Τα κάλαντα του Λαζάρου τα παλαιά χρόνια στη Θεσπρωτία

Φέτος, λόγω κορωνοϊού, δεν θα ακουστούν, και σωστά, αφού οι καταστάσεις είναι έκτακτες, κάλαντα του Λαζάρου στη Θεσπρωτία, αν και αυτό το έθιμο είχε χαλαρώσει από τα προηγούμενα χρόνια.

Οι παλαιότερτοι Θεσπρωτοί με συγκίνηση και νοσταλγία θυμούνται τα παιδιά, απ΄τα χαράματα την ημέρα του Λαζάρου, να ξεχύνονται στους δρόμους και στιος γειτονιές του χωριού, που έπαιρνε άλλη όψη από τις φωνές των παιδιών, που ακούγονταν τόσο γλυκά, μα τόσο γλυκά. 

“Πες μας Λάζαρε τι είδες
εις τον Άδη που επήγες.
Είδα φόβους, είδα τρόμους,
είδα βάσανα και πόνους,
δώστε μου λίγο νεράκι
να ξεπλύνω το φαρμάκι,
της καρδούλας μου το λέω
και μοιρολογώ και κλαίω.
Του χρόνου πάλι να ‘ρθουμε,
με υγεία να σας βρούμε,
και ο νοικοκύρης του σπιτιού
χρόνια πολλά να ζήσει,
να ζήσει χρόνια εκατό
και να τα ξεπεράσει". 

Πήγαιναν δύο με τρεις μαζί, που στη συνέχεια γινόντουσαν "βλάμηδες" και πάντοτε κρατούσαν το στολισμένο καλάθι μαζί τους.  

Εκεί οι νοικοκυρές έβαζαν τα αυγά, που έδιναν στα παιδιά, ως ανταμοιβή για τον κόπο τους και τη χαρά, που έφερναν στα σπιτικά.

Αν δεν περνούσαν οι "λαζαράδες" ή τα "λαζαράκια" από ένα σπίτι, οι νοικοκυραίοι δεν ένιωθαν καλά και παραπονιούνταν. 

Παλαιότερα τα κάλαντα του Λαζάρου ήταν ένα από τα πιο ζωντανά έθιμα και έδιναν ιδιαίτερο τόνο στη μικρή κοινωνία της Θεσπρωτίας.

https://katoci.blogspot.com