«Προσκυνούμεν Σου τα πάθη ΧΡΙΣΤΕ . . .»

Γράφει ο Τάκης Παναγ. Παπαδημητρίου

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ σήμερα. Άλλες χρονιές, όλο και σε κάποια εκκλησία εδώ στην Αθήνα ή στον Παντοκράτορα της Πρέβεζας, συνήθως, παρακολουθούσα με κατάνυξη τα δρώμενα και έψαλα συγκινημένος και κάποια τροπάρια, μαζί με τους ή τον ψάλτη του Ναού.

Φέτος; Σωτήριο έτος 2020. Αφότου κηρύχτηκε πόλεμος με τον ύπουλο, αόρατο και αδυσώπητο εχθρό κορο(ω)νοϊό COVID 19! Παρακολουθώ τα «Άχραντα και Σεπτά Πάθη του ΚΥΡΙΟΥ μας», από την τηλεόραση, αφού είμαστε δικαιολογημένα, «ελεύθεροι πολιορκημένοι», κλεισμένοι στα σπίτια μας. Χαράκωμα αμυντικής αντίστασης το σπίτι μας και εκκλησία, αφού οι εκκλησίες μας, ύστερα από απόφαση Πολιτείας και εκκλησίας λειτουργούν κλεισμένες, δίχως πιστούς οι οποίοι απέχουν των Ιερών Ακολουθιών συμμορφούμενοι με τα εντελλόμενα. Δικαιολογημένα, αφού πάνω από όλα η υγεία!

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΣΗΜΕΡΑ! Παρακολουθώ από την τηλεόραση την ακολουθία των Αχράντων και Σεπτών Παθών του ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ! Που είναι ενταγμένα στην Ιερή Ακολουθία, της ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ, που ως Όρθος της ψάλλετε το βράδυ της ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Τα Δώδεκα Ιερά Ευαγγέλια που διαβάζονται σήμερα αλληλοδιαδέχεται το ένα το άλλο. Η Έξοδος του Εσταυρωμένου γίνεται μετά την ανάγνωση του Ε’ Ευαγγελίου. Ο ιερέας που τον λιτανεύει απαγγέλΛει εμμελώς το συγκλονιστικό: «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας . . .». Σταυροκοπιόμαστε με την γυναίκα μου. Από μέσα μου προσεύχομαι «υπέρ υγείας» όλων μας. «υπέρ σύμπαντος κόσμου» Και όχι μόνο . . .:

ΚΥΡΙΕ! Γιατί επέτρεψες τόση δοκιμασία; Τόση που η κοινωνία μας σήμερα τείνει να καταντήσει «κοιλάς οδυνών, δακρύων και οδυρμών»;

ΚΥΡΙΕ! Αισθάνομαι να με περιτριγυρίζουν «αι του βίου μου ζάλαι . . .» αλλά ταυτόχρονα να με κυκλώνουν κουστωδίες Ρωμαίων στρατιωτών, προσταγές χιλιάρχων ή Εκατοντάρχων, λεγεώνων θυμωμένων οπλιτών, που φυλάνε την τάξη (δικοί μας και αλλότριοι). Φωνές σκληρές γεμάτες σφραγίσματα, προσταγές κι επιταγές, πάνω σε εξουθενωμένες και φοβισμένες υπάρξεις από τη μια μεριά και σε ξιπασμένα πρόσωπα που γυαλίζουν από ευζωία, ανήσυχα όμως που . . . τρέμουν μήπως: «Εκείνος ο πλάνος τηρήσει την υπόσχεσή Του και αναστηθεί». Και κοντά του να στοιχηθούν όλοι οι πένητες, οι άνεργοι, οι πεινασμένοι, οι κατατρεγμένοι, οι μη έχοντες στον ήλιο μοίρα, όλοι εκείνοι που έχασαν τα σπίτια τους και εξακολουθούν να τα χάνουν, όλοι εκείνοι που δεν έχουν χρήματα, εκείνοι που ξενιτεύτηκαν σε αναζήτηση καλύτερης τύχης, και γενικώς όλοι εκείνοι οι πονούντες και οδυνώμενοι! «αδελφοί» Του! Όλοι αυτοί κι εμείς περιμένουμε αυτό που εκκρεμεί και απειλεί.

ΚΥΡΙΕ! Δεν είναι μόνο φόβος αυτό που με διακατέχει. Ξέρω, σίγουρα, πως στο τέλος η Σταύρωσή Σου θα γίνει ΑΝΑΣΤΑΣΗ! Το πιστεύω αυτό και το νιώθω. Όμως ως άνθρωπο αδύναμο και ευάλωτο με διακατέχει μια ανησυχία, μια αβεβαιότητα και ανασφάλεια που μου προκαλούν οι «εξουσιαστές μας» (δικοί μας και οι «Ενωμένοι . . . Ευρωπαίοι και . . . υπερατλαντικοί φίλοι μας») που διαφεντεύουν τις ζωές μας και τις τύχες μας.

ΚΥΡΙΕ! ΕΣΕΝΑ ΣΕ ΣΤΑΥΡΩΣΑΝ μια φορά οι άνομοι και δυσσεβείς παράνομοι! Εμάς μας σταύρωσαν, μας ξανασταύρωσαν κάθε τόσο οι σημερινοί μνημονικό ί Ρωμαίοι της Οικονομικής Ολιγαρχίας της Ενωμένης Ευρώπης και οι κατεστημένοι, επίλεκτοι εξουσιαστές οι δικοί μας. Ακούω τα βήματά τους. Νιώθω τις ανάσες τους, σε στάση προσοχής, με τους πολεμικούς θώρακες, τα λοφία τους, τις περικνημίδες τους. Όρθιοι και στητοί, σαν βία, ακίνητοι, σαν κάτι το συντελεσμένο. Όλοι και όλα εδώ παραμένουμε και παραμένουν πολιορκημένα από τους εκάστοτε απέθαντους Σόιμπλε – ϊδες, σε μια διαρκή αναμονή ακόρεστη, γιαυτό που θα ‘ρθει την «επομένη ημέρα». Θα είναι Ανάσταση ή μια ακόμη Σταύρωση.

ΚΥΡΙΕ! Η σημερινή εποχή μας έφερε πρωτοφανή, καίρια και τραγική συμφορά, που καμιά άλλη προηγούμενη δεν θα μπορούσε να διανοηθεί. Πανδημία θανατηφόρα ενέσκηψε σ’ όλο τον σημερινό κόσμο! Δε ζούμε πια σε ανέμελους και μακάριους καιρούς! Η ταραγμένη εποχή μας έχει σηκώσει το καθημαγμένο πρόσωπό της με τα εξουθενωμένα μάτια της ολάνοιχτα και η αγωνιώδης ανάσα μας, λούζει τα πρόσωπά μας! Το αντίκρισμα αυτής της πραγματικότητας μας έφερε ζάλη, ίλιγγο, αγωνία για την ίδια τη ζωή μας, φόβο για τις εξελίξεις στην υγεία μας! Οι επιστήμονες κλεισμένοι, άλλοι, στα νοσηλευτικά ιδρύματα δίνουν τη μάχη δίπλα από τους αρρώστους, και άλλοι μέσα στα επιστημονικά τους εργαστήρια, μοχθούν νυχθημερόν ν’ ανακαλύψουν αντίδοτα φάρμακα και εμβόλια!

ΕΠΙΜΟΝΑ ερωτήματα μας πολιορκούν: Πού βρισκόμαστε; Τι θα κάνουμε; Αυτή την κρίσιμη στιγμή εμείς οι Έλληνες, οι Ευρωπαίοι και οι ανά τον κόσμο συνάνθρωποι; Κουβαριάστηκαν οι ανάσες μας και αποθηκεύτηκαν στο ίδιο λαγίνι. ΕΣΥ, ΚΥΡΙΕ, η μεγάλη ελπίδα μας τι θα κάμεις; Θα μας βοηθήσεις, θα μας λυπηθείς, για μια ακόμη φορά ή θα μας παρατήσεις;

ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΕ ΚΥΡΙΕ, προσκυνούμεν τα φριχτά Πάθη ΣΟΥ! ΜΝΗΣΘΗΤΙ ΚΑΙ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΑΣ!

ΑΘΗΝΑ, Μ. ΠΕΜΠΤΗ, 16 Απριλίου 2020