Εμείς, η Κύπρος και τα άλλα μνημόνια.

Μιλώντας για τα μνημόνια των άλλων, οι Έλληνες «μνημονιακοί» ψηφοφόροι, οι σοβαροί υποτίθεται, ευρισκόμενοι σε βαθεία πλάνη, πιστεύουν ότι εφαρμόζουμε και εμείς εδώ κάποιο από αυτά τα ενοχλητικά πλην, αναγκαία προγράμματα διάσωσης.

Φαντασιώνονται έτσι ότι είναι σώφρονες και ρεαλιστές και, έχοντας την ανάγκη να ορθολογικοποιήσουν τον κόσμο και την ίδια στιγμή να επιδείξουν και την αναλυτική τους δεινότητα, επιχειρούν περισπούδαστες αλλά ατυχείς συγκρίσεις και εξάγουν ανάλογης αξίας συμπεράσματα.

Τα ίδια περί μνημονίων εξάπτουν και το ακατέργαστο και ρηχό φαντασιακό του παρδαλού και φαιδρού συνονθυλεύματος των «αντιμνημονιακών», που επιδίδεται με την σειρά του σε ασκήσεις επαναστατικής και εθνολατρευτικής πολιτικής, επιτιθέμενο με μανία στους ανύπαρκτους εχθρούς.

Δεν αντιλαμβάνονται οι δυστυχείς ψηφοφόροι και των δύο πλευρών ότι δεν εφαρμόζουμε απολύτως τίποτε από όσα νομίζουν.

Στην χώρα τρέχει απλά ένα συνεπές και σκληρό πρόγραμμα διάσωσης και σταθεροποίησης, σε νέες, σίγουρες βάσεις, του κομματικού και πελατειακού κράτους, με έξοδα του ελληνικού λαού και με την ευγενή και γενναιόδωρη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η οποία, όπως τόσα χρόνια άλλωστε, συνεχίζει να πετάει τα χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων, χρηματοδοτώντας με προθυμία και πλημμελέστατο έλεγχο τα διάφορα «προγράμματα», που, δεκαετίες τώρα, αναμόρφωσαν με τον γνωστό τρόπο την χώρα και γέμισαν με πακτωλούς τα ταμεία των ξένων τραπεζών.

Αυτό το lose - lose για τον ελληνικό λαό παιχνίδι δεν διαθέτει κανόνες και δεν θα μπορούσε άλλωστε, μια και οι σκοποί του δεν είναι αυτοί που φαίνονται και διακηρύσσονται, άλλα άλλοι, ανομολόγητοι. Η έλλειψη των κανόνων νομιμοποιείται εύσχημα μέσω της επίκλησης των έκτακτων συνθηκών, που δικαιολογούν και επιτρέπουν τα πάντα. Κάτι που γίνεται ασμένως ανεκτό από μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, υπό το βάρος του εκβιασμού και μεταφραζόμενο σε σωφροσύνη και ρεαλισμό.

Ασφαλώς στο παιχνίδι αυτό, οι «μνημονιακοί» συναινούντες διοικούμενοι, όσο και αν πιστεύουν το αντίθετο, είναι, στο σύνολο τους, απολύτως αναλώσιμοι. Οι δε «αντιμνημονιακοί» αντιδρούντες προσφέρουν με την δική τους ανοησία τους μείζονα υπηρεσία στο σύστημα, μια και ο τρόπος με τον οποίον επιτίθενται στα ανύπαρκτα μνημόνια τα υποστασιοποιεί και τα μετατρέπει στα κατάλληλα εικονικά κάστρα, πίσω από τα οποία οχυρώνονται και μάχονται οι αντίπαλοι τους.

Έτσι ο λαός περνάει την ώρα του προσπαθώντας να επιλύσει διαφωνίες επί ανύπαρκτων ζητημάτων, την ίδια στιγμή που οι εξουσιαστές απορροφούν και την τελευταία του ικμάδα, προετοιμάζοντας και οργανώνοντας την δική τους επόμενη ασφαλή ημέρα.

Η περίπτωση της Κύπρου ήρθε ως δώρο εξ ουρανού, για να κάνει ακόμη πιο αληθοφανή την πελώρια φάρσα.

www.ermippos.blogspot.gr