόνο για να ανταλλάξουν σημαιάκια στην αρχή του αγώνα και να προβούν σε δηλώσεις ότι «σέβονται τις θυσίες του ελληνικού λαού, αλλά υπάρχουν αρκετά πράγματα που πρέπει ακόμα να γίνουν»;

Ο φιλικός αγώνας είναι μια προσομοίωση του κανονικού, οι ομάδες πρέπει να δείχνουν ότι το παλεύουν, και ταυτοχρόνως να δίνουν την ευκαιρία στον προπονητή τους να βγάλει συμπεράσματα ενόψει των επίσημων υποχρεώσεων της ομάδας. Εντάξει, δεν είπαμε να πέφτουν κορμιά στο γήπεδο και να σημειωθούν τραυματισμοί που θα επιβαρύνουν την ατμόσφαιρα ενόψει των Ευρωεκλογών, χρειάζεται λίγο τακτ σ' αυτές τις περιπτώσεις, αλλά η ουσία είναι πως οι θεατές έχουν πληρώσει εισιτήριο, ότι ο αγώνας συμπεριλαμβάνεται στο επίσημο καλεντάρι της ΟΥΕΦΑ (ή της Κομισιόν) κι ότι οι δύο ομάδες πρέπει να παίξουν πειστικά το ρόλο τους μέχρι τέλους.

Σειρά φιλικών αγώνων είναι άλλωστε, όπως όλοι γνωρίζουμε, και τα ματς της ελληνικής κυβέρνησης με την τρόικα, ασχέτως αν οι εφημερίδες και η τηλεόραση τα αντιμετωπίζουν ως επίσημα, με πηχυαίους τίτλους, με έκτακτα δελτία και με περισπούδαστες αναλύσεις, κανείς δεν πρόκειται να απειλήσει τον άλλον κι ούτε πρόκειται να γίνει αληθινή διαπραγμάτευση ενόσω το πλαίσιο είναι δεδομένο, οι δημοσιονομικοί στόχοι προσυμφωνημένοι, τα εργαλεία γνωστά και τα υποζύγια επίσης. 

Παρόλα αυτά, η εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης στάθηκε καλύτερα στο ύψος των περιστάσεων από ό,τι η εθνική ποδοσφαίρου. Μπορεί το μάτι τους να μη γυάλιζε, αλλά τουλάχιστον έδειξαν ότι είναι σκληρά καρύδια, ότι δεν υποχωρούν (εύκολα) και ότι θα συνεχίσουν να υπεραμύνονται των συμφερόντων του ελληνικού λαού (τουλάχιστον μέχρι τις Ευρωεκλογές).

Υπάρχει μάλιστα η πιθανότητα να μην το χάσουν αυτό το ματσάκι, να φέρουν ισοπαλία στο τέλος, αν και από τέτοιες ισοπαλίες έχουμε χορτάσει, κατενάτσιο παίζουμε όλον αυτό τον καιρό, μαζική άμυνα. Αλλά τουλάχιστον έχουμε την ικανοποίηση ότι, ακόμα κι αν τρώμε κάμποσα γκολάκια, η κυβέρνησή μας έχει τον τρόπο της να φέρνει με τέτοιον τρόπο τα πράγματα ώστε στο τέλος να πανηγυρίζουμε κιόλας ότι ζούμε ένα success story, ότι η ανάπτυξη είναι προ των πυλών και ότι ετοιμαζόμαστε να βγούμε στις διεθνείς αγορές.

Βέβαια, είναι άδικο και το ξέρω να κρίνεις τους ποδοσφαιριστές της εθνικής με βάση ένα ατυχές παιχνίδι. Εκείνοι τουλάχιστον είναι σίγουρο ότι το καλοκαίρι θα βγούνε στις διεθνείς αγορές, ότι θα πάνε στο Μουντιάλ, ενώ εμείς θα κοιτάμε σαν ξελιγωμένοι τα spread και θα εκλιπαρούμε για την επόμενη δανειακή σύμβαση, αγωνιώντας με ποιον τρόπο δεν θα συνοδεύεται από ένα νέο μνημόνιο αλλά από κάτι άλλο, που θα πρέπει οπωσδήποτε να ονομαστεί κάπως αλλιώς.

Και τότε, πιστέψτε με, το παιχνίδι κάθε άλλο θα είναι παρά φιλικό.

Χριστόφορος Κάσδαγλης

www.thepressproject.com