Κατσιάρτησα για τα Τζουμέρκα

(φώτο: Θανάσης Νικολός)

Γράφεο ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

Αμ, τι. Εδώ στην Αθήνα, μέσα στην καρκαμπίλα, που ζεματιόμαστε και «τσιουροφλιαστήκαμε» απ’ τη ζέστη  και την φωτοκαϊά που μας ζεμάτ(ι)σε το τομάρ’. Έφυγα… Βαρέθηκα, απηύδησα, απόκαμα, «τηγανίστηκα» στο πρωτευουσιάνικο τηγάν’. 

Στα Τζουμέρκα. Ακολούθησα την εντολή του ποιητή: «Πονεμένες πέτρες/απ’ τον ιδρώτα των φτωχών./Χώματα ιερά του δίκαιου εργάτη/ Νερά πελαγίσια/Σμίξτε τις χορδές/της Ζωής/και λυτρώστε/τον Ήλιο». Κώστας Αναγνώστου

Εκεί όπου ο Ήλιος και ο Άνθρωπος λυτρώνεται και ζει ελεύθερος και ασιουμπέιαστος! Αζάπ!

Στα Τζουμέρκα εκεί, όπου χαίρεσαι τον αέρα, νιώθεις την ύπαρξη και τη δημιουργία! Άλλωστε, τι θέλει ο άνθρωπος; Ο άνθρωπος έχει ανάγκη το πολύ περισσότερο μαζί με το λιγότερο μια φέτα αέρα και μια φέτα χώμα. Από αέρα; «Να φαν’ και οι κότες». 

Αέρα να φουσκώσουν τα πνεμόνια και να ανασάνει όλο τον ουρανό. Στο Τζουμέρκο! 

«Κάθε βραδούλα, κάθε αὐγή, θέλω τὸ κρύο τ᾿ ἀγέρι/νἄρχεται ἀπὸ τὴν λαγκαδιά, σὰν μάνα, σὰν ἀδέρφι/νὰ μοῦ χαϊδεύει τὰ μαλλιὰ καὶ τ᾿ ἀνοιχτά μου στήθη». Κώστας Κρυστάλλης

(Φώτο:Κώστας Μαυροπάνος)

Θα σταθώ μπροστά στην πανδαισία της φυσικής και μελωδικής χαρμονής του τόπου μας, , παντεπόπτης και διαφεντευτής της ολόφωτης και απρόσμενης ηπειρώτικης ομορφιάς.  

Θα χαρώ τον αέρα και να νιώσω την ύπαρξη και τη δημιουργία! 
                        
 «Θέλω του λόγγου τα πουλιά/  με τον κελαηδισμό τους/  να με κοιμίζουν το βραδύ/να με ξυπνούν το τάχυ...» Κώστας Κρυστάλλης 

Να «ζήσω» την Ανατολή

(Φώτο: Κώστας Μαυροπάνος)

Αλλά θα υμνήσω και το Ηλιοβασίλεμα. 

«Πίσω από μακρινές κορφές ο ήλιος βασιλεύει,
και τ’ ουρανού τα σύνορα χίλιες βαφές αλλάζουν,
πράσινες, κόκκινες, ξανθές, ολόχρυσες, γαλάζες,
κι ανάμεσά τους σκάει λαμπρός λαμπρός ο Αποσπερίτης».

(Φώτο: Θανάσης Νικολός) 

Θα δω τις γιαγιούλες να κάθονται απόγιομα άκρη άκρη στο μισό φεγγάρι με ασβεστωμένο μεσόφρυδο όξω απ' τα παράθυρα με το βασιλικό.

 
Αυθεντικές, ατόφιες, αφκιασίδωτες και αγνές και με το άρωμα της ελληνικής λεβεντιάς στην καρδιά και στο κορμί τους  που εκπέμπουν  έναν αυτογενή δυναμισμό ανθρωπισμού και μαγεύουν το σύμπαν φανερώνοντας την ακμή και την αρχοντιά της ηπειρώτικης  ψυχής. 

Θα ονειρευτώ, Θα γίνω παιδί, Θα θυμηθώ με αγάπη κάθε ρεματιά  και  κάθε απόσκιο, εκεί όπου όχι απλά ονειρευτήκαμε μικρά παιδιά, αλλά και πλάσαμε φυλλωσιές ονείρων. 

ΤΖΟΥΜΕΡΚΑ!
Τόπος βραχώδης, σκληρός, κακοτράχαλος κι άγονος.  
Τόπος με έντονες πτυχώσεις. 
Tραχύς και δύσκολος στην  προσέγγιση και το διάβα του. 
Χαράδρες, οροσειρές, ποτάμια, δάση, αρχαίοι τόποι, βυζαντινές εκκλησίες, μοναστήρια.  
Αερότοποι, αετοφωλιές, καταφύγια. 

Τζουμερκιώτες! Καλότυχοι από τον πανέμορφο αυτό τόπο  με τα ψηλά και απειθάρχητα βουνά,  τους απροσκύνητους όγκους, τους ουρανοκρέμαστους γκρεμούς, τα απύθμενα βάραθρα, τις μακρόσυρτες πλαγιές, τις πλατανόφυλλες ρεματιές, τις λαγκαδιές, τα δάση και τα βοσκοτόπια. 

Απόγονοι φτωχών και σκληροτράχηλων αγωνιστών.

Παιδιά και εγγόνια της γυναίκας της ΠΙΝΔΟΥ, της ηρωίδας αυτής που κράτησε ζαλίκα στην κυρτωμένη ράχη της την Ελλάδα. 

«Γειά και χαρά στον κόσμο μας, στον όμορφό μας κόσμο!»

Τα Τζουμέρκα, με τον ανεκτίμητο φυσικό πλούτο, που απλόχερα σου προσφέρουν αισθήματα ξεγνοιασιάς, ηρεμίας και ευχαρίστησης.

Εκεί, «στα Τζουμέρκα, στα όρη, στ’ άπιαστα βουνά».  Στα Τζουμέρκα, στον τόπο μας, όπου,  όσοι  τον περιδιαβαίνουν, θαυμάζουν τα έλατα, τα πεύκα, τα πλάγια, θαμπώνονται από τη ροδοπλούμιστη άσπρη πλάση, απ’ τις κορφές που λάμπουνε τα χιόνια, τη γη που χαιρετάει τα άστρα.

 ... 

Άγναντα, Πράμαντα χωριά, στον έλατο λουσμένα,

τραχειά αγριοπερίστερα του γένους καντηλέρια

στα τιμημένα και άγονα τα χώματα σπαρμένα

Τζουμέρκα μου περήφανα, σταυραετών λημέρια

Χρήστος Α. Τούμπουρος