Aποδοχή Δωρεάς από το Δήμο Πρέβεζας της μουσικής συλλογής και αρχειακού υλικού του μεγάλου Νίκου Τζάρα και δημιουργία 'Εκθεσης των ειδών που δωρίστηκαν

Στην αποδοχή της δωρεάς του Δημήτρη Τζάρα που αφορά σε προσωπικά αντικείμενα του μεγάλου Κλαρινίστα Νίκου Τζάρα προχώρησε ομόφωνα κατά την τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Πρέβεζας ο Δήμος. 

Πρόκειται πραγματικά για μια πολύ πλούσια συλλογή περίπου 45 εκθεμάτων που ανήκουν στον μεγάλο Νίκο Τζάρα.

Ο Νίκος Τζάρας εμβληματική μορφή της παραδοσιακής μουσικής πρωτοπορίας, μέσα από σύγχρονες αφηγήσεις και μαρτυρίες και παλαιότερα φωτογραφικά, κινηματογραφικά και μουσικά ντοκουμέντα, αναδεικνύεται ως ο καλλιτέχνης και μάστορας που η τέχνη του έμελλε να σφραγίσει την αξία του κλαρίνου στην Ελλάδα. 

Ο Νίκος Τζάρας  έπαιζε στην Πρέβεζα προπολεμικά από τη δεκαετία του1920 μέχρι το 1942 οπότε και απεβίωσε.

Σπουδαίος λαϊκός οργανοπαίκτης (κλαριντζής) από οικογένεια ερασιτεχνών μουσικών (γιος του σιδερά και κλαριντζή Τάσου Τζάρα), γεννήθηκε στην Πρέβεζα.

Σε ηλικία 15 ετών εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στη Βόνιτσα, όπου ανέπτυξε τη λαμπρή του τέχνη.

Κατόπιν, εγκαταστάθηκε στην Πρέβεζα και δούλεψε ως αραμπατζής, ενώ από το 1911 βρέθηκε στον χώρο των επαγγελματιών λαϊκών οργανοπαικτών και έπαιζε στα καφέ-αμάν και τα πανηγύρια της περιοχής (βλ. "Σεϊτάν Παζάρ" Πρέβεζας).

Το 1928 επισκέφτηκε την Κων/πολη και εμπλούτισε το ρεπερτόριό του με ανατολίτικους σκοπούς.

Το 1930 τον προσκάλεσε στην Αθήνα η Μ. Μερλιέ και εκεί ηχογράφησε 9 θαυμάσιους σκοπούς (οι οποίοι το 1996 κυκλοφόρησαν σε CD με τίτλο: «Νίκος Τζάρας -<Γιαννιώτικα του 1930>») τους οποίους και παραθέτουμε :

«Οσμαντάκα, τσάμικο» , «Κλάματα, συρτό», «Γκάιντα, συρτό», «Ο Καλαντζής», «Κίνησαν τα καράβια τα ζαγοριανά, τσάμικο», «Μηλίτσα πού 'σαι στον εγκριμνό», «Λιασκοβίκι», «Η Γενοβέφα», «Σολο κλαρίνο».

Tην εποχή αυτής της ηχογράφησης ο Τζάρας ήταν περιζήτητος σε όλη την Ήπειρο και τη Ρούμελη.

Το 1934, αναγκασμένος από κάποια ασθένεια, εγκατέλειψε για λίγο το κλαρίνο και έμαθε σαντούρι.

Θεωρείται ως ο πρώτος που έπαιξε σαντούρι στην Πρέβεζα.

Στο μεταξύ, πολλοί και ονομαστοί οργανοπαίκτες μαθήτευαν κοντά του: ο Β. Μπεσίρης (Τουρκοβασίλης), ο Νίκος Βρυώνης από τη Λευκάδα, ο Φώτης Πατσούρας από το Ξηρόμερο, ο Ν. Τικός (Νταής), ο γιος του Μήτσος Τζάρας, κ.ά.

Πέθανε ξαφνικά, το 1942, από ειλεό.

Του έγινε πάνδημη κηδεία.

 Τότε ο  Πρεβεζάνος, με καταγωγή από το Μαργαρίτι, βιολιστής Τάκης Τζέμος τον θρήνησε με το ακόλουθο μοιρολόγι :

«Κλάψε λαούτο και βιολί, σαντούρι και κιθάρα

κι εσύ κλαρίνο πένθησε, για το χαμό του Τζάρα.

Δευτέρα μέρα έπαιζε στου Κρόκου την ταβέρνα,

πόνος βαρύς τον έπιασε για τελευταία μέρα.

Τόν 'έκλαψε Ξηρόμερο, Πρέβεζα και Λευκάδα,

κι όλοι τα μαύρα βάλανε, για το χαμό του Τζάρα.

Ο Τζάρας ήταν ξακουστός σε όλη την Ελλάδα.

Τώρα εις τα γραμμόφωνα θ' ακούμε "-Γεια σου Τζάρα... "».

Σήμερα ακούγεται στους δίσκους «αναβιωμένου» ρεπερτορίου «Χουλιαράδες» (1988) και «Γιαννιώτικα του 1930» (1996).

Δείτε το video

www.mypreveza.gr