Κυριάκος Κοτσίνης, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την ''Ανάπτυξη Τώρα''. ''Πρέβεζα, παραμύθι χωρίς τέλος''

Μια φορά κι έναν καιρό σ´έναν τόπο μακρινό, όμορφο και ζηλευτό, ζούσαν κάτι μικρά πράσινα τερατάκια που τα έλεγαν "αδηφάγες χοάνες". Ήταν τόσο καλοσυνάτα και ευδιάθετα, πάντα πρόθυμα να σου μιλήσουν και να συμφωνήσουν με όλους, γεγονός που τα έκανε εξαιρετικά αγαπητά.

  

Έτσι όλοι οι άνθρωποι τα συμπαθούσαν και χαίρονταν όταν τα συναντούσαν στο δρόμο τους. Πολλοί εκδήλωναν και την επιθυμία να τα χαϊδέψουν και να παίξουν μαζί τους.

Τα τερατάκια μεταξύ άλλων, ήταν και γενναιόδωρα. Εκτιμούσαν τα χάδια και τις κολακείες πολύ, οπότε ανταπέδιδαν την καλοσύνη των ανθρώπων δίνοντας στον καθένα από ένα μικρό δωράκι. Τί ήταν όμως αυτό το μικρό δωράκι; Αμ εδώ σε θέλω αγαπητέ φίλε.

Ήταν ένα μικρό κουτάκι που έκρυβε μέσα του μια υπόσχεση, ιδανική για τον καθένα. Κάτι που δε μπορούσες εύκολα να αγνοήσεις και να προσπεράσεις.

Για να υλοποιηθεί όμως αυτή η υπόσχεση όφειλες να συνεχίσεις να χαϊδολογείς και να κανακεύεις. Στην αρχή. Γιατί σιγά σιγά, τα μικρά τερατάκια απαιτούσαν όλο και πιο πολλά. Βλέπετε, αυτά τα πλάσματα ήταν εξαιρετικά άπληστα, φιλόδοξα και ραδιούργα και βασίζονταν στην ευγενή μα και παραδόπιστη φύση των ανυποψίαστων ανθρώπων, οι οποίοι θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν το πάνω χέρι σε αυτή τη συναλλαγή και να ήταν αυτοί τα αφεντικά.

Όντας όμως φιλόδοξα αυτά τα μικρά.... μετέτρεπαν λίγο λίγο, τις υποσχέσεις σε εκβιασμό. Γιατί αφού κέρδιζαν την εμπιστοσύνη των ανθρώπων, όλο και κάποιο "μικρό" μυστικό τους εκμαίευαν. Αυτοί λοιπόν που όντως είχαν μυστικά να κρύψουν ή κρυφές χάρες να ζητήσουν, γίνονταν δέσμιοι πλέον και για να διατηρήσουν τη θέση τους, επιβάλλονταν να προσθέσουν στον κύκλο της κολακείας και άλλους αυλικούς. 

Βέβαια τα τερατάκια, γνώστες της ανθρώπινης φύσης, γνώριζαν πως σ’ αυτούς τους δέσμιους έπρεπε παράλληλα με τον εκβιασμό, να δίνουν και προνόμια έτσι ώστε να θεσπιστεί μια σχέση ανάγκης και ταυτόχρονα να διευρύνεται η βάση σε ένα πλαίσιο σταθερότητας. Η πυραμίδα του αίσχους είχε πια χτιστεί και κανένας δεν κουνιόταν για να φύγει. 

Έτσι λοιπόν, όσο ο κύκλος γύρω από κάθε τερατάκι μεγάλωνε και η επιρροή του αυξάνονταν, τόσο μεγάλωνε σε όγκο και το τερατάκι. Γίνονταν ένα μεγάλο βλοσυρό τέρας, που δύσκολα μπορούσες να ξεφύγεις από τα νύχια του. (Ωστόσο μπορούσες...)

Στη συνέχεια, τα τέρατα έχτιζαν το κάστρο τους και πολεμούσαν το ένα το άλλο για την τελική επικράτηση. Όπλα τους, μεταξύ άλλων, η ασύστολη παραπληροφόρηση, η εκμετάλλευση και η ανηθικότητα. 

Κάποτε επικρατούσε ένα εξ αυτών των τεράτων. Επέρχονταν νηνεμία για λίγα χρόνια και μετά πάλι οι μάζες μάχονταν υπό το αυστηρό βλέμμα των τεράτων.

Και ο πόλεμος συνεχίζεται με μοναδικά θύματα τους ανθρώπους, τα όνειρα και τις ελπίδες τους που σκόνταψαν σε μια υπόσχεση ψεύτικη.

Και δεν κατάλαβαν ποτέ οι άνθρωποι ότι θα μπορούσαν να ήταν αυτοί τα αφεντικά. 

Μα κυρίως, το γεγονός ότι δεν ήταν ποτέ αργά για να το κάνουν...

Κυριάκος Κοτσίνης

Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με την ''Ανάπτυξη Τώρα''.

www.romiazirou.blogspot.gr