Ουαλία. Η ποδοσφαιρική παρέα που τρέλανε την Ευρώπη!

Mία ομάδα δεν χρειάζεται μόνον καλούς ποδοσφαιριστές. Εχει ανάγκη -κυρίως- από καλούς συμπαίκτες. Γι' αυτό, μια χώρα που το εθνικό της σπορ είναι το ράγκμπι, έφτασε εκεί που κανείς δεν την περίμενε

Υπάρχουν ομάδες και ΟΜΑΔΕΣ. Ομάδα είναι η Πορτογαλία. Δέκα ποδοσφαιριστές που παίζουν για τον ενδέκατο. Ο οποίος, αν και «εξαφανισμένος» σ' αυτό το τουρνουά, απαιτεί να έχει τον τελευταίο λόγο. Την τελική προσπάθεια. Τα πέναλτι. Τα φάουλ. Κι ας. κλωτσάει αέρα. Οταν δεν του δίνουν την μπάλα, χτυπιέται. Οταν του τη δίνουν με λάθος τρόπο, φροντίζει -με μια γκριμάτσα του μπροστά στις κάμερες- να φανεί πόσο «λίγοι» είναι όλοι αυτοί που παίζουν πλάι του. Η εγωπάθεια του Κριστιάνο Ρονάλντο είναι μια μόνιμη θηλειά στον λαιμό των συμπαικτών του.

ΟΜΑΔΑ είναι η Ουαλία. Ο δικός της αστέρας είναι αποφασισμένος να κάνει μέσα στο γήπεδο ακριβώς ό,τι και οι υπόλοιποι. Τρέχει σαν αφιονισμένος, πιέζει τον αντίπαλο, μαρκάρει, κινείται χωρίς την μπάλα για να ανοίξει διαδρόμους στους συμπαίκτες του, δεν φοβάται να βάλει τα πόδια του στη φωτιά. Αν χρειαστεί να γυρίσει στην άμυνα και να παίξει ως δεύτερος ακραίος μπακ ή ως αμυντικός χαφ, δεν θα το σκεφτεί ούτε δευτερόλεπτο. Κι αν ο «μέγας» Γκάρεθ Μπέιλ αγωνίζεται «με νύχια και με δόντια» για τον κοινό σκοπό, ποιος θα τολμήσει να παίξει χαλαρά ή για την πάρτη του;

Την προσεχή Τετάρτη (6 Ιουλίου), η ομάδα του Κριστιάνο θα αντιμετωπίσει την ΟΜΑΔΑ του Μπέιλ στον ημιτελικό του Euro. Οι πορτογάλοι διεθνείς, αν και κανείς τους δεν είναι Ρονάλντο, ανήκουν όλοι στην ποδοσφαιρική ελίτ της Ευρώπης. Αγωνίζονται σε σπουδαίους συλλόγους, παίρνουν ένα κάρο λεφτά, και η εθνική τους ομάδα δεν λείπει ποτέ από τις κορυφαίες γιορτές της μπάλας. Αντιθέτως, οι περισσότεροι παίκτες της Ουαλίας είναι επιπέδου Championship (Β' Κατηγορίας) και δεν είχαν ξαναβρεθεί σε μεγάλη διοργάνωση. Οι. παπούδες τους είχαν παίξει σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, το 1958, και αποκλείστηκαν με ένα γκολ του 18χρονου -τότε- Πελέ.   Αν ο «CR7» διαμαρτύρεται για την αβάσταχτη μοναξιά της μεγάλης του κλάσης, τι να πει κι ο Μπέιλ; Δεν λέει τίποτα. Απλώς ρίχνει τον εγωισμό του και στρατεύεται στις ανάγκες του συνόλου, δίνοντας πρώτος το καλό παράδειγμα.

Μόλις έγινε το 2-1, η ανατροπή!

Και δεν είναι κάποιος τυχαίος. Είναι η πιο ακριβή μετεγγραφή στα χρονικά του ποδοσφαίρου, από την ημέρα (29 Αυγούστου 2013) που η Ρεάλ Μαδρίτης δαπάνησε 100,9 εκατ. ευρώ για να τον αποκτήσει από την Τότεναμ, όταν ο Ρονάλντο τής είχε κοστίσει 94 εκατ. ευρώ. Επιπλέον, ο Μπέιλ είναι ο παίκτης που πέρασε την Ουαλία από την προκριματική φάση, με τα γκολ και τις ασίστ του, και την έφτασε ώς εδώ, έχοντας σκοράρει και στα τρία πρώτα παιχνίδια της στη Γαλλία. Αυτός ο «μια ομάδα μόνος του» τύπος, λοιπόν, δέχτηκε να κάνει αυτό που χρόνια αρνείται ο συμπαίκτης του στη Ρεάλ: να θυσιάσει την προσωπική του διάκριση στο κοινό καλό.

Οι χαρακτήρες όπως ο Ρονάλντο δεν θα το αντιληφθούν ποτέ, όμως μία ομάδα δεν χρειάζεται μόνον καλούς ποδοσφαιριστές. Εχει ανάγκη -κυρίως- από καλούς συμπαίκτες. Γι' αυτό, μια χώρα που το εθνικό της σπορ είναι το ράγκμπι, έφτασε εκεί που κανείς δεν την περίμενε. Για τον ίδιο λόγο προχώρησαν η Ιταλία, που την είχαν ξεγραμμένη, και η Ισλανδία, που την είχαν για πλάκα. Οι άλλες δυο ΟΜΑΔΕΣ του τουρνουά.

Υπάρχει μια χαρακτηριστική ιστορία, η οποία δείχνει πόσο «δεμένοι» μεταξύ τους είναι αυτοί οι φίλοι που πέταξαν εκτός Euro το πανάκριβο και γεμάτο ατομική ποιότητα Βέλγιο. Σε ένα από τα ταξίδια της Ουαλίας, το 2013 στο Ισραήλ, μετά τον αγώνα, ένας παίκτης της βρήκε -στο λόμπι του ξενοδοχείου- παρατημένη μια κιθάρα και άρχισε να την. γρατσουνάει. Ολόκληρη η αποστολή μαζεύτηκε γύρω του, σε μια αυτοσχέδια συναυλία που κράτησε ώρες. Την επομένη, μόλις η ομάδα προσγειώθηκε στο Κάρντιφ, ο Μπέιλ ζήτησε από την ουαλική ομοσπονδία να τους αγοράσει μία κιθάρα, για να την παίρνουν μαζί τους στις αποστολές. Με αυτή την κιθάρα θα γιόρτασαν και χθες τη μεγάλη τους νίκη.

To μεγάλο αστέρι, ο Μπέιλ, που δείχνει ακούραστος παρά την απαιτητική σεζόν 

με τη Ρεαλ Μαδρίτης

Είναι απίστευτο, αλλά όχι ανεξήγητο, το πώς αυτή η ομάδα έφτασε τόσο μακριά μέσα σε μόλις πέντε χρόνια. Το οφείλει, εν πολλοίς, στο όραμα και τη δουλειά του Γκάρι Σπιντ, του προπονητή που την ανέλαβε τον Δεκέμβριο του 2010. Η Ουαλία βρισκόταν -τότε- στη θέση νούμερο 117 της παγκόσμιας κατάταξης. Μέσα σε λίγους μήνες, στους δέκα αγώνες που πρόλαβε να καθίσει στον πάγκο της, την ανέβασε στην 50ή θέση. Πώς; Αλλαξε πρόσωπα και πράγματα. Μα, πάνω απ' όλα, προσπάθησε να ανάψει τη φλόγα στις ψυχές των απογοητευμένων Ουαλών διεθνών, οι οποίοι δεν πίστευαν οτι αυτή η ομάδα είναι ικανή να πετύχει κάτι σπουδαίο.

Μια από τις πρώτες κινήσεις του Σπιντ, ήταν να μάθει στους παίκτες του τους στίχους του εθνικού ύμνου της χώρας -«Hen Wlad Fy Nhadau» (Η γη των πατέρων μας)- στην ουαλική διάλεκτο. Οχι ο ίδιος, αλλά με τη βοήθεια της Μις Ουαλία 2010, Κόρτνεϊ Χάμιλτον. Ο Σπιντ ήταν ένας ρομαντικός πατριώτης, κι αυτή την αγάπη για την εθνική ομάδα της Ουαλίας κατάφερε -πολύ σύντομα- να την περάσει σε όλους. Είχε υπογράψει συμβόλαιο το οποίο έληγε μετά το Μουντιάλ του 2014, με αποδοχές μόλις 200.000 λίρες ετησίως. Τα χρήματα ήταν πολύ λιγότερα απ' όσα έπαιρνε προηγουμένως, στη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, ή από όσα εισπράττουν οι ομοσπονδιακοί τεχνικοί άλλων χωρών. Αλλά, πολύ πριν λήξει το συμβόλαιό του, τέλειωσε η ζωή του.

Ηταν Σεπτέμβριος του 2012, όταν ο σημερινός προπονητής της Ουαλίας, Κρις Κόουλμαν, πληροφορήθηκε τον χαμό του στενού του φίλου. Ο Σπιντ, ο οποίος λίγες ώρες πριν είχε εμφανιστεί ιδιαίτερα ευδιάθετος στη σαββατιάτικη εκπομπή του BBC, είχε βρεθεί νεκρός. Μάλλον είχε αυτοκτονήσει. Ο Κόουλμαν δούλευε, τότε, στη Λάρισα. Μόλις τα είχε παρατήσει, λόγω οικονομικής ασυνέπειας από μέρους της ΠΑΕ. Του πρότειναν να αναλάβει. Δεν ήθελε να εκμεταλλευτεί αυτή την τραγωδία. Αλλά, μόλις του τηλεφώνησαν κάποιοι Ουαλοί διεθνείς (οι οποίοι λάτρευαν τον Σπιντ), μεταπείστηκε. Παρεμπιπτόντως, για όσους δεν το παρατήρησαν, στον έναν ημιτελικό του Euro θα αναμετρηθούν δυο τεχνικοί που εργάστηκαν στα μέρη μας. Απίστευτο;

Οι Ουαλοί ψήφισαν Brexit, αλλά όχι από το Euro.

Μια από τις πρώτες, οδυνηρές εμπειρίες του Κόουλμαν ήταν ένα 6-1, στο Βελιγράδι, από τη Σερβία. Οι ελπίδες για πρόκριση της Ουαλίας στο Μουντιάλ του 2014 είχαν ήδη εξανεμιστεί. Μετά το παιχνίδι, ο Μπέιλ μάζεψε τους συμπαίκτες του στο ξενοδοχείο, τους μίλησε, και όλοι μαζί έδωσαν όρκο τιμής πως θα πάνε στο Euro του 2016. Εκτοτε, όλα άλλαξαν ως δια μαγείας.

Ο Guardian, εξηγώντας πως το σύστημα του Κόουλμαν στην Ουαλία στοχεύει στο να δημιουργήσει μια πραγματική συνεργασία μεταξύ παικτών που -πάνω απ' όλα- είναι φίλοι, χαρακτήρισε τον Μπέιλ «σολίστα της παρέας» και τον Ρόμπσον Κανού (έναν από τους MVP της Ουαλίας) «αλτρουϊστή που συμβολίζει το πνεύμα της». Καλά ο Μπέιλ. Ο Κανού, πώς μας προέκυψε; Η απάντηση είναι. «από το πουθενά». Αλλη απίθανη ιστορία αυτή.

Γεννημένος το 1989, ο Τόμας Χένρι Αλεξ Ρόμπσου-Κανού μεγάλωσε σε εκκλησία. Ο πατέρας του ήταν εφημέριος στη St. Mary Abbots του Κένσινγκτον, στη γωνιά του δρόμου στον οποίο βρίσκεται το βασιλικό παλάτι, κι ο μικρός ήταν παπαδοπαίδι. Και ποιον δεν είχε δει από κοντά: τον Πάπα, τον Χουσεϊν της Ιορδανίας, την πριγκίπισσα Νταϊάνα.

Λάτρευε το ποδόσφαιρο, όμως, και στα 10 του γράφτηκε στις ακαδημίες της Αρσεναλ. Πέντε χρόνια μετά, οι υπεύθυνοι των ακαδημιών τον ενημέρωσαν οτι δεν τους κάνει. Ηταν κοντός, μικρόσωμος, αδύναμος κι αργός. Τον έδιωξαν με την υποσημείωση οτι δεν θα φτουρίσει ως ποδοσφαιριστής.

O Koυρτουά δεν μπορεί να σταματήσει τον Ρόμπσον Κανού

Εκείνος επένεινε. Ζήτησε ακρόαση από τον Μπρένταν Ρότζερς, τότε προπονητή στις ακαδημίες της Ρέντινγκ. Τον έπεισε για το πάθος του, κι εκείνος τού έδωσε την ευκαιρία. Εμεινε στην ομάδα 11 χρόνια. Εμεινε ελεύθερος μόλις φέτος, με τη λήξη του τελευταίου του συμβολαίου. Προηγουμένως, όλα τού φώναζαν να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο. Στα 16 του έπαθε την πρώτη ρήξη χιαστού. Εμεινε εκτός για έναν χρόνο. Στα 17 και κάτι, τα ίδια. Εμεινε  εκτός για τρία χρόνια. Πριν από τη δεύτερη επέμβαση, ο γιατρός τού το είχε ξεκαθαρίσει: «Μικρέ, ξέχνα την μπάλα».

Οχι μόνο δεν τα παράτησε, αλλά, όταν γύρισε στα γήπεδα, με ύψος 1,86 πια, έγινε και διεθνής στις μικρές εθνικές ομάδες της Αγγλίας. Οπως λέει ο ίδιος, «κάποιοι άνθρωποι ακόμα και σήμερα δεν μπορούν να πιστέψουν, πόσο γρήγορος έγινα και πόσο μακριά έφτασα, μετά τους τραυματισμούς μου».

Πώς προέκυψε η Ουαλία; Είχε τρεις επιλογές: η γιαγιά του ήταν από τη Νότια Ουαλία, ο ίδιος γεννήθηκε στο Δυτικό Λονδίνο, και ο πατέρας του ήταν από τη Νιγηρία. Διάλεξε εθνική ομάδα από τη μεριά της μητέρας του. Γιατί; Διότι στην Ουαλία είχε παίξει το ίνδαλμά του, ο Ράιαν Γκιγκς. Είπε οτι «αφού αυτή η χώρα είναι αρκετά καλή για 'κείνον, είναι καλή και για μένα». Τόσο απλά. Και, κάπως έτσι, γράφει ιστορία για την Ουαλία, όπως δεν την έγραψαν πολύ σπουδαιότεροι πριν από αυτόν: ο Γκιγκς, ο Ιαν Ρας, ο Μαρκ Χιουζ, ο Νέβιλ Σάουθχολ.

www.protagon.gr