13 μουσικά Άλμπουμ για το 2013

Επιλέξαμε τα 13 πιο ενδιαφέροντα άλμπουμ με τις καλύτερες κριτικές που παρουσίασε η A.V.(www.athensvoice.com)

και σας τα υπενθυμίζουμε με ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το κείμενο που τα συνόδευε.

Nick Cave and the Bad Seeds

Push the Sky Away

Όλοι οι ήρωές του είναι εδώ: ο «spoken word» Lou Reed, ο ποιητής Leonard Cohen, ο αισθηματίας Elvis Presley, ο σκοτεινός ποπίστας Scott Walker, ο δωρικός Johnny Cash, o ρωμαλέος Iggy Pop, κάθε μπλουζίστας του κόσμου τούτου. Κι όμως είναι ο Nick Cave που τελικά ακούμε, έχοντας κάνει ζυμάρι μ' όλους αυτούς για να φτιάξει το δικό του ψωμί, μαζί με μία μπάντα τόσο παρούσα, τόσο καίρια και τόσο διακριτική που σου κόβεται η ανάσα. Το πιο απλό, λιτό, σπάνιο, ακριβό, διακριτικό, όμορφο και ηθικό του έργο.

John Grant

Pale Green Ghosts

Αν η σπουδαία τέχνη χρειάζεται μια πραγματικά βασανισμένη ζωή για να φυτρώσει, να ανθίσει και να καρποφορήσει, ο John Grant έχει όλα τα εχέγγυα και ο «παγετώνας μέσα του έχει ήδη σκάψει βαθιές κοιλάδες κι έχει δημιουργήσει φανταστικά τοπία», που τώρα μετασχηματίζονται σε υπέροχα τραγούδια που αυτή τη φορά, εκτός από την κυριαρχία του πιάνου, όπως συνέβαινε στον προηγούμενο δίσκο του, υπάρχουν και πολλές αναφορές στη synth-pop της δεκαετίας του '80 και στη σκανδιναβική electropop σκηνή, καθώς το άλμπουμ είναι ηχογραφημένο στο Ρέκιαβικ με συνεργασίες των Kleerup και Biggi Veiri (Gus-Gus).

Body/Head

Coming Apart

Πολλοί λένε πως αυτός ο δίσκος έχει για σημείο αναφοράς τους παλιούς Sonic Youth, ότι απορρέει από τον ήχο και το θόρυβό τους. Πόσο εύκολη και κοντόφθαλμη περιγραφή για ένα τόσο προσωπικό και ιδιαίτερο άλμπουμ. Αυτός ο δίσκος είναι μια κραυγή, είναι οργή και απόγνωση, είναι σκοτάδι και εφιάλτες, είναι ένα ηλεκτρικό μοιρολόι, μια noisy λιτανεία με ηλεκτρικές κιθάρες για όσα χάθηκαν, ξεθώριασαν και πέθαναν...

My Bloody Valentine

mbv

Αν η εποχή του «Loveless» ήταν η «κόκκινη περίοδος» στον καμβά των ηχητικών χρωμάτων του γκρουπ, τώρα έχουν περάσει στην «μπλε περίοδο» (όπως άλλωστε υποδηλώνουν και τα χρώματα και οι αποχρώσεις των εξώφυλλων). Ο κιθαριστικός «wall of sound» παραμένει ψηλός αλλά όχι απροσπέλαστος, καθώς είναι πια φτιαγμένος από ένα συναισθηματικό «νέφος» που σου επιτρέπει να περάσεις από μέσα ή καλύτερα να μείνεις μέσα σ' αυτό μέχρι τα μέλη να παραλύσουν γλυκά.

Kanye West

Yeezus

Δεν είναι ακριβώς ένας δίσκος, τουλάχιστον με την τυπική έννοια. Είναι περισσότερο ένα γλυπτό, ένας πίνακας ζωγραφικής, ένα μυθιστόρημα ή μια ταινία. Παρότι περιλαμβάνει μουσική και τραγούδια, θυμίζει περισσότερο ένα έργο που προσομοιάζει σε άλλες τέχνες και με αυτή τον τρόπο νομίζω πως αξίζει να τον πλησιάσει ο ακροατής: σαν να αντικρίζει ένα γλυπτό του Τζιακομέτι, σαν να κοιτάζει έναν πίνακα του Τζάκσον Πόλοκ, σαν να βλέπει μια ταινία του Χάινεκε, σαν να διαβάζει ένα κείμενο του Μπουκόφσκι ή έστω σαν να ακούει ένα κόνσεπτ άλμπουμ, χωρίς όμως να είναι τέτοιο.

The Ex & Brass Unbound

Enormous Door

Μπορεί από το αρχικό σχήμα του 1979 να παραμένει μόνο ο Terrie Hessels, αλλά αυτό δεν έχει κατ' ελάχιστο αλλοιώσει τη φυσιογνωμία του γκρουπ. Το punk attitude είναι πάντα παρόν, συνεχίζουν να καυτηριάζουν την καταναλωτική κοινωνία και τα δεινά της, να τραγουδάνε για περιπλανήσεις χωρίς προορισμό και να μετατρέπουν τις συναυλίες τους σε μουσικές μυσταγωγίες αλλά και διονυσιακά παραληρήματα. Με την Katherina Bornefeld στα ντραμς να φέρνει στο νου τη Moe Tucker και τη φωνή του Arnold de Boer να θυμίζει Lou Reed και Iggy Pop, οι Velvets αλλά και όλο το παρελθόν του rock n' roll και του πρωτο-punk είναι πανταχού παρόν στην αισθητική και στον ήχο τους. Χωρίς μπασίστα πια, αλλά με τους κιθαρίστες να παίζουν και με βαρύτονες κιθάρες, με δική τους εταιρεία για να έχουν τον πλήρη έλεγχο της τέχνης τους και να κυκλοφορούν ακόμη και κασέτες όποτε γουστάρουν (όπως τον παλιό καλό καιρό), οι The Ex θα μπορούσαν -τηρουμένων των αναλογιών- να είναι μια αντανάκλαση των Crass στη σημερινή πραγματικότητα.

Anne - James Chaton & Andy Moor

Transfer

O Anne-James Chaton απαγγέλλει και ο Andy Moor τον συνοδεύει με την κιθάρα. Βέβαια ο συνδυασμός ενός ποιητή που απαγγέλλει κι ενός μουσικού που τον συνοδεύει είναι συνηθισμένος: από τον Κέρουακ και την Πάτι Σμιθ ως τους πρόσφατους θαυμάσιους δίσκους του Μουρτζόπουλου με την απαγγελία του Χρίστου Λάσκαρη ή αυτόν της Μέι Ρούσβελτ με τη φωνή του Χριστιανόπουλου. Η ιδιαιτερότητα του Chaton είναι πως κάνει ποίηση με «ευτελή υλικά», αποθεώνει το τίποτα και την καθημερινότητα, απαγγέλλοντας -στην ουσία- λίστες: με δρομολόγια τρένων και σιδηροδρομικούς σταθμούς, με ημερομηνίες αεροπορικών δυστυχημάτων, με ονόματα αθώων που έχουν κατηγορηθεί για φόνο στην αστυνομική λογοτεχνία, με γεωγραφικές συντεταγμένες.

David Bowie

The Next Day

Η «γαλανομάτα σόουλ», το χορευτικό ροκ, οι κιθάρες που δεν διστάζουν, τα big band πνευστά, το ηλεκτρονικό φανκ, οι πιανιστικές μπαλάντες, η βαρύτονη ερμηνεία του, είναι όλα εδώ. Άξιζε η δεκάχρονη αναμονή για αυτό το άλμπουμ; Αξίζει που βγήκε και που ένας ακόμη άνθρωπος της «παλιάς φρουράς» (όπως έκαναν τα τελευταία χρόνια ο Bob Dylan, o Leonard Cohen, o Bobby Womack, o Scott Walker, o Neil Young, o Nick Cave ή η Patti Smith) κυκλοφόρησε έναν ωραίο δίσκο που φχαριστιέσαι να ακούς.

Jonathen Wilson

Fanfare

Πριν από λίγο καιρό σ' ένα τέτοιο στούντιο-ναό που διατηρεί ο Jackson Brown για ν' ανάβουν οι τρελοί κάνα κεράκι, στήθηκε μια τέτοια τελετή. Ευλαβικοί αλήτες, σπουδαίοι μουσικοί, δρυίδες με παλιές συνταγές, τραυματισμένοι αισθηματίες και νεότεροι μαθητευόμενοι μάγοι έβαλαν μπροστά έναν ωραίο, χειροποίητο και γεμάτο μουσικότητα δίσκο. Ήρθαν για να δείξουν το σεβασμό τους στον Jonathan Wilson και να ευλογήσουν ένα άλμπουμ που κλείνει μέσα του όλη τη μεγάλη ιστορία της φυλής.

The Boy

American Unicorn

O The Boy είναι ένας πραγματικός καλλιτέχνης και όσο περνάει ο καιρός και ο ίδιος μεγαλώνει καλά και ωριμάζει, φαίνεται να γίνεται όλο και πιο αποτελεσματικός και ουσιώδης. Αντίθετα με τους περισσότερους της γενιάς του που ασχολούνται με την τέχνη (γενικότερα) και παραμένουν σε ρηχά νερά παίζοντας με τη φόρμα και το στιλ αλλά αδυνατώντας να αρθρώσουν ένα λόγο που να είναι προσωπικός και ιδιαίτερος, αυτός φαίνεται να εμβαθύνει, να αρθρώνει προσωπικό λόγο και να διαμορφώνει δικό του ύφος, να κυριαρχεί στα εκφραστικά του μέσα, να ωριμάζει δημιουργικά και, κάθε φορά, να μας εκπλήσσει ευχάριστα...

Γιάννης Αγγελάκας

Η γελαστή ανηφόρα

Όλες οι μουσικές και οι ήχοι που δονούν τον Γιάννη Αγγελάκα είναι εδώ: ρεμπέτικο, κριτική και δημοτική μουσική, βαλκάνια, folk και ηλεκτρονικοί ήχοι, όλα με ένα rock attitude. Κι όμως είναι ο Γιάννης Αγγελάκας που τελικά ακούμε, έχοντας κάνει ζυμάρι μ' όλους αυτούς τους ήχους για να φτιάξει το δικό του ψωμί, μαζί με μια μπάντα (παρέα) τόσο παρούσα, τόσο καίρια και τόσο διακριτική που λειτουργεί άψογα. Η εμφατική διονυσιακή ερμηνεία του είναι σαν να στήνει ένα γλέντι πριν από την «τελευταία» μέρα, το χιούμορ, η οργή και ο (αυτό)σαρκασμός δεν λείπουν, ενώ ο λόγος βρίσκεται (πάλι) σε υψηλό επίπεδο. Δεν εννοώ μόνο τους στίχους των τραγουδιών, αλλά και το βιβλιαράκι με τα ποιήματα που συνοδεύει το cd με υπότιτλο «Τα παρακείμενα» - είναι απαραίτητο να τα διαβάσει κανείς για να έχει μια ολοκληρωμένη εικόνα της «spoken word» δουλειάς του μουσικού/ποιητή Γιάννη Αγγελάκα.

Παύλος Παυλίδης & B-Movies

Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί

Aν ο Παυλίδης είχε κάνει αυτό το δίσκο την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών θα είχε «φάει πόρτα» από ένα μεγάλο μέρος του κοινού (και των εναλλακτικών δημοσιογράφων) που τώρα τον αποδέχονται και τον επικροτούν, καθώς τα τείχη πια δεν υπάρχουν και μπορούμε πιο καθαρά (και χωρίς παρωπίδες) να δούμε πως αυτή η παρέα (μπορεί να) είναι οι δικοί μας Pastels ή Belle and Sebastian, θα μπορούσαν να είναι ένα γκρουπ της Cherry Red ή της Acuarela, και ότι η χρήση των ελληνικών δεν είναι εμπόδιο αλλά, αντιθέτως, προσόν γιατί: «Κι έτσι πια θα ζήσουμε κι εμείς το ρίσκο μας/ στην Πατησίων και στο San Francisco μας/ γράφουν police κι εδώ τα περιπολικά».

Small Blues Trap

The Longest Road I Know

Μέσα σε μια δεκαετία δημιούργησαν ήσυχα και χωρίς πολλή φασαρία τέσσερα θαυμάσια άλμπουμ με βασικό άξονα το blues, χωρίς την ψυχαναγκαστική απόλυτη πίστη στο είδος που θα απαιτούσε ένας «purίστας», αλλά με τη δημιουργική διάθεση της «εξέλιξης των ειδών» που τους επιτρέπει -εν προκειμένω- να φτιάξουν ένα bluesy άλμπουμ που, για να ολοκληρωθεί, χρησιμοποιεί και πολλά άλλα μουσικά στοιχεία.

www.athensvoice.com