Ο
χρόνος γύρισε πίσω... Η επιστροφή του
Βασίλη Τριάντη, που επί 43 χρόνια ήταν
ένας από τους αγνοούμενους στην Κύπρο,
έδωσε την αφορμή... Ήταν το έναυσμα για
να έρθουν και πάλι στην επιφάνεια, οι
μέρες του πολέμου, οι ώρες της φρίκης,
οι στιγμές όπου γύρω τους υπήρχαν μόνο
νεκροί...
Θεόδωρος
Κουρούπης, από τους Σπαθαραίους Θεσπρωτίας
και Δημήτριος Τσάνης από το Ελευθέρι
Θεσπρωτίας... Δύο από τους νέους της
ΕΛΔΥΚ, που βρέθηκαν να υπερασπίζονται
τα εδάφη της Κύπρου το 1974! Ήρωες...
Παρακολούθησαν
διακριτικά την τελευταία πράξη του
δράματος... Ήταν εκεί για να αποχαιρετίσουν
τον Βασίλη με τον δικό τους τρόπο...
Σιωπηλά και με μάτια βουρκωμένα! Άλλωστε
αυτοί, γνώριζαν καλύτερα από τον καθένα,
όσα συνέβησαν εκείνες τις μέρες, ζουν
ακόμη με τις εικόνες, με τον εφιάλτη του
πολέμου!
Ο Θεόδωρος
Κουρούπης,
ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που είχε δει
τον Βασίλη Τριάντη... Δίπλα του, στο ίδιο
χαράκωμα... Τραυματισμένος, χαμένος από
την φρίκη... Την ώρα της φυγής δεν θέλησε
να τον ακολουθήσει, μα κουβαλάει τα
τελευταία του λόγια... «Φύγε εσύ, να
σωθείς.. Χαιρετισμούς στο Καναλάκι»!
«Ο
βομβαρδισμός ήταν ανελέητος.. Ο λόχος
υποχωρούσε, δεν μπορούσε να αντισταθεί
άλλο... Είχαμε μείνει τέσσερα άτομα..
Πήραμε δρόμους χωριστούς. Δεν ακολούθησα
τους υπόλοιπους. Πέρασα έρποντας, ανάμεσα
από τα τουρκικά άρματα. Κατάφερα να
φτάσω στην πύλη», αφηγείται ο Θεόδωρος
Κουρούπης και είναι σαν να ζει και πάλι
τις ώρες εκείνες... Σαν να ξετυλίγονται
τα γεγονότα μπροστά στα μάτια του..
Ανάμεσα
σε σφαίρες και βόμβες, κατάφερε να
περπατήσει ενάμισι χιλιόμετρο.. Μέχρι
την στιγμή που συνάντησε στρατιώτες
του 4ου λόχου.. Του πρόσφεραν νερό και
ψωμί, τον έβαλαν να κοιμηθεί...
Κανένας
δεν πίστευε ότι από τα χαρακώματα εκείνα
κατάφερε να βγει άνθρωπος ζωντανός! Το
όνομα του Θεόδωρου Κουρούπη, ήταν στην
λίστα αγνοουμένων που καθημερινά
ανακοινώνονταν από τον Ερυθρό Σταυρό!
Ενάμισι
μήνα η οικογένεια που είχε μείνει πίσω
έκλαιγε για κείνον... Και μετά κατάφερε
να επικοινωνήσει μαζί τους..
Η
μέρα που ο Βασίλης Τριάντης επέστρεψε
στη γη που τον γέννησε ήταν για τον ίδιο
μια λύτρωση...
Δεν
πήγε ποτέ ξανά στην Κύπρο... Εκεί όμως
έμεινε για πάντα ένα κομμάτι από την
αθωότητα της νιότης!
Δημήτρης
Τσάνης, από
το Ελευθέρι Θεσπρωτίας... Ασυρματιστής!
Τραυματίστηκε από βόμβα στον Αττίλα
ΙΙ. Έχασε το πόδι του κι αν ένας άλλος
στρατιώτης δεν του είχε δέσει το άκρο
με το κορδόνι της αρβύλας για να περιορίσει
την αιμορραγία, ίσως να είχε χάσει και
την ζωή του.
Θυμάται
ότι τα αεροπλάνα βομβάρδιζαν ασταμάτητα
επί τρεις ημέρες... Η Ελληνική Δύναμη
Κύπρου, η ΕΛΔΥΚ, με τα ντουφέκια, είχε
καταφέρει να καταρρίψει 25 εχθρικά
μαχητικά!
Στον
δεύτερο Αττίλα, βρίσκονταν ήδη σε
μειονεκτική θέση. «Εμείς πολεμούσε με
τα ντουφέκια και απέναντί μας ήταν τα
άρματα... Με χτύπησε βόμβα.. Με σώσανε
άλλοι στρατιώτες με κίνδυνο να σκοτωθούν
κι εκείνοι. Η ΕΛΔΥΚ βρέθηκε εγκλωβισμένη
και από μια στιγμή και μετά όποιος
μπορούσε να σωθεί, σώζονταν...»!
Για
τον κ. Τσάνη, όσοι Έλληνες στρατιώτες
βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή, ακόμη κι αν
επί χρόνια θεωρούνταν αγνοούμενοι, ήταν
νεκροί... Ήταν τέτοια η σφοδρότητα της
σύγκρουσης που δεν άφηνε περιθώριο
σκέψης για αιχμαλωσία... Στη συνέχεια,
ο χρόνος έδινε και τέτοια δυνατότητα.
Τι
έχουν να πουν σήμερα, δυο άνθρωποι που
αποτελούν ζωντανό κομμάτι της ιστορίας;
Μιας ιστορίας που πολλές πτυχές της
μένουν ακόμη στο ημίφως..
«Είναι
πολύ βαριά η λέξη πόλεμος... Η φτώχεια
και η πείνα περνάνε, ο πόλεμος όχι... Η
τραγωδία της Κύπρου ήταν το αποτέλεσμα
ενός διχασμού. Αν εθνικά δεν είμαστε
ενωμένοι, τότε η ιστορία μας θα είναι
μαύρη..»!
Δυο
άνθρωποι που μοιάζουν απλοί και
καθημερινοί... Ο καθένας όμως κουβαλάει
μέσα του, εκείνο τον ήρωα, από το ματωμένο
καλοκαίρι του 74... Και η φλόγα στο βλέμμα
παραμένει αναμμένη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου