Ελλάδα, αφήνοντας το 2013 για
να έρθει το «νέον έτος» μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα, όχι και τόσο γιορτινή.
Περισσότερο καπνισμένη από τζάκια, που πασχίζουν να σπάσουν την κρυάδα της
εξαθλίωσης. Εξαθλίωσης όχι αποκλειστικά και μόνον οικονομικής. Μετά τα όσα
διαδραματίστηκαν, σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση με τον bon viveur Μιχάλη
Λιάπη, αγαπημένο ανιψιό του «εθνάρχη» μας, ο έτερος ανεπάγγελτος ανιψιός, που
χρημάτισε και πρωθυπουργός - έπρεπε να το πιει αυτό το πικρό ποτήρι, να βγάλει
την υποχρέωση απέναντι στη χώρα - στις Άλπεις για τις γιορτές. Ο άλλος, ο
υπουργός του, προτίμησε πιο θερμά κλίματα στην εξωτική Μαλαισία. Και οι
υπήκοοι-ψηφοφόροι στην καθόλου εξωτική Ελλάδα όσο ο ένας θα κάνει το σκι του κι
ο άλλος θα κολυμπά, τρέχουν για τα τέλη κυκλοφορίας τους, τα χαράτσια τους, την
εφορία τους, να κλείσουν τις υποχρεώσεις της χρονιάς.
Οι άνθρωποι
που χρεοκόπησαν αυτή τη χώρα, διαλύοντας τις κοινωνικές δομές της,
βυθίζοντας στην αθλιότητα τους ανθρώπους της, καταστρέφοντας ολόκληρες γενιές,
ζωές, δεν ζήτησαν ποτέ μια απλή συγγνώμη - ούτε ένας εξ αυτών. Δεν έδειξαν ακόμα
και μπροστά στις πιο σκληρές εικόνες ανθρωπιστικής καταστροφής να νιώθουν την
παραμικρή ενοχή για το που κατέληξε, υπό τις εντολές τους, υπό τη διαχείρισή
τους, η Ελλάδα. Ο Κώστας Καραμανλής, επέλεξε να «εξαφανιστεί». Τα ΜΜΕ, επέλεξαν
να τον «εξαφανίσουν» τον ίδιο και τα πέντε χρόνια πρωθυπουργίας του ώστε να
μπορεί να ταξιδεύει στις χριστουγεννιάτικες Άλπεις, να ζει στη χώρα που ο ίδιος
οδήγησε στη χρεοκοπία αμέριμνος, ανενόχλητος από θυμωμένους υπηκόους-ψηφοφόρους.
Προστατευμένος από την πραγματική ζωή, από πραγματικούς, εργαζόμενους (ή μη)
ανθρώπους, από πραγματικά συναισθήματα. Τόσο ο ίδιος, ως πρωταίτιος, όσο και οι
λοιποί υπαίτιοι της καταστροφής. Εκτός αν τύχει - από ατυχία ή από «κάρφωμα» -
να πέσουν σαν κοινοί εγκληματίες στα χέρια της αστυνομίας, όπως ο ξάδερφος και
να αποκαλυφθεί για λιγάκι, όσο πατάει η γάτα, ένα μικρό δείγμα της παρακμιακής,
ηθικά τελματωμένης τους ύπαρξης.
Ίσως το χειρότερο σε αυτή
την ιστορία κατάρρευσης, που ζούμε από την άνοιξη του 2010 να 'ναι
αυτό. Ότι συνυπάρχουν, σε μια τόσο μικρή, τόση δα χώρα, δυο τόσο αντίθετοι
μεταξύ τους κόσμοι: αυτός των Άλπεων, της Μαλαισίας και ο άλλος, που ξέρουμε
όλοι. Σαν η ίδια η ιστορία να θέλησε να μας εκδικηθεί για τον τόσο άδοξο,
αντιηρωικό θάνατο των ιδεολογιών επανεμφανίζοντας μπροστά στα έκπληκτα, αθώα,
μεταμοντέρνα μάτια μας, τρίβοντάς μας κυριολεκτικά στα μούτρα τις συνθήκες
ακραίων ανισοτήτων, απάνθρωπων αδικιών, αναίτιας ένδειας μέσα από τις οποίες
γεννήθηκαν και θέριεψαν οι κοινωνικές διεκδικήσεις, τα κινήματα, τα ιδεολογικά
οράματα του παρελθόντος. Φέρνοντάς μας μπροστά σε μια βίαιη ενηλικίωση. Are we
up to the task?
του Γεράσιμου Χαριτόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου