Και η σκλαβιά έχει διαβαθμίσεις..

Το τελευταίο σκαλί της ξεφτίλας είναι, όχι όταν έχεις καταντήσει κάπως και λυπάσαι τον ευατό σου, αλλά όταν έχεις πέσει τόσο χαμηλά ώστε να νιώθεις μια τρελή ηδονή όταν κάποιος ξεφτυλιστεί ακόμα περισσότερο κι από σένα. Να μην ντρέπεσαι δηλαδή για τη μιζέρια σου αλλά να ζεις, να αγωνίζεσαι "άρρωστος" αλλά όχι με τη προοπτική να γιατρευτείς αλλά με το φτηνιάρικο σαδισμό να δεις κι άλλους να αρρωσταίνουν μαζί σου.

Πλέον όλα αυτά τα παπαγαλάκια-εξυπηρετητές, μόνον έτσι μπορούν να νοιώσουν ένα ελάχιστο σκοπό του γιατί ζουν. Δεν έχουν τίποτα άλλο να επιδείξουν από το να παριστάνουν τους πνευματικούς μπράβους μιας κατά συρροή δολοφονίας κάθε έννοιας δημοκρατίας και ελευθερίας στην αυγή μιας νέας καμπής της ανθρωπότητας όπου τα ΠΑΝΤΑ μετριούνται σαν κρέας. Τίποτα άλλο. ΚΡΕΑΣ.

Κάθε ένας από εμάς έχει παραδώσει το σαρκίο στους απανταχού Σάυλοκ να κόψουν, μια και δυο και τρεις λίβρες κρέας από πάνω μας από όποιο σημείο επιθυμήσουν. Το έγραφε το συμβόλαιο που υπογράψαμε σε ανύποπτο χρόνο. Όπως πάντα δεν το διαβάσαμε. Το υπογράψαμε αβλεπί με την υπόσχεση της "καλής ζωής" Δεν είναι οι υπογράφοντες τα συμβόλαια θανάτου που είναι αδιάβαστοι. Εμείς είμαστε. Εμείς δεν διαβάσαμε τα συμβόλαια που υπογράφαμε μαζί τους. Γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΔΙΕΦΕΡΕ.

Να λαδώσουμε το αντεράκι μας, να πάρουμε ρούχα, κουζινικά, τηλεοράσεις, έπιπλα, κουρτίνες, μιξεράκια, καφετιέρες, αυτοκινητάκια, μεζεδοπωλεία - φέρε τρία κιλά παϊδάκια και κράτα τα ρέστα, να σηκώσουμε ταράτσες, να περάσουμε ρεύμα στη ζούλα, να κλέψουμε στο ζύγι, να κάνουμε τα μισά παιδιά γιατρούς και τα άλλα μισά μαρκετίστες, να πάμε εκδρομές στη Ρώμη για τα ψώνια, και σε εξωτικά νησιά για χαβαλέ, να μάθουμε και σκι και ξεσκί, να μαυρίσουμε πίνοντας φραπεδιές, να κουνήσουμε το κ@λαράκο μας πάνω στις πίστες, να ρίξουμε και τις ζειμπεκιές μας, να διορίσουμε και το κανακάρη, να φέρουμε και τον άλλο να υπηρετήσει δυο βήματα από το σπίτι, να τραγουδάμε σκυλάδικα, να βλέπουμε πρωινάδικα, να περιφρονούμε όποιον έλεγε ξενέρωτα κουλτουριάρικα, να γελάμε με τους μαλάκες που όλα στα σοβαρά τα παίρνουν, να πάρουμε και αι ποντ και αι παντ και αι γ@μίσου!

Για όλα αυτά χρειαζόταν χρήμα, παραδάκι, όβολα, και το αντίτιμο του δανείου εικονικής ζωής ήταν μια λίβρα κρέας. Αν σου πάρουν τα πόδια θα είσαι στους ανάπηρους, αν σου πάρουν τα μάτια δεν θα βλέπεις, αν σου πάρουν τη γλώσσα θα είσαι στη μούγκα, αν σου πάρουν το πουλί δεν θα γ@μίσεις πια κι αν σου πάρουν τη καρδιά πέθανες. Όπου τους κάτσει αυτό θα πάθεις. Πρώτα από όλα όμως στα προκαρτατικά αυτού του έρωτα φρόντισαν και σου πήραν ένα και μόνο μέρος από πάνω σου για να μην έχουν παρατράγουδα.

ΤΟ ΜΥΑΛΟ!

Οπότε αν έχεις μάθει να σκέφτεσαι με τα χέρια, τα πόδια, το πουλί σου, την επιδερμίδα σου, τη κοιλιά σου και το κώλο σου, οπς.... πως θα σκεφτείς με ποιο τρόπο να ξεφύγεις? Δε γίνεται. Ας καθίσουμε κι ας το απολαύσουμε. Έχουμε πολλά να δούμε μπροστά μας. Τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα. Κι όσο για εσένα ειδικά που λες, εντάξει τη γλυτώσαμε ακόμα, δεν είμαστε και του θανατά, περίμενε η λίβρα κρέας μπορεί να μην κοπεί από σένα αλλά από τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου. Γιατί στο άμεσο μέλλον, αφού θα έχουν ξεμπερδέψει όπως όπως με τις ενοχλητικές κατηγορίες των γερόντων σου, οι οποίοι δεν πεθαίνουν κιόλας, θα δώσουν ρέστα στα παιδιά σου τα γεννημένα και τα αγέννητα.

Οπότε κάθισε κι απόλαυσέ το. Έχει μεγάλη φάση να βλέπεις το θήραμα να προσπαθεί να πιάσει κουβέντα και να ζητάει κατανόηση από το κυνηγό που το στοχεύει. Η τρέχεις να κρυφτείς ή παλεύεις με νύχια και δόντια. Άμα είναι να πιάσουμε και τη συζήτηση γ@μισέ το. Υπάρχει και η τρίτη βέβαια διέξοδος σ΄αυτού του είδους το κυνήγι. Η συνεργασία με τον τύραννο. Η υποταγή και όχι μόνο. Η συνεργασία και το γλύψιμο. Να τα έχεις καλά, να κάνεις και μερικά κοπλιμέντα, να κουβαλάς και κανένα καφέ στο αφεντικό να του πηγαίνεις και τα ρούχα στο καθαριστήριο. Άλλωστε μη ξεχνάμε ακόμα και στα φέουδα με τους σκλάβους το υπηρετικό προσωπικό είχε διαβαθμίσεις. Ήταν εκείνοι που δούλευαν στο χωράφι με τις αλυσίδες στο πόδι. Ήταν εκείνοι (αναβαθμισμένοι σκλάβοι) που ήταν οι ρουφιάνοι στον επιστάτη, κι ήταν κι εκείνοι που είχαν πάρει προαγωγή και σερβίριζαν μέσα στο σπίτι και του καθόντουσαν πότε πότε όταν είχε κέφια.

Αρα αδέλφια τίποτα δεν έχει χαθεί. Αν δεν μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι υπάρχει πάντα το περιθώριο με λίγη καλή ρουφιανιά και λίγο ράπισμα στο διπλανό μας να μπορέσουμε τουλάχιστον να κουβαλάμε νερό στο boss και να του καθόμαστε κάπου κάπου! Σε είκοσι γενιές από τώρα μπορεί να εκλέξουμε και πρωθυπουργό από το σινάφι μας, τότε που θα επέλθει πάλι και επί γης ειρήνη!

www.istoriessinimosias.blogspot.gr