Για τα κρυμμένα παιδιά της Αθήνας.

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Κι όμως συνεχίζουν αυτές οι συνταρακτικές ιστορίες να έρχονται στο φως της δημοσιότητας και της δικής μας ιστορικής καταγραφής μιας και υπάρχουν άνθρωποι που θα μας τις μεταφέρουν ακόμη και από μακρυά όμως τόσο κοντά και συγκινητικά. Είναι ιστορίες επιβίωσης, αγώνα, τύχης αλλά πάνω απ΄όλα ανθρωπισμού, που έδειξαν κάποιοι ιδιαίτεροι άνθρωποι κάποιες καίριες και δύσκολες στιγμές, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους, χωρίς να δειλιάσουν και γι΄αυτό αξίζει να τους αναφέρουμε και να θυμόμαστε πως ίσως η ελπιδα του ανθρώπου να ζει και κάπου πιο μακριά από τα φώτα και τις κραυγές και ίσως απλά δίπλα μας και να μας θυμίζει κι αυτές τις μέρες ένα  “δεν ξεχνώ” μαζί με τις συγνώμες και μετάνοιες. Σημασία έχει πάντοτε το μεγαλείο της πράξης και πιστεύουμε όχι σε καιρούς ευτυχίας και ειρήνης αλλά σε δύσκολες και επικίνδυνες εποχές.

Ο Ισραήλ Μιωνής με καταγωγή από την Άρτα γεννήθηκε το 1930 στον Πειραιά και σύντομα έχασε τον πατέρα του που άφησε την οικογένεια ακέφαλη και τέσσερα παιδιά πίσω του , την Μιχέλα την Ματίλντα και την Νίνα με πρωτότοκο τον Ισραήλ.  Η οικογένεια βρήκε καταφύγιο στην συναγωγή που βρισκόταν στην οδό Μελιδώνη. Ταλαιπωρημένη η οικογένεια προσπαθεί να επιβιώσει δίνοντας τη μικρή κόρη τη Νίνα για υιοθεσία στον Ζακίνο Ιερεμία . Όλη η οικογένεια και το μικρό κοριτσάκι βρήκε φρικτό θάνατο στη σφαγή του Κομμένου στις 16 Αυγούστου 1943.

Όταν ξεκίνησε η βίαιη εκδίωξη των Εβραίων της Αθήνας, εκείνη τη μέρα ο Ισραήλ τη θυμάται πολύ καλά, γιατί η μητέρα του του είπε να φύγει και να κρυφτεί για να μην τον βρούν οι Γερμανοί πράγμα που έκανε χάνοντας για πάντα τη μητέρα του και τη Μιχέλα. Περιφέρονταν στους δρόμους και ζούσε από τις ελεημοσύνες και ο κόσμος του έδινε φαγητό ένα παιδί χαμένο σε μια μεγάλη εχθρική πόλη.  Μέχρι που έφτασε σ΄ένα σπίτι που έπαιζαν κάποια παιδιά και πήγε εκεί κοντά, άρχισε να τα παρακολουθεί και κάποια στιγμή να κλαίει. Η μητέρα των παιδιών η Αθηνά Λουρή τον είδε, του έδωσε σπίτι και μια νέα οικογένεια και έμεινε έως το 1945 κρυμμένος με άλλο όνομα , Νίκος για να μην προδοθεί η καταγωγή του και κινδυνεύσει και έγινε έτσι κι αυτός μέλος της οικογένειας Λουρή με νέα αδέρφια και γονείς που ποτέ δεν του άλλαξαν την πίστη, ποτέ δεν τον πρόδωσαν και μετά τον πόλεμο συνέχισαν να έχουν στενές σχέσεις και επαφές έως σήμερα.

Ο Ισραήλ Μιωνής έχει σήμερα τρία παιδιά, τον Ιακώβ, τον Σαούλ , την Μύριαμ  εννιά εγγόνια και είκοσι δισέγγονα και πολλές ιστορίες να μας πεί και να μας θυμίσει πως Άνθρωποι και εξαιρέσεις πάντοτε θα υπάρχουν, όπως υπήρξαν και τα κρυμμένα παιδιά της Αθήνας που επιβίωσαν μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες, χάνοντας τις οικογένειές τους από τη μια στιγμή στην άλλη αλλά βιώνοντας την αγάπη κάποιων ανθρώπων που παρέμειναν άνθρωποι μέσα σε κινδύνους και δοκιμασίες. Γιατί τότε η θεωρία αποκτά την έμπρακτη μορφή της πράξης  που προσδιορίζει τον άνθρωπο. Ας μην ξεχνάμε πως η πράξη προστατεύει την αγνότητα κάθε συναισθήματος όπως το περίβλημα τον καρπό. Η πράξη έχει την αξία και όχι πάντα η υπόσχεση. 

Ας θυμόμαστε τα κρυμμένα παιδιά της Αθήνας για να θυμόμαστε τα όρια του κακού και του κινδύνου που εκκολάπτει η κάθε βαρβαρότητα και παραλογισμός  που αν δεν αντιδράσουμε στην αρχή του τότε θα είναι δύσκολο το μέλλον μας.

Κατερίνα Σχισμένου