Γράφει
η Κατερίνα Σχισμένου.
Έχουμε
τη μεγάλη τύχη να ζούμε σε μια περιοχή
που έχει τόσο πυκνή και μεγάλη ιστορία
που συχνά μας πνίγει μιας και δεν είναι
πάντοτε εύκολο να διαχειριστείς μια
τέτοια βαριά κληρονομιά. Η κληρονομιά
μας είναι συνεχής και σημαντική. Από τη
γλώσσα που πρωτομιλήσαμε έως το περιβάλλον
που διαμορφωθήκαμε, τις ανάσες που
πήραμε που ήταν γεμάτες λουλουδιών από
λεμονιές και πορτοκαλιές, τους δρόμους
που περπατήσαμε και συνεχίζουμε να
περπατάμε, τα γεφύρια που διασχίσαμε,
άλλες φορές σαν εκδρομείς άλλες φορές
συμβολικά, για να ενώσουμε τα ρήγματα
και τα χάσματα μιας και την πόλη μας τη
διασχίζει ένας φαινομενικά ήρεμος
ποταμός ο Άραχθος που, όταν θυμώνει...,τότε
δυσκολεύουν τα πράγματα. Το σύμβολο της
πόλης μας παρά την ματωμένη ανά τους
αιώνες ιστορία της το γεφύρι. Το θεμελίωσε
μια γυναίκα για χάρη του πρωτομάστορα
και το κοινό καλό. «΄Αν τρέμουν τ' άγρια
βουνά, να τρέμει το γιοφύρι, κι αν πέφτουν
τ' άγρια πουλιά, να πέφτουν οι διαβάτες,
τί έχω αδελφό στην ξενιτιά, μη λάχει και
περάσει». Ποτέ δεν φαντάστηκα και δεν
μπορώ να φανταστώ πως υπάρχει έστω και
ένας άνθρωπος που να διεκδικεί τον
πολιτισμό, την ιστορία του τόπου του,
τη μοναδικότητα και την επιβολή για
δικούς του και μόνους λόγους. Γνωρίζω
πως ο πολιτισμός αποτελεί ένα κοινό
δημιούργημα εκτός αν εμπορευματοποιείται
και τότε φυσικά γίνεται κτήμα του ενός
και ταυτόχρονα του κανενός. Τελικά τίνος
είναι το γεφύρι;
Κατερίνα Σχισμένου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου