"Παγιδευμένοι στα ίδια τους
τα ψέματα, είναι αμφίβολο αν μπορούν πια να ξεχωρίσουν τη γραβάτα της εξουσίας
τους από το σώβρακο του κάθε Σόιμπλε"...
Όποιος ζει σ' αυτή τη χώρα ξέρει καλά και από πρώτο χέρι την αλήθεια. Όπου και να ταξιδέψεις, όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου, όπου κι αν σταθείς, η Ελλάδα σε πληγώνει. Με τη φτώχεια, την ανεργία, την απόγνωση. Με την απουσία κάθε ελπίδας, όσο τουλάχιστον συνεχίζεται η σημερινή πολιτική των φορολογικών επελάσεων και της εισοδηματικής ληστείας...
των πιο αδύνατων: των συνταξιούχων, των νέων,
των μισθωτών, των μικρομεσαίων. Και την προκλητική μακροημέρευση της διαπλοκής,
της διαφθοράς και της αδικίας.
Πάλι τα ίδια και τα ίδια θα μου πεις. Καθόλου.
Γιατί κάθε μέρα τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Και το διεθνές κύμα απαισιόδοξων
αναλύσεων τον τελευταίο καιρό, από ειδικούς μάλιστα που μόνο για αριστεροί δεν
μπορούν να κατηγορηθούν, έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που όλοι ζούμε στην Ελλάδα
των Μνημονίων: Οδεύουμε κατά κρημνού. Όπερ εστί μεθερμηνευόμενο για όσους
επιμένουν: Ζητείται ελπίς. Επειγόντως. Στην αλληλεγγύη, την αντίσταση, την
πολιτική ανατροπή.
Ποιοι όμως μέσα στη μαυρίλα των στοιχείων, της
αγωνίας που στοιχειώνει εκατομμύρια νοικοκυριά, των ΕΝΦΙΑ και των τροπολογιών
υπέρ διαπλοκής παιανίζουν για τη νέα ζωή που έρχεται; Ποιοι επαίρονται για το
θάρρος τους να μας εξυγιαίνουν, ποιοι κομπάζουν για τις μεταρρυθμίσεις τους,
ποιοι κλίνουν ταπεινά το κεφάλι μπροστά στους επαίνους των ξένων -Γερμανών κατά
προτίμηση- που τους συγχαίρουν για τα κατορθώματά τους; Ποιοι χαμπάρι δεν
φαίνεται να παίρνουν τι γίνεται κάτω από τ' ακριβά τους παπούτσια;
Αυτοί πιο πολύ από τον καθένα μας θα έπρεπε να ξέρουν και να λένε την αλήθεια. Αυτοί που μας κυβερνούν. Αυτοί που έχουν φτάσει να παραμυθιάζουν όχι μόνο εμάς, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό. Μια γελοία κυβέρνηση, μια ανατριχιαστική μάζωξη από άδεια κουστούμια, μια εταιρεία εξουσίας που εκπροσωπείται από τη Βούλτεψη, σύρεται από τον Βενιζέλο και οιστρηλατείται από το γαλάζιο βιβλίο του Σαμαρά: Πέρα στους πέρα κάμπους, όπου 'ναι οι ελιές.
Ούτε στις χειρότερες δικτατορίες δεν υπάρχει
τέτοια απόσταση ανάμεσα στο δράμα του λαού και στην κωμωδία της κρατικής
προπαγάνδας. Παγιδευμένοι στα ίδια τους τα ψέματα, είναι αμφίβολο αν μπορούν πια
να ξεχωρίσουν τη γραβάτα της εξουσίας τους από το σώβρακο του κάθε Σόιμπλε. Από
το οποίο πηγάζουν όλες οι ιστορίες της επιτυχίας τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου