Η μοναξιά του τερματοφύλακα τη στιγμή του πέναλτι

Η σχέση μου με το ποδόσφαιρο δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια για προσωπικές αφηγήσεις. Με το συγκεκριμένο άθλημα... δεν το 'χα, όπως θα 'λέγαν τώρα οι μαθητές μου. Ούτε το απόχτησα ποτέ. Μονάχα όταν παίζουμε σε διεθνείς διοργανώσεις ανεβάζω αδρεναλίνη. Πιτσιρικάς, για να μην είμαι εκτός παρέας, κατέληγα τερματοφύλακας. Το 'χαμε για πιο εύκολο, εκείνους τους καιρούς. Κι όμως για τον τερματοφύλακα εύκολη φάση δεν υπάρχει. Να χαλαρώσει δεν μπορεί. Εκεί που παρακολουθεί το παιχνίδι από μακριά, ξαφνικά με μια μπαλιά απειλείται κι αυτός και η εστία της ομάδας.

Όταν η μπάλα καταλήγει στα χέρια του είναι για τους οπαδούς και τους συμπαίκτες του ο ήρωας. Θεός, σωτήρας, ανυπέρβλητος. Κι όταν δέχεται γκολ που θα μπορούσε να αποκρούσει είναι αυτόματα ο μαλάκας, άσχετος, ανίκανος κι ό,τι χειρότερο μπορείς να φανταστείς. Ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου.

Στις κρίσιμες στιγμές, όταν μια μόνο απόκρουση χωρίζει την ήττα από τη νίκη, δεν υπάρχει πιο τραγική φιγούρα μες στο γήπεδο. Άσε τα πέναλτι μετά την παράταση. Εκεί σε θέλω. Στου ξυραφιού την κόψη.

Πρόσωπο με πρόσωπο με τον εκτελεστή του, ενσαρκώνει όλη την άμυνα και την ελπίδα με το σώμα του. Κι ενώ μέσα του βράζει από ταραχή και αγωνία, με την αδρεναλίνη του στο κόκκινο, είναι αναγκασμένος να βρει τρόπο να είναι απόλυτα κυρίαρχος του εαυτού του. Εύκολο το 'χεις;

Η αγωνία μου, θυμάμαι, ήταν ανάμεικτη με φόβο μη φάω καμιά ξώφαλτση σε λάθος μέρος. Παίζαμε άτσαλα και επιθετικά. Χωρίς κανόνες.

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, ο ρόλος του τερματοφύλακα έχει αλλάξει. Τώρα οφείλει να παρακινεί, να εμψυχώνει, να καθοδηγεί, να εποπτεύει όλο το γήπεδο, τις θέσεις των παικτών και την εξέλιξη των φάσεων. Κάτι σαν τον πρωθυπουργό με την κυβέρνηση, ας πούμε.

Η μοναξιά του δύσκολα περιγράφεται. Στα πέναλτι είναι απόλυτη.

Γκοοοοόλ! Η μπάλα στα δίχτυα, οι συμπαίκτες κουρέλια, οι οπαδοί των αντιπάλων ξέφρενοι να πανηγυρίζουν κι αυτός να τρώει χορτάρι, πεσμένος κάτω, ανεπανόρθωτα ηττημένος. Και μόνος απελπιστικά. Σαν ξένος. Γιατί είναι μέλος της ομάδας και δεν είναι. Ο ρόλος του ιδιαίτερος.

Πρέπει να μάθει να αποδέχεται την ήττα. Όλα τα σουτ μπορεί να καταλήξουνε στα δίχτυα.

Δεν σας μιλάω για ποδόσφαιρο, το 'χετε καταλάβει. Μιλάω για τις διαπραγματεύσεις, τους δανειστές, τις φάσεις του αγώνα, το επιθετικό μαρκάρισμα, την άμυνα, τα φάουλ, τις κάρτες, κίτρινες και κόκκινες, τη διεθνή διαιτησία, την παράγκα, τις βιτρίνες, τα στημένα, τις χαμένες ευκαιρίες, την παράταση, την πρόκριση ή τον αποκλεισμό, τα πέναλτι.

Σ' αυτή τη φάση είμαστε. Στα πέναλτι.

Υ.Γ.: «Τώρα ο τερματοφύλακας σκέφτεται σε ποια γωνία θα σουτάρει ο άλλος. Αν τον γνωρίζει καλά αυτόν τον παίχτη, τότε ξέρει και σε ποια γωνία θα σουτάρει. Αυτό όμως μπορεί να το σκεφτεί κι ο άλλος που ετοιμάζεται να χτυπήσει την μπάλα και να διαλέξει την άλλη γωνία. Αν όμως συμβεί να κάνει ο παίχτης την ίδια σκέψη με τον τερματοφύλακα και διαλέξει τη γωνία που συνηθίζει να διαλέγει;

Ξαφνικά ο παίχτης άρχισε να τρέχει με φόρα. Ο τερματοφύλακας έμεινε τελείως ακίνητος και η μπάλα κατέληξε στα χέρια του»

(«Η αγωνία του τερματοφύλακα τη στιγμή του πέναλτι» του Πήτερ Χάντκε)

-Αφιερωμένο στον Λεβ Γιάσιν, τον καλύτερο τερματοφύλακα του 20ου αιώνα, εικοσιπέντε χρόνια από το θάνατό του.

-Και στον Αντώνη Νικοπολίδη, για τη διαδρομή του από την Αναγέννηση Άρτας ως το τρόπαιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2004.

Γράφει ο Δημήτρης Πετρόπουλος 

Ο Δημήτρης Πετρόπουλος είναι Εκπαιδευτικός (Νομικός Καθηγητής Δικαίου και Κοινωνιολογίας) στην Β/θμια Εκπαίδευση και... πρώην Πρωθυπουργός (στο "Παρά Πέντε")

www.ixotisartas.gr