Δυστυχώς έχουμε μάθει να περιμένουμε από τους ηγέτες, ειδικώς δε τους πολιτικούς, να λύνουν όλα τα προβλήματα μας κι όταν αυτό δεν γίνεται να τους καταλογίζουμε αβασάνιστα την ευθύνη για ό,τι στραβό μας συμβαίνει. Αρκετοί φτάνουν να ισχυρίζονται μάλιστα ότι ακόμη και για οποιαδήποτε παραβατική ή μη προνοητική μας συμπεριφορά φταίει ο πολιτικός ή ακόμη πιο αόριστα ή πολιτική ή το σύστημα, γιατί δεν μας έμαθαν αυτό που οφείλουμε να πράττουμε ή μας έθισαν στον άκοπο προσπορισμό χρήματος, δεν μας έμαθαν να οδηγούμε σωστά στον δρόμο, δεν μας εμπόδισαν να χτίσουμε στο ρέμα και «πήρε» το σπίτι το νερό, δεν μας προστάτεψαν ακόμη και απαγορεύοντας στις τράπεζες να μας δίνουν πιστωτικές κάρτες για καταναλωτικούς σκοπούς ή δάνεια κατοικίας! Αυτή η αντίληψη υπονοεί περίπου ότι είμαστε παιδιά. Εξ’ ου λοιπόν η απόδοση του επιθετικού προσδιορισμού «πατερναλιστική» στη νοοτροπία μας.
Πατερναλισμός (paternalism): είδος εξουσιαστικής σχέσης στην οποία αυτός που εξουσιάζει ή προΐσταται μεριμνά για τις ανάγκες των υφισταμένων του “σαν καλός οικογενειάρχης και πατέρας” με αντάλλαγμα την υπακοή και πίστη τους σε αυτόν (Δ.Γ. Τσαούση. Χρηστικό λεξικό κοινωνιολογίας. Αθήνα: Gutenberg, 1989, σ.212).
Η ελευθερία επιλογής την οποία απολαμβάνουμε στην ανοιχτή κοινωνία, εν αντιθέσει με την ολοκληρωτική -δηλαδή πατερναλιστική και αυταρχική- κοινωνία κάθε χρώματος, που προϋποθέτει ταυτόχρονα την ατομική ευθύνη του καθενός μας για τις πράξεις ή παραλείψεις ως επιλογές μας και η συμμετοχή στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων καθώς και ο καθημερινός έλεγχος των αιρετών από τους πολίτες, αυτό που αποκαλούμε κοινωνία πολιτών, έχουν καθοριστική συμβολή στην ποιότητα της δημοκρατίας σε μια ανοικτή κοινωνία. Καθιστούν την πολιτική εξουσία και τη δημόσια διοίκηση διαφανείς, αποτελεσματικές, λογοδοτούσες και τον πολίτη ελεύθερο, αυτεξούσιο, χωρίς ισχυρό αίσθημα αδικίας, σχετικώς ευχαριστημένο.
Ωστόσο μια ολοκληρωμένη και υψηλής ποιότητας δημοκρατία, που αναμφισβήτητα δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί σε όλες τις ανάγκες και να επιλύσει όλα τα προβλήματα, προσφέρει όμως τον βέλτιστο συνδυασμό ελευθερίας και κοινωνικής δικαιοσύνης, χρειάζεται πρωταρχικά να εγχαράσσει το αποτύπωμα της με την ακαταμάχητη δύναμη του θετικού παραδείγματος το οποίο η ηγεσία προσφέρει. Η πλέον νεαρή και επομένως ισχυρή αποτύπωση του καθοδηγητικού παραδείγματος συντελείται κατά την τρυφερότερη των ηλικιών, τα παιδιά μαθαίνουν από τους μεγάλους!
Δείτε το παρακάτω βίντεο, αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου