Γρήγορη συμφωνία με τους πιστωτές ζήτησε από τη Ρίγα ο κ.
Αντώνης Σαμαράς «για να μην πάνε χαμένες οι μεταρρυθμίσεις» της δικής του
κυβέρνησης, όπως είπε. Φρόντισε μάλιστα να προειδοποιήσει ότι αν τα μέτρα είναι
σκληρότερα από το «mail Χαρδούβελη» θα την καταψηφίσει! Αξίζει μια σημασιολογική
ανάλυση της δήλωσής του. Για να μετρήσουμε πόσες λέξεις παραπαίουν και χάνουν το
νόημά τους σε μια σύντομη φράση.
Ποιες μεταρρυθμίσεις άραγε; Σε ποιο μέτωπο;
Μια αποκρατικοποίηση (ΟΠΑΠ), που πιθανότατα δεν έπρεπε να γίνει. Απολύθηκαν
14.000 δημόσιοι υπάλληλοι, χωρίς ποτέ να συνοδευτούν από τομές για εκσυγχρονισμό
του δημόσιου τομέα. Αντιθέτως θα μείνει στην ιστορία για την πιο άγρια
πελατειακή συμπεριφορά. Πλήρωσε αδρά την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ η όποια σκούριασε
ανεκμετάλλευτη. Δεν αξιοποιήθηκε από το ΤΑΙΠΕΔ ούτε ένα ακίνητο του Δημοσίου
παρότι το δημόσιο χρέος εκτινάχτηκε λόγω του δανεισμού στα 372 δισ. (180% του
ΑΕΠ). Η υπεσχημένη Συνταγματική Αναθεώρηση ακόμη χάσκει. Ο νόμος περί ευθύνης
υπουργών επίσης. Η ΝΕΡΙΤ έμεινε στην ιστορία ως μνημείο άθλιου πολιτικού
χειρισμού με ακόμη χειρότερο αποτέλεσμα. Μας παρουσίασε τη χειρότερη κυβέρνηση
στην πιο κρίσιμη ώρα για τη χώρα. Ακόμη και στην Παιδεία, με τους δύο υπουργούς
του (Αρβανιτοπουλος-Λοβέρδος) αποδόμησε από την πρώτη στιγμή την πιο σημαντική
μεταρρύθμιση ανοίγοντας τον δρόμο στον ολετήρα Μπαλτά. Για να μην αναφερθούμε
στο σαθρό φοροεισπρακτικό μηχανισμό, που άφησε πίσω του την εκδίωξη Θεοχάρη ή
τον διορισμό του εκ Καλαμάτας φίλου του στο ΣΔΟΕ. Αν εξαιρέσουμε αλλαγές που
έγιναν από τα Μνημόνια και με μεγάλη πίεση, αμφιβάλλω αν άφησε πίσω του ένα
-έστω- μεταρρυθμιστικό παράδειγμα ο σημερινός αρχηγός της Νέας
Δημοκρατίας.
Και αν «πολιτική εστί προβλέπειν», ποια ήταν η διορατικότητά
του; Εγκατέλειψε τη στρατηγική του μεσαίου χώρου και παρέδωσε την κεντροδεξιά
στους Μπαλτάκους και τους μετέπειτα ψεκασμένους, νυν συγκυβερνήτες. Άφησε έναν
εκλογικό νόμο αντισυνταγματικό γιατί πίστευε ότι θα επωφεληθεί από το μπόνους.
Όχι μόνο έχασε συντριπτικά τις εκλογές αλλά αναγκάστηκε να ψηφίσει για Πρόεδρο
της Δημοκρατίας τον αρχιτέκτονα του νόμου για να δέσει το γλυκό. Και θα
αναγκαστεί μάλιστα (αν μείνει στην ηγεσία του κόμματός του) να πάει σε εκλογές
με τον ίδιο νόμο- απολύτως βολικό για τους κάποτε εραστές της απλής και άδολης
και σήμερα υμνητές του κ. Παυλόπουλου. Δεν υπήρξε πολιτική μπανανόφλουδα που δεν
πάτησε ο πρώην πρωθυπουργός, με κορυφαία στιγμή την απόφασή του να μην
ολοκληρωθεί η αξιολόγηση επενδύοντας (άλλο λάθος.) στην αριστερή
παρένθεση.
Απειλεί, λοιπόν, σήμερα να μην ψηφίσει τη συμφωνία γιατί θα είναι
χειρότερη από τα μέτρα Χαρδούβελη. Τα οποία φυσικά δεν ψήφισε ο ίδιος. Άφησε
μετέωρη την αξιολόγηση και ουσιαστικά τη χώρα στη σημερινή αβεβαιότητα γιατί
φοβήθηκε το πολιτικό κόστος. Και γλυκοκοιτάζει την πιο μαύρη περίοδο της
πολιτικής του διαδρομής εν μέσω κρίσης. Τα Ζάππεια. Για ένα μέρος των πολιτών,
το πιο καταστροφικό σύμπτωμα αυτής της εθνικής περιπέτειας ήταν ο διχασμός με
αρχιτέκτονες τους ηγέτες της κεντροδεξιάς και της Αριστεράς. Τα Ζάππεια και τις
πλατείες αγανάκτησης. Αντί να διαμορφωθούν δυναμικές συσπείρωσης, η Ελλάδα βίωσε
συνθήκες εμφυλιοπολεμικές που της στέρησαν ζωτικότητα και συναίσθηση. Σε καιρούς
που οι ηγεσίες όφειλαν (οφείλουν) να αναζητήσουν δρόμους απονεύρωσης των
ψευδαισθήσεων και αναζήτησης ευρύτερων συναντήσεων γίναμε (γινόμαστε)
κομμάτια...
Η 19μηνη διακυβέρνησή του αποτυπώνεται στις σημερινές
δημοσκοπήσεις. Σε ιστορικά χαμηλά το κόμμα του και ο ίδιος δραματικά ανήμπορος
σε σύγκριση με τον σημερινό πρωθυπουργό να ασκήσει στιβαρή αντιπολιτευτική
τακτική. Μπορεί άραγε να εμπνεύσει τους πολίτες ότι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος
από αυτό που ζούμε σήμερα;
Ο πιο μεγάλος κίνδυνος για τη Δημοκρατία,
έγραφε ο Τοκβίλ, είναι ο φόβος για αλλαγές. Όσο ο καιρός ξοδεύεται απειλητικά
τόσο γίνεται φανερό ότι το ελληνικό πολιτικό πρόβλημα προηγείται της οικονομικής
κατάστασης και της χρεοκοπίας. Ο φόβος της Νέας Δημοκρατίας να αλλάξει,
τροφοδοτεί την ανημποριά του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει. Μοιάζει αστείο αλλά ο κ.
Σαμαράς και ο κ. Τσίπρας «νίβουν» ο ένας τον άλλον. Όσο ο πρωθυπουργός φλερτάρει
με το αδιέξοδο, τόσο ενισχύεται ο κ. Σαμαράς στην προεδρική του καρέκλα και όσο
ο κ. Σαμαράς παραμένει εκεί, τόσο πιο άνετα αισθάνεται ο κ.
Τσίπρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου