Η παράδοση σε όλες τις εκφάνσεις της -ιστορικές, θρησκευτικές, λαϊκές, οικογενειακές- είναι φωτεινός οδηγός για τις επόμενες γενιές. Δόξα τω Θεώ, η πατρίδα μας έχει τόσους και τέτοιους ανεκτίμητους πολιτιστικούς θησαυρούς που πρέπει να τους έχουμε πάντα σαν πρότυπο για να πορευτούμε στη σημερινή εποχή η οποία ταλανίζεται από ξεπεσμό των θεσμών και των ιδανικών μας. Πρέπει η παράδοση να είναι ριζωμένη βαθειά στην ψυχή και στην καρδιά μας, στη συνείδησή μας, πρέπει να προστατεύουμε ως κόρην οφθαλμού τα ήθη και έθιμά μας.
Χωρίς
την παράδοση θα χάσουμε την ταυτότητά μας σαν άτομα, σαν κοινωνία, σαν κράτος. Η
ελληνική παράδοση αποτελεί τις ρίζες μας, είναι κάθε τι που έχει μεταδοθεί σε
μας προφορικά ή και γραπτά από γενιά σε γενιά. Παράδοση είναι οι συνήθειες, οι
ηθικές αντιλήψεις που μεταδίδονται ως κληρονομιά από τους προγενέστερους στους
μεταγενέστερους. Βέβαια, κάθε λαός έχει τις δικές του παραδόσεις. Η Ελλάδα, για
παράδειγμα, έχει τη φιλοξενία, η Βραζιλία το ποδόσφαιρο κ.λπ.
Μία λοιπόν από
τις εκφράσεις της παράδοσής μας είναι και η μουσική. Θα λέγαμε πως δίνει το χέρι
της χαράς η μία γενιά στην άλλη, με όλα τα είδη της μουσικής μας
κληρονομιάς.
Τώρα το καλοκαίρι επανακάμπτουν στα χωριά οι
ξενιτεμένοι μας, είτε από την αλλοδαπή είτε από τις πόλεις για να κάνουν τις
διακοπές τους. Γεμίζουν τα καφενεία στις πλατείες των χωριών μας, κάτω από τα
βαθύσκιοτα πλατάνια από κόσμο.
Βουΐζουν οι γειτονιές από τις φωνές και τα
παιχνίδια των παιδιών. Ξαναζωντανεύουν τα χωριά, ανοίγουν τα σπίτια που μέχρι
τώρα ήταν ερμητικά κλειστά από το φόβο για τη μάστιγα της εποχής, το κλέψιμο.
Πολλές γιορτές το καλοκαίρι και ανάλογα και τα πανηγύρια.
Γεμίζουν από αφίσες
οι κολόνες με φωτογραφίες των μουσικών οι οποίοι αυτοδιαφημίζονται με σκοπό να
προσελκύσουν τον κόσμο στα γλέντια. Τα τοπικά τηλεοπτικά κανάλια μεταδίδουν τους
χορούς που στήνονται στα χωριά μας. Εκεί βλέπεις παντού πλαστικά καθίσματα,
πιάτα, ποτήρια, τραπέζια, μαχαιροπήρουνα, τσίκνα, σουβλάκι, λουκάνικα, χαλβά
στην πρώτη γραμμή.
Η μισή Ελλάδα οργανοπαίκτες και οι άλλοι μισοί χορεύουμε.
Πού βρέθηκαν τόσοι μουσικοί; Αμέτρητοι… Όπου να γυρίσεις το βλέμμα σου βλέπεις
αφίσες μουσικών. Παλιά θυμάμαι υπήρχαν λίγοι μουσικοί που άφησαν εποχή με τη
δεξιοτεχνία τους, είτε σαν οργανοπαίχτες είτε σαν τραγουδιστές. Οι αδελφοί
Χαλκιά, οι Καψάληδες, ο Πετρο-Λούκας, ο Φιλιππίδης, οι αδελφοί Σούκα, ο Ν.
Ράρρας, οι αδελφοί Γεροδήμου, ο Σαρρέας, ο Αυγερινός Μπάος, ο Μάσιος, ο Μπέλλος,
ο Παπακώστας, ο Γεροδήμος, ο Υφαντής, ο Στ. Μπάος και μερικοί άλλοι. Και κάθε
ένας που έμπαινε πρώτος στο χορό προσπαθούσε να ξεπεράσει τον εαυτό του σε
χορευτικές φιγούρες.
Τώρα, δυστυχώς με αυτά που βλέπεις και ακούς
αλλάζεις κανάλι γιατί σε πιάνει θλίψη. Συντελείται μια κακοποίηση της ελληνικής
παραδοσιακής μουσικής, άνευ οίκτου. Γινόμαστε μάρτυρες μιας παραχάραξης της
παράδοσής μας. Ακούς τραγούδια και λες, τι είναι αυτά; Είναι τραγούδια αυτά; Και
ο χορός; Να γελάει ο κάθε πικραμένος. Στον ίδιο σκοπό και στο ίδιο μοτίβο δεν
αλλάζει τίποτε, δεν υπάρχει αρχή και τέλος.
Σήμερα όλα έχουν αλλοιωθεί, εκτός
από το Μέτσοβο, τα Ζαγοροχώρια, τα Τζουμέρκα και λίγο τα Πωγώνια που κρατάνε
ακόμη την παράδοση με ωραιότατα παραδοσιακά τραγούδια.
Δυστυχώς, τα
καμποχώρια έχουν αλλοιωθεί και τα πανηγύρια τους δεν έχουν να επιδείξουν κάτι
από την αυθεντική μουσική παράδοσή μας. Και να πω δεν έχουν παραδόσεις, ήθη και
έθιμα… Αλλά τα έχουν ξεχάσει και παρασύρονται σε αυτά που τους «σερβίρουν» ως
μόδα! Κρίμα…
Γιάννης Τσόδουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου