«Οι πολιτικές, οι παλιοπριτσιαλισμένες».

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

Αχ, αυτή η γιαγιούλα μου, παντελώς αγράμματη, οργανικά αναλφάβητη καταπώς θα έλεγαν σήμερα οι γραμματιζούμενοι, ό,τι μού είχε πει, βγήκε αληθινό. Όλα τα λόγια της ήταν φιλοσοφημένα και προπαντός αληθινά. “Να μάθετε ορέ γράμματα, σας κρένω, να μην μείνετε γκτζούπια στη ζωή σας”. Εγώ -μέχρι κάποτε- γελούσα, όταν θυμόμουνα τα λόγια της. Σήμερα τα ενθυμούμαι με σεβασμό. Κι ο σεβασμός αυτός έχει ιστορία.

Όταν ερχόταν στο χωριό καμιά “πρωτευουσιάνα”, ντυμένη με τα “σέα της και τα μέα της”, “ξεμπλέτσωτη και ξεμπράτσωτη”, την έβλεπα να αγανακτεί και να φωνάζει: «Α, πα πα, πα. Σόδομα και Γόμορρα. Ήρθαν οι πολιτικές στο χωριό. Οι παλιοπριτσιαλισμένες...» Και φώναζε τη μάνα μου και της έδινε εντολή: “ Βούλα, άναψε τα κάρνα, να περάσουν τα παιδιά από πάν'. Πα, πα, πα. Τα φολτάκιασαν. Μεγάλο μάτ'. Οι παλιοπολιτικές”.

“Πολιτικές” εδώ, “πολιτικές” εκεί, μού 'μεινε στο μυαλό μου η λέξη. Έφτασα να τελειώνω το Δημοτικό, όταν έμαθα πως “πολιτικές” ονομάζονταν οι προσφυγίνες του 1922, επειδή “ντύνονταν και στολίζονταν, για να βγουν στο παζάρ', έβαφαν τα μαλλιά τ'ς κάθι βδουμάδα κόκκ'να, πράσ'να, γαλάζια ή μι πουλλά χρώματα και φαίνουνταν σαν σαλαμέντρες”. Έτσι έμαθα τι εστί πολιτική. Νόμιζα πως έμαθα.

Ώσπου με περίλαβε εκείνος ο σπουδαίος δάσκαλος. «Τι λες παιδί μου. Βεβαίως πολιτικές ονόμαζαν αυτές τις ηρωίδες. Πολιτικός όμως ονομάζεται και ο δεκαπεντασύλλαβος στίχος. Η ονομασία του χρονολογείται το 10ο αιώνα στο Βυζάντιο, όπου ο λαουτζίκος έγραφε σ' αυτόν το στίχο ποιήματα. Τον ονόμασαν πολιτικό, γιατί πολιτικές ονομάζονταν οι γυναίκες ελευθερίων ηθών. Επομένως, πολιτικός στίχος ονομάζεται ο “πουτανίστικος” στίχος.»

Α, πα, πα, δάσκαλε, είπα από μέσα μου. Τι αφ'σκόλογα ειναι αυτά. Ήταν, δεν ήταν αφ'σκόλογα, το επιβεβαίωσα μετά από χρόνια. Με «περίλαβε» στο Γυμνάσιο ένας καθηγητής, αληθινό γκτσουπ κι όταν μας “δίδαξε”, -τύφλωσε-, το λέω μετά λόγου γνώσεως, το δημοτικό αριστούργημα “Του γεφυριού της Άρτας”, τόλμησα να του πω ότι είναι γραμμένο σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο ή εθνικό ή πολιτικό στίχο, με παρέπεμψε στον Γυμνασιάρχη και ακολούθως στον Ταγματάρχη της περιοχής, για να με συνετίσουν κατάλληλα, καθόσον “πασιδήλως εμφορούμην από αντεθνικάς ιδέας και ασχολούμην με την πολιτική”. Έτσι είπαν. Εγώ δεν κατάλαβα τίποτε παρά μόνο “πως πολιτική είναι κάτι κακό”. Το είπε ο κ. Καθηγητής και ο κ. Ταγματάρχης. Άρα, η πολιτική είναι κάτι κακό και εμείς οφείλουμε να είμαστε ανεξάρτητοι από τέτοια κακόβουλα, αντεθνικά και μιαρά ιδεολογήματα.

Είχα μάθει κι αυτή τη λέξη. Ιδεολογήματα. Την είπε ο κ. Καθηγητής. Η γιαγιά μου είχε πεθάνει “να με περάσει πάνω από τα κάρνα”, για να με θωρακίσει από τυχόν ανήθικα παραπροϊόντα της πολιτικής. Ευχέλαια έφαγα ένα κάρο, ομιλίες επί ομιλιών το ανάγνωσμα “δια να αποδιώξουσι αι μαθηταί την κατάρα της πολιτικής και να εμφορούνται από εθνικάς ιδέας” και πάει λέγοντας.

Ώσπου κάπου διάβασα έναν ορισμό της πολιτικής που έλεγε πάνω κάτω τα εξής: Πολιτική είναι η συντονισμένη δράση ατόμων ή κοινωνικών ομάδων με σκοπό να πετύχουν στόχους που αφορούν το κοινωνικό σύνολο. Με την πολιτική οι άνθρωποι οργανώνουν την κοινωνική τους συμβίωση. Συμμετέχουν σε μια δημόσια διαδικασία, προκειμένου να αντιμετωπίσουν προβλήματα που αφορούν κοινωνικές ομάδες ή το κοινωνικό σύνολο. Και μού 'ρθε ο ουρανός σφοντύλ'. Στόχους που αφορούν το κοινωνικό σύνολο. Μα, το κοινωνικό σύνολο το προστάτευε η εθνοσωτήριος επανάστασις κατά τον κ. Καθηγητή, καθόσον: “προ της 21ης Απριλίου 1967 η Ελλάς ήταν ένα βήμα προ του γκρεμού. Με την Εθνοσωτήριο επανάσταση έκανε ένα βήμα μπροστά”. Έτσι, ακριβώς το είπε και γέλασαν και οι σοβάδες.

Μακριά - κοντά από την πολιτική πέρασε ο καιρός, διάβασα και Πλάτωνα και Αριστοτέλη και πολλούς φιλοσόφους, ακόμα και τον Μαρξ, αλλά περισσότερο με ταρακούνησε εκείνος ο Όργουελ με τα σοφά του λόγια. “Κι αυτός που λέει πως δεν ασχολείται με την πολιτική, πολιτική κάνει”. Κι άρχισα να καταλαβαίνω κάτι πραγματάκια. Ποια ήταν αυτά; “Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται”. (Μ. Μπρεχτ). «Να μάθετε γράμματα, ορέ ζαλουταραμένα. Να μάθετε να μιλάτε. Να μην είσαστε μούτα. Να μην σας κοροϊδεύουν αυτές οι πολιτικές, οι παλιοπριτσιαλισμένες». Θα συνέχιζε σήμερα: «που σταυλίζονται από εκδήλωση σε εκδήλωση και βγάζουν φωτογραφίες και βάζουν τη μόστρα τους στα φεϊσμπούκια και γίνονται σουργούν’ πανελληνίως. Ανάθεμα και ξέρουν κατά πού παν’ και πού διαβαίνουν…. Ντιπ, καταντίπ σούργελα….».

Χρήστος Α. Τούμπουρος